ایوب 14
| انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است. | 1 |
L'homme né de la femme est borné dans ses jours, et rassasié d'alarmes.
| مثل گل، لحظه‌ای می‌شکفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سایهٔ ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد. | 2 |
Comme la fleur il pousse, et il est tranché, il fuit comme l'ombre, et n'est point permanent.
| ای خدا، آیا با انسانهای ضعیف بایستی اینچنین سختگیری کنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟ | 3 |
Et c'est sur lui que tu tiens tes yeux ouverts! et c'est moi que tu mènes en jugement avec toi!
| چطور انتظار داری از یک چیز کثیف چیز پاکی بیرون آید؟ | 4 |
De la souillure fera-t-on naître un homme pur? Pas un.
| روزهای عمر او را از پیش تعیین کرده‌ای و او قادر نیست آن را تغییر دهد. | 5 |
Si ses jours sont déterminés, si le nombre de ses mois par devers toi est marqué, si tu en fixas le terme qu'il ne franchira pas,
| پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پیش از آنکه بمیرد چند صباحی در آرامش زندگی کند. | 6 |
ne le suis plus de l'œil! pour qu'il ait du relâche, et puisse se réjouir, comme un mercenaire de sa journée!
| برای درخت امیدی هست، چون اگر بریده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌رویاند. | 7 |
Pour l'arbre, en effet, il est un espoir: est-il coupé, il reverdit encore, et ne cesse pas de pousser des jets;
| اگر ریشه‌هایش در زمین فرسوده شود و کنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسیدن آب از نو جوانه زده، شکوفه می‌آورد. | 8 |
si sa racine devient caduque en terre, et que dans la poussière sa tige se meure,
| 9 |
au parfum des eaux il se ranime, et, comme un plant, il pousse des rameaux.
| ولی وقتی انسان می‌میرد، رمقی در او باقی نمی‌ماند. دم آخر را برمی‌آورد و اثری از او باقی نمی‌ماند. | 10 |
Mais quand l'homme meurt, le voilà gisant! quand le mortel expire, où est-il?
| همان‌طور که آب دریا بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشکسالی ناپدید می‌شود، همچنان انسان برای همیشه بخواب می‌رود و تا نیست شدن آسمانها دیگر برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند. | 11 |
L'eau s'est écoulée du lac, et la rivière tarit et se dessèche;
| 12 |
ainsi l'homme se couche, et il ne se relève pas; jusqu'à ce qu'il n'y ait plus de ciel, on ne se réveille pas, et l'on n'est point tiré de son sommeil.
| ای کاش مرا تا زمانی که خشمگین هستی در کنار مردگان پنهان می‌کردی و پس از آن دوباره به یاد می‌آوردی. (Sheol h7585) | 13 |
O! si dans les Enfers Tu me plongeais, me cachais, jusqu'à ce que passe ta colère, me fixant un terme pour me rendre ton souvenir! (Sheol h7585)
| وقتی انسان بمیرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود. | 14 |
Une fois mort, l'homme revivrait-il?… Je patienterais durant tous mes jours de corvée, jusqu'à ce qu'on vînt me relever:
| آنگاه تو مرا صدا خواهی کرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق این مخلوق خود خواهی شد. | 15 |
tu appellerais, et je te répondrais… Tu languirais après l'ouvrage de tes mains!
| مواظب قدمهایم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت. | 16 |
Mais maintenant tu comptes mes pas! N'es-tu pas aux aguets de mon péché?
| تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود. | 17 |
L'acte de mon crime dans le sac est scellé, et tu imagines encore, pour ajouter à ma faute!
| کوهها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌کند و به صورت شن درمی‌آورد. سیلابها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. به همین گونه تو امید انسان را باطل می‌سازی. | 18 |
Mais enfin la montagne éboulée gît anéantie, et le rocher se mine détaché de sa place:
| 19 |
les pierres sont creusées par les eaux, dont les flots emportent la poudre de la terre. Ainsi tu as détruit l'espérance du mortel;
| او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی. | 20 |
incessamment tu l'assailles, et il s'en va; tu altères son visage, et le pousses dehors:
| اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بیفتند از آن نیز بی‌خبر خواهد بود. | 21 |
ses fils sont honorés, et il n'en sait rien; ils sont dans la bassesse, et il l'ignore;
| نصیب انسان فقط اندوه و درد است. | 22 |
sa chair ne ressent que sa propre douleur, et son âme pour lui seul s'attriste.
