ایوب 16

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Felelt Jób és mondta:

2 من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید.

Hallottam efféléket sokat, bajt hozó vigasztalók vagytok mindannyian!

3 آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟

Vége van-e a szeles szavaknak, vagy mi késztet téged, hogy felelj?

4 اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم.

Én is úgy beszélnék, mint ti, ha lelketek volna az én lelkem helyén, összefűznék beszédeket ellenetek, csóválnám fölöttetek fejemet!

5 اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم.

Szilárdítanálak titeket szájammal, és ajkaim szánalma enyhülést adna.

6 هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد.

Ha beszélnék, nem enyhű fájdalmam; s ha abbahagynám, mi tűnik el tőlem?

7 خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای.

Ámde most kifárasztott engem; pusztává tetted egész környezetemet.

8 ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند.

Ránczossá tettél, az tanúul tett, soványságom ellenem támadt, szemembe vall.

9 خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد.

Haragja tépett, gyűlölettel támadt engem, vicsorított reám fogaival, szorongatóm szemeit feni reám.

10 مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند.

Feltátották ellenem szájukat, gyalázattal verték orczáimat, együttesen összecsődülnek ellenem.

11 خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند.

Álnoknak szolgáltat ki engem Isten és gonoszok kezébe dönt engem.

12 من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است.

Boldog voltam és összemorzsolt, nyakszirten fogott és összezúzott és czéltáblául állított engem magának.

13 با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد.

Körül fognak engem íjászai, átfúrja veséimet s nem kímél, földre ontja epémet.

14 او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند.

Rést tör rajtam, rést résre, mint vitéz nekem rohan.

15 لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام.

Zsákot varrtam foszló bőrömre és porba dugtam bele szarvamat.

16 از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است.

Arczom kivörösödött a sírástól, és szempilláimon vakhomály ül:

17 ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست.

bár nincs erőszak kezeimben és imádságom tiszta.

18 ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد.

Oh föld, ne fedd be véremet, s ne legyen hely kiáltásom számára!

19 من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند.

Most is, íme az égben van tanúm, és bizonyságom a magasságban.

20 دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم

Csúfolóim – barátim: Istenhez könnyezve tekint szemem;

21 و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند.

hogy döntsön a férfi mellett Istennel szemben, és ember fiával szemben a barátja mellett.

22 زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست.

Mert még csak kisszámú évek jönnek, és útra, melyről vissza nem térek, megyek el.