ایوب 14

1 انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است.

Человек бо рожден от жены малолетен и исполнь гнева:

2 مثل گل، لحظه‌ای می‌شکفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سایهٔ ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد.

или якоже цвет процветый отпаде, отбеже же яко сень, и не постоит.

3 ای خدا، آیا با انسانهای ضعیف بایستی اینچنین سختگیری کنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟

Не и о сем ли слово сотворил еси, и сему сотворил еси внити на суд пред Тя?

4 چطور انتظار داری از یک چیز کثیف چیز پاکی بیرون آید؟

Кто бо чист будет от скверны? Никтоже,

5 روزهای عمر او را از پیش تعیین کرده‌ای و او قادر نیست آن را تغییر دهد.

аще и един день житие его на земли: изочтени же месяцы его от Тебе, на время положил еси, и не преступит.

6 پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پیش از آنکه بمیرد چند صباحی در آرامش زندگی کند.

Отступи от него, да умолкнет и изберет житие якоже наемник.

7 برای درخت امیدی هست، چون اگر بریده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌رویاند.

Есть бо древу надежда: аще бо посечено будет, паки процветет, и леторасль его не оскудеет:

8 اگر ریشه‌هایش در زمین فرسوده شود و کنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسیدن آب از نو جوانه زده، شکوفه می‌آورد.

аще бо состареется в земли корень его, на камени же скончается стебло его,

9

от вони воды процветет, сотворит же жатву, якоже новосажденное.

10 ولی وقتی انسان می‌میرد، رمقی در او باقی نمی‌ماند. دم آخر را برمی‌آورد و اثری از او باقی نمی‌ماند.

Муж же умерый отиде, пад же человек, ктому несть.

11 همان‌طور که آب دریا بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشکسالی ناپدید می‌شود، همچنان انسان برای همیشه بخواب می‌رود و تا نیست شدن آسمانها دیگر برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

Временем бо оскудевает море, река же опустевши изсше:

12

человек же уснув не востанет, дондеже не будет небо сошвено, и не возбудятся от сна своего.

13 ای کاش مرا تا زمانی که خشمگین هستی در کنار مردگان پنهان می‌کردی و پس از آن دوباره به یاد می‌آوردی. (Sheol h7585)

Убо, о, дабы во аде мя сохранил еси, скрыл же мя бы еси, дондеже престанет гнев Твой, и вчиниши ми время, в неже память сотвориши ми. (Sheol h7585)

14 وقتی انسان بمیرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود.

Аще бо умрет человек, жив будет: скончав дни жития своего, потерплю, дондеже паки буду.

15 آنگاه تو مرا صدا خواهی کرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق این مخلوق خود خواهی شد.

Посем воззовеши, аз же послушаю Тя: дел же руку Твоею не отвращайся:

16 مواظب قدمهایم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت.

изчислил же еси начинания моя, и ничтоже Тя мимоидет от грех моих:

17 تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود.

запечатлел же ми еси беззакония в мешце, назнаменал же еси, аще что неволею преступих.

18 کوهها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌کند و به صورت شن درمی‌آورد. سیلابها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. به همین گونه تو امید انسان را باطل می‌سازی.

Обаче и гора падающи распадется, и камень обетшает от места своего:

19

камение огладиша воды, и потопиша воды взнак холмы земныя, и ожидание человеческо погубил еси.

20 او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی.

Отринул еси его до конца, и отиде: изменил еси ему лице и испустил еси.

21 اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بیفتند از آن نیز بی‌خبر خواهد بود.

Многим же бывшым сыном его, не весть: аще же и мало их будет, не знает:

22 نصیب انسان فقط اندوه و درد است.

но плоти его болеша, душа же его о себе сетова.