ایوب 13
| من آنچه را که شما می‌گویید به چشم خود دیده و به گوش خود شنیده‌ام. من حرفهای شما را می‌فهمم. آنچه را که شما می‌دانید من نیز می‌دانم و کمتر از شما نیستم. | 1 |
He aquí que todas estas cosas han visto mis ojos, y oído y entendido para sí mis oídos.
| 2 |
Como vosotros lo sabéis, lo sé yo: no soy menos que vosotros.
| ای کاش می‌توانستم مستقیم با خدای قادر مطلق سخن گویم و با خود او بحث کنم. | 3 |
Mas yo hablaría con el Todopoderoso, y querría disputar con Dios.
| و اما شما، درد مرا با دروغهایتان می‌پوشانید. شما طبیبان کاذب هستید. | 4 |
Que ciertamente vosotros sois componedores de mentira, todos vosotros sois médicos de nada.
| اگر حکمت داشتید حرف نمی‌زدید. | 5 |
Ojalá callando callarais del todo, porque os fuera en lugar de sabiduría.
| حال به من گوش بدهید و به دلایلم توجه نمایید. | 6 |
Oíd pues ahora mi disputa, y estád atentos a los argumentos de mis labios.
| آیا مجبورید به جای خدا حرف بزنید و چیزهایی را که او هرگز نگفته است از قول او بیان کنید؟ | 7 |
¿Habéis de hablar iniquidad por Dios? ¿habéis de hablar por él engaño?
| می‌خواهید به طرفداری از او حقیقت را وارونه جلوه دهید؟ آیا فکر می‌کنید او نمی‌داند شما چه می‌کنید؟ خیال می‌کنید می‌توانید خدا را هم مثل انسان گول بزنید؟ | 8 |
¿Habéis vosotros de hacerle honra? ¿habéis de pleitear vosotros por Dios?
| 9 |
¿Sería bueno que él os escudriñase? ¿Burlaros heis con él, como quien se burla con algún hombre?
| بدانید شما را توبیخ خواهد کرد، اگر پنهانی طرفداری کنید. | 10 |
El arguyendo os argüirá duramente, si en lo secreto le hicieseis tal honra.
| آیا عظمت و هیبت خدا، ترسی به دل شما نمی‌اندازد؟ | 11 |
Ciertamente su alteza os había de espantar, y su pavor había de caer sobre vosotros.
| بیانات شما پشیزی ارزش ندارد. استدلال‌هایتان چون دیوار گلی، سست و بی‌پایه است. | 12 |
Vuestras memorias serán comparadas a la ceniza, y vuestros cuerpos como cuerpos de lodo.
| حال ساکت باشید و بگذارید من سخن بگویم. هر چه می‌خواهد بشود! | 13 |
Escuchádme, y hablaré yo, y véngame después lo que viniere.
| بله، جانم را در کف می‌نهم و هر چه در دل دارم می‌گویم. | 14 |
¿Por qué quitaré yo mi carne con mis dientes, y pondré mi alma en mi palma?
| اگر خدا برای این کار مرا بکشد، باز به او امیدوار خواهم بود و حرفهای خود را به او خواهم زد. | 15 |
Aun cuando me matare, en él esperaré: empero mis caminos defenderé delante de él.
| من آدم شروری نیستم، پس با جرأت به حضور خدا می‌روم شاید این باعث نجاتم گردد. | 16 |
Y él también me será salud, porque no entrará en su presencia el impío.
| حال به دقت به آنچه که می‌گویم گوش دهید و حرفهایم را بشنوید. | 17 |
Oíd con atención mi razón, y mi denunciación con vuestros oídos.
| دعوی من این است: «من می‌دانم که بی‌تقصیرم.» | 18 |
He aquí ahora, que si yo me apercibiere a juicio, yo sé que seré justificado.
| کیست که در این مورد بتواند با من بحث کند؟ اگر بتوانید ثابت نمایید که من اشتباه می‌کنم، آنگاه از دفاع خود دست می‌کشم و می‌میرم. | 19 |
¿Quién es el que pleiteará conmigo? porque si ahora callase, me moriría.
| ای خدا، اگر این دو درخواست مرا اجابت فرمایی در آن صورت خواهم توانست با تو روبرو شوم: | 20 |
A lo menos dos cosas no hagas conmigo, y entonces no me esconderé de tu rostro.
| مرا تنبیه نکن و مرا با حضور مهیب خود به وحشت نیانداز. | 21 |
Aparta de mí tu mano, y no me asombre tu terror:
| آنگاه وقتی مرا بخوانی جواب خواهم داد و با هم گفتگو خواهیم نمود. | 22 |
Y llama, y yo responderé: o yo hablaré, y respóndeme tú:
| حال، به من بگو که چه خطایی کرده‌ام؟ گناهم را به من نشان بده. | 23 |
¿Cuántas iniquidades y pecados tengo yo? Házme entender mi prevaricación y mi pecado.
| چرا روی خود را از من برمی‌گردانی و مرا دشمن خود می‌شماری؟ | 24 |
¿Por qué escondes tu rostro, y me cuentas por tu enemigo?
| آیا برگی را که از باد رانده شده است می‌ترسانی؟ آیا پر کاه را مورد هجوم قرار می‌دهی؟ | 25 |
¿A la hoja arrebatada del aire has de quebrantar? ¿y a una arista seca has de perseguir?
| تو اتهامات تلخی بر من وارد می‌آوری و حماقت‌های جوانی‌ام را به رخ من می‌کشی. | 26 |
¿Por qué escribes contra mí amarguras, y me haces cargo de los pecados de mi mocedad;
| مرا محبوس می‌کنی و تمام درها را به رویم می‌بندی. در نتیجه مانند درختی افتاده و لباسی بید خورده، می‌پوسم و از بین می‌روم. | 27 |
Y pones mis pies en el cepo, y guardas todos mis caminos, imprimiéndolo a las raíces de mis pies?
| 28 |
Siendo el hombre como carcoma que se envejece: y como vestido que se come de polilla.
