ایوب 16

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Then Job answered and said,

2 من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید.

I have heard many such things: miserable comforters are you all.

3 آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟

Shall vain words have an end? or what emboldens you that you answer?

4 اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم.

I also could speak as you do: if your soul were in my soul’s stead, I could heap up words against you, and shake my head at you.

5 اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم.

But I would strengthen you with my mouth, and the moving of my lips should assuage your grief.

6 هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد.

Though I speak, my grief is not assuaged: and though I forbear, what am I eased?

7 خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای.

But now he has made me weary: you have made desolate all my company.

8 ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند.

And you have filled me with wrinkles, which is a witness against me: and my leanness rising up in me bears witness to my face.

9 خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد.

He tears me in his wrath, who hates me: he gnashes on me with his teeth; my enemy sharpens his eyes on me.

10 مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند.

They have gaped on me with their mouth; they have smitten me on the cheek reproachfully; they have gathered themselves together against me.

11 خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند.

God has delivered me to the ungodly, and turned me over into the hands of the wicked.

12 من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است.

I was at ease, but he has broken me asunder: he has also taken me by my neck, and shaken me to pieces, and set me up for his mark.

13 با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد.

His archers compass me round about, he splits my reins asunder, and does not spare; he pours out my gall on the ground.

14 او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند.

He breaks me with breach on breach, he runs on me like a giant.

15 لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام.

I have sewed sackcloth on my skin, and defiled my horn in the dust.

16 از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است.

My face is foul with weeping, and on my eyelids is the shadow of death;

17 ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست.

Not for any injustice in my hands: also my prayer is pure.

18 ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد.

O earth, cover not you my blood, and let my cry have no place.

19 من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند.

Also now, behold, my witness is in heaven, and my record is on high.

20 دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم

My friends scorn me: but my eye pours out tears to God.

21 و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند.

O that one might plead for a man with God, as a man pleads for his neighbor!

22 زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست.

When a few years are come, then I shall go the way from where I shall not return.