ایوب 16

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Then Job answered and said,

2 من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید.

“I have heard many such things; you are all miserable comforters.

3 آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟

Will useless words ever have an end? What is wrong with you that you answer like this?

4 اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم.

I also could speak as you do, if you were in my place; I could collect and join words together against you and shake my head at you in mockery.

5 اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم.

I would strengthen you with my mouth, and the quivering of my lips will bring you relief!

6 هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد.

If I speak, my grief is not lessened; if I keep from speaking, how am I helped?

7 خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای.

But now, God, you have made me weary; you have made all my family desolate.

8 ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند.

You have made me dry up, which itself is a witness against me; the leanness of my body rises up against me, and it testifies against my face.

9 خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد.

God has torn me in his wrath and persecuted me; He grinds his teeth in rage; my enemy fastens his eyes on me as he tears me apart.

10 مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند.

People have gaped with open mouth at me; they have hit me reproachfully on the cheek; they have gathered together against me.

11 خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند.

God hands me over to ungodly people, and throws me into the hands of wicked people.

12 من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است.

I was at ease, and he broke me apart. Indeed, he has taken me by the neck and dashed me to pieces; he has also set me up as his target.

13 با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد.

His archers surround me all around; God pierces my kidneys and does not spare me; he pours out my bile on the ground.

14 او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند.

He smashes through my wall again and again; he runs upon me like a warrior.

15 لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام.

I have sewn sackcloth on my skin; I have thrust my horn into the ground.

16 از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است.

My face is red with weeping; on my eyelids is the shadow of death

17 ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست.

although there is no violence in my hands, and my prayer is pure.

18 ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد.

Earth, do not cover up my blood; let my cry have no resting place.

19 من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند.

Even now, see, my witness is in heaven; he who vouches for me is on high.

20 دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم

My friends scoff at me, but my eye pours out tears to God.

21 و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند.

I ask for that witness in heaven to argue for this man with God as a man does with his neighbor!

22 زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست.

For when a few years have passed, I will go to a place from where I will not return.