ایوب 16

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Respondens autem Iob, dixit:

2 من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید.

Audivi frequenter talia, consolatores onerosi omnes vos estis.

3 آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟

Numquid habebunt finem verba ventosa? aut aliquid tibi molestum est si loquaris?

4 اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم.

Poteram et ego similia vestri loqui: atque utinam esset anima vestra pro anima mea: Consolarer et ego vos sermonibus, et moverem caput meum super vos:

5 اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم.

Roborarem vos ore meo: et moverem labia mea, quasi parcens vobis.

6 هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد.

Sed quid agam? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus: et si tacuero, non recedet a me.

7 خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای.

Nunc autem oppressit me dolor meus, et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.

8 ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند.

Rugæ meæ testimonium dicunt contra me, et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam contradicens mihi.

9 خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد.

Collegit furorem suum in me, et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis: hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.

10 مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند.

Aperuerunt super me ora sua, et exprobrantes percusserunt maxillam meam, saciati sunt pœnis meis.

11 خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند.

Conclusit me Deus apud iniquum, et manibus impiorum me tradidit.

12 من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است.

Ego ille quondam opulentus repente contritus sum: tenuit cervicem meam, confregit me, et posuit me sibi quasi in signum.

13 با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد.

Circumdedit me lanceis suis, convulneravit lumbos meos, non pepercit, et effudit in terra viscera mea.

14 او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند.

Concidit me vulnere super vulnus, irruit in me quasi gigas.

15 لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام.

Saccum consui super cutem meam, et operui cinere carnem meam.

16 از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است.

Facies mea intumuit a fletu, et palpebræ meæ caligaverunt.

17 ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست.

Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ, cum haberem mundas ad Deum preces.

18 ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد.

Terra ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus.

19 من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند.

Ecce enim in cælo testis meus, et conscius meus in excelsis.

20 دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم

Verbosi amivi mei: ad Deum stillat oculus meus.

21 و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند.

Atque utinam sic iudicaretur vir cum Deo, quomodo iudicatur filius hominis cum collega suo.

22 زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست.

Ecce enim breves anni transeunt, et semitam, per quam non revertar, ambulo.