ایوب 13
| من آنچه را که شما می‌گویید به چشم خود دیده و به گوش خود شنیده‌ام. من حرفهای شما را می‌فهمم. آنچه را که شما می‌دانید من نیز می‌دانم و کمتر از شما نیستم. | 1 |
He aquí que todas estas cosas han visto mis ojos, y oído y entendido mis oídos.
| 2 |
Como vosotros lo sabéis, lo sé yo; no soy menos que vosotros.
| ای کاش می‌توانستم مستقیم با خدای قادر مطلق سخن گویم و با خود او بحث کنم. | 3 |
Mas yo hablaría con el Todopoderoso, y querría disputar con Dios.
| و اما شما، درد مرا با دروغهایتان می‌پوشانید. شما طبیبان کاذب هستید. | 4 |
Que ciertamente vosotros sois fraguadores de mentira; sois todos vosotros médicos nulos.
| اگر حکمت داشتید حرف نمی‌زدید. | 5 |
Ojalá callarais del todo, porque os fuera en lugar de sabiduría.
| حال به من گوش بدهید و به دلایلم توجه نمایید. | 6 |
Oíd, pues, ahora mi disputa, y estad atentos a los argumentos de mis labios.
| آیا مجبورید به جای خدا حرف بزنید و چیزهایی را که او هرگز نگفته است از قول او بیان کنید؟ | 7 |
¿Habéis de hablar iniquidad por Dios? ¿Habéis de hablar por él engaño?
| می‌خواهید به طرفداری از او حقیقت را وارونه جلوه دهید؟ آیا فکر می‌کنید او نمی‌داند شما چه می‌کنید؟ خیال می‌کنید می‌توانید خدا را هم مثل انسان گول بزنید؟ | 8 |
¿Habéis vosotros de hacerle honra? ¿Habéis de pleitear vosotros por Dios?
| 9 |
¿Sería bueno que él os escudriñase? ¿Os burlaréis de él como quien se burla de algún hombre?
| بدانید شما را توبیخ خواهد کرد، اگر پنهانی طرفداری کنید. | 10 |
El os redargüirá duramente, si en lo secreto le hicieses tal honra.
| آیا عظمت و هیبت خدا، ترسی به دل شما نمی‌اندازد؟ | 11 |
De cierto su alteza os había de espantar, y su pavor había de caer sobre vosotros.
| بیانات شما پشیزی ارزش ندارد. استدلال‌هایتان چون دیوار گلی، سست و بی‌پایه است. | 12 |
Vuestras memorias serán comparadas a la ceniza, y vuestros cuerpos como cuerpos de lodo.
| حال ساکت باشید و بگذارید من سخن بگویم. هر چه می‌خواهد بشود! | 13 |
Escuchadme, y hablaré yo, y que me venga después lo que viniere.
| بله، جانم را در کف می‌نهم و هر چه در دل دارم می‌گویم. | 14 |
¿Por qué quitaré yo mi carne con mis dientes, y pondré mi alma en mi palma?
| اگر خدا برای این کار مرا بکشد، باز به او امیدوار خواهم بود و حرفهای خود را به او خواهم زد. | 15 |
He aquí, aunque me matare, en él esperaré; pero defenderé delante de él mis caminos.
| من آدم شروری نیستم، پس با جرأت به حضور خدا می‌روم شاید این باعث نجاتم گردد. | 16 |
Y él mismo me será salud, porque no entrará en su presencia el impío.
| حال به دقت به آنچه که می‌گویم گوش دهید و حرفهایم را بشنوید. | 17 |
Oíd con atención mi razón, y mi denuncia con vuestros oídos.
| دعوی من این است: «من می‌دانم که بی‌تقصیرم.» | 18 |
He aquí ahora, si yo me apercibiere a juicio, sé que seré justificado.
| کیست که در این مورد بتواند با من بحث کند؟ اگر بتوانید ثابت نمایید که من اشتباه می‌کنم، آنگاه از دفاع خود دست می‌کشم و می‌میرم. | 19 |
¿Quién es el que pleiteará conmigo? Porque si ahora yo callara, moriría.
| ای خدا، اگر این دو درخواست مرا اجابت فرمایی در آن صورت خواهم توانست با تو روبرو شوم: | 20 |
A lo menos dos cosas no hagas conmigo; y entonces no me esconderé de tu rostro:
| مرا تنبیه نکن و مرا با حضور مهیب خود به وحشت نیانداز. | 21 |
Aparta de mí tu mano, y no me asombre tu terror.
| آنگاه وقتی مرا بخوانی جواب خواهم داد و با هم گفتگو خواهیم نمود. | 22 |
Llama luego, y yo responderé; o yo hablaré, y respóndeme tú.
| حال، به من بگو که چه خطایی کرده‌ام؟ گناهم را به من نشان بده. | 23 |
¿Cuántas iniquidades y pecados tengo yo? Hazme entender mi prevaricación y mi pecado.
| چرا روی خود را از من برمی‌گردانی و مرا دشمن خود می‌شماری؟ | 24 |
¿Por qué escondes tu rostro, y me cuentas por tu enemigo?
| آیا برگی را که از باد رانده شده است می‌ترسانی؟ آیا پر کاه را مورد هجوم قرار می‌دهی؟ | 25 |
¿A la hoja arrebatada has de quebrantar? ¿Y a una arista seca has de perseguir?
| تو اتهامات تلخی بر من وارد می‌آوری و حماقت‌های جوانی‌ام را به رخ من می‌کشی. | 26 |
¿Por qué escribes contra mí amarguras, y me haces cargo de los pecados de mi juventud?
| مرا محبوس می‌کنی و تمام درها را به رویم می‌بندی. در نتیجه مانند درختی افتاده و لباسی بید خورده، می‌پوسم و از بین می‌روم. | 27 |
Pones además mis pies en el cepo, y guardas todos mis caminos, imprimiéndolo a las raíces de mis pies.
| 28 |
Siendo el hombre como carcoma que se va gastando, como vestido que se come de polilla.
