ایوب 16

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

And Job answered and said,

2 من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید.

I have heard many such things: grievous comforters are ye all.

3 آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟

Shall words of wind have an end? or what provoketh thee that thou answerest?

4 اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم.

I also could speak as ye: if your soul were in my soul's stead, I could join together words against you, and shake my head at you;

5 اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم.

[But] I would encourage you with my mouth, and the solace of my lips should assuage [your pain].

6 هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد.

If I speak, my pain is not assuaged; and if I forbear, what am I eased?

7 خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای.

But now he hath made me weary; ...thou hast made desolate all my family;

8 ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند.

Thou hast shrivelled me up! it is become a witness; and my leanness riseth up against me, it beareth witness to my face.

9 خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد.

His anger teareth and pursueth me; he gnasheth with his teeth against me; [as] mine adversary he sharpeneth his eyes at me.

10 مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند.

They gape upon me with their mouth; they smite my cheeks reproachfully; they range themselves together against me.

11 خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند.

God hath delivered me over to the iniquitous man, and hurled me into the hands of the wicked.

12 من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است.

I was at rest, but he hath shattered me; he hath taken me by the neck and shaken me to pieces, and set me up for his mark.

13 با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد.

His arrows encompass me round about, he cleaveth my reins asunder and doth not spare; he poureth out my gall upon the ground.

14 او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند.

He breaketh me with breach upon breach; he runneth upon me like a mighty man.

15 لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام.

I have sewed sackcloth upon my skin, and rolled my horn in the dust.

16 از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است.

My face is red with weeping, and on my eyelids is the shadow of death;

17 ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست.

Although there is no violence in my hands, and my prayer is pure.

18 ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد.

O earth, cover not my blood, and let there be no place for my cry!

19 من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند.

Even now, behold, my Witness is in the heavens, and he that voucheth for me is in the heights.

20 دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم

My friends are my mockers; mine eye poureth out tears unto God.

21 و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند.

Oh that there were arbitration for a man with God, as a son of man for his friend!

22 زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست.

For years [few] in number shall pass, — and I shall go the way [whence] I shall not return.