ایوب 16

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Job prit la parole et dit:

2 من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید.

J’ai souvent entendu pareilles choses; Vous êtes tous des consolateurs fâcheux.

3 آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟

Quand finiront ces discours en l’air? Pourquoi cette irritation dans tes réponses?

4 اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم.

Moi aussi, je pourrais parler comme vous, Si vous étiez à ma place: Je vous accablerais de paroles, Je secouerais sur vous la tête,

5 اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم.

Je vous fortifierais de la bouche, Je remuerais les lèvres pour vous soulager.

6 هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد.

Si je parle, mes souffrances ne seront point calmées, Si je me tais, en quoi seront-elles moindres?

7 خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای.

Maintenant, hélas! Il m’a épuisé… Tu as ravagé toute ma maison;

8 ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند.

Tu m’as saisi, pour témoigner contre moi; Ma maigreur se lève, et m’accuse en face.

9 خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد.

Il me déchire et me poursuit dans sa fureur, Il grince des dents contre moi, Il m’attaque et me perce de son regard.

10 مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند.

Ils ouvrent la bouche pour me dévorer, Ils m’insultent et me frappent les joues, Ils s’acharnent tous après moi.

11 خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند.

Dieu me livre à la merci des impies, Il me précipite entre les mains des méchants.

12 من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است.

J’étais tranquille, et il m’a secoué, Il m’a saisi par la nuque et m’a brisé, Il a tiré sur moi comme à un but.

13 با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد.

Ses traits m’environnent de toutes parts; Il me perce les reins sans pitié, Il répand ma bile sur la terre.

14 او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند.

Il me fait brèche sur brèche, Il fond sur moi comme un guerrier.

15 لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام.

J’ai cousu un sac sur ma peau; J’ai roulé ma tête dans la poussière.

16 از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است.

Les pleurs ont altéré mon visage; L’ombre de la mort est sur mes paupières.

17 ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست.

Je n’ai pourtant commis aucune violence, Et ma prière fut toujours pure.

18 ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد.

O terre, ne couvre point mon sang, Et que mes cris prennent librement leur essor!

19 من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند.

Déjà maintenant, mon témoin est dans le ciel, Mon témoin est dans les lieux élevés.

20 دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم

Mes amis se jouent de moi; C’est Dieu que j’implore avec larmes.

21 و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند.

Puisse-t-il donner à l’homme raison contre Dieu, Et au fils de l’homme contre ses amis!

22 زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست.

Car le nombre de mes années touche à son terme, Et je m’en irai par un sentier d’où je ne reviendrai pas.