ایوب 14

1 انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است.

Man, who is born of woman, lives only a few days and is full of trouble.

2 مثل گل، لحظه‌ای می‌شکفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سایهٔ ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد.

He sprouts from the ground like a flower and is cut down; he flees like a shadow and does not last.

3 ای خدا، آیا با انسانهای ضعیف بایستی اینچنین سختگیری کنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟

Do you look at any of these? Do you bring me into judgment with you?

4 چطور انتظار داری از یک چیز کثیف چیز پاکی بیرون آید؟

Who can bring something clean out of something unclean? No one.

5 روزهای عمر او را از پیش تعیین کرده‌ای و او قادر نیست آن را تغییر دهد.

Man's days are determined. The number of his months is with you; you have appointed his limits that he cannot pass.

6 پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پیش از آنکه بمیرد چند صباحی در آرامش زندگی کند.

Look away from him that he may rest, so that he may enjoy his day like a hired man if he can do so.

7 برای درخت امیدی هست، چون اگر بریده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌رویاند.

There can be hope for a tree; if it is cut down, it might sprout again, so that its tender stalk does not disappear.

8 اگر ریشه‌هایش در زمین فرسوده شود و کنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسیدن آب از نو جوانه زده، شکوفه می‌آورد.

Though its root grows old in the earth, and its stump dies in the ground,

9

yet even if it only smells water, it will bud and send out branches like a plant.

10 ولی وقتی انسان می‌میرد، رمقی در او باقی نمی‌ماند. دم آخر را برمی‌آورد و اثری از او باقی نمی‌ماند.

But man dies; he becomes weak; indeed, man stops breathing, and then where is he?

11 همان‌طور که آب دریا بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشکسالی ناپدید می‌شود، همچنان انسان برای همیشه بخواب می‌رود و تا نیست شدن آسمانها دیگر برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

As water disappears from a lake, and as a river loses water and dries up,

12

so people lie down and do not rise again. Until the heavens are no more, they will not awake nor be roused out of their sleep.

13 ای کاش مرا تا زمانی که خشمگین هستی در کنار مردگان پنهان می‌کردی و پس از آن دوباره به یاد می‌آوردی. (Sheol h7585)

Oh, that you would hide me away in Sheol away from troubles, and that you would keep me in private until your wrath is over, that you would set me a fixed time to stay there and then call me to mind! (Sheol h7585)

14 وقتی انسان بمیرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود.

If a man dies, will he live again? If so, I would wish to wait all my weary time there until my release should come.

15 آنگاه تو مرا صدا خواهی کرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق این مخلوق خود خواهی شد.

You would call, and I would answer you. You would have a desire for the work of your hands.

16 مواظب قدمهایم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت.

You would number and care for my footsteps; you would not keep track of my sin.

17 تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود.

My transgression would be sealed up in a bag; you would cover up my iniquity.

18 کوهها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌کند و به صورت شن درمی‌آورد. سیلابها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. به همین گونه تو امید انسان را باطل می‌سازی.

But even mountains fall and come to nothing; even rocks are moved out of their place;

19

the waters wear down the stones; their flooding washes away the dust of the earth. Like this, you destroy the hope of man.

20 او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی.

You always defeat him, and he passes away; you change his face and send him away to die.

21 اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بیفتند از آن نیز بی‌خبر خواهد بود.

If his sons are honored, he does not know it; and if they are brought low, he does not see it.

22 نصیب انسان فقط اندوه و درد است.

He feels only the pain of his own body, and he mourns for himself.