ایوب 13

1 من آنچه را که شما می‌گویید به چشم خود دیده و به گوش خود شنیده‌ام. من حرفهای شما را می‌فهمم. آنچه را که شما می‌دانید من نیز می‌دانم و کمتر از شما نیستم.

Siehe, das hat alles mein Auge gesehen und mein Ohr gehöret, und habe es verstanden.

2

Was ihr wisset, das weiß ich auch, und bin nicht geringer denn ihr.

3 ای کاش می‌توانستم مستقیم با خدای قادر مطلق سخن گویم و با خود او بحث کنم.

Doch wollte ich gerne wider den Allmächtigen reden und wollte gerne mit Gott rechten.

4 و اما شما، درد مرا با دروغهایتان می‌پوشانید. شما طبیبان کاذب هستید.

Denn ihr deutet es fälschlich und seid alle unnütze Ärzte.

5 اگر حکمت داشتید حرف نمی‌زدید.

Wollte Gott, ihr schwieget; so würdet ihr weise.

6 حال به من گوش بدهید و به دلایلم توجه نمایید.

Höret doch meine Strafe und merket auf die Sache, davon ich rede.

7 آیا مجبورید به جای خدا حرف بزنید و چیزهایی را که او هرگز نگفته است از قول او بیان کنید؟

Wollt ihr Gott verteidigen mit Unrecht und für ihn List brauchen?

8 می‌خواهید به طرفداری از او حقیقت را وارونه جلوه دهید؟ آیا فکر می‌کنید او نمی‌داند شما چه می‌کنید؟ خیال می‌کنید می‌توانید خدا را هم مثل انسان گول بزنید؟

Wollt ihr seine Person ansehen? Wollt ihr Gott vertreten?

9

Wird's euch auch wohlgehen, wenn er euch richten wird? Meinet ihr, daß ihr ihn täuschen werdet, wie man einen Menschen täuschet?

10 بدانید شما را توبیخ خواهد کرد، اگر پنهانی طرفداری کنید.

Er wird euch strafen, wo ihr Person ansehet heimlich.

11 آیا عظمت و هیبت خدا، ترسی به دل شما نمی‌اندازد؟

Wird er euch nicht erschrecken, wenn er sich wird hervortun, und seine Furcht wird über euch fallen?

12 بیانات شما پشیزی ارزش ندارد. استدلال‌هایتان چون دیوار گلی، سست و بی‌پایه است.

Euer Gedächtnis wird verglichen werden der Asche, und euer Rücken wird wie ein Leimenhaufe sein.

13 حال ساکت باشید و بگذارید من سخن بگویم. هر چه می‌خواهد بشود!

Schweiget mir, daß ich rede; es soll mir nichts fehlen.

14 بله، جانم را در کف می‌نهم و هر چه در دل دارم می‌گویم.

Was soll ich mein Fleisch mit meinen Zähnen beißen und meine Seele in meine Hände legen?

15 اگر خدا برای این کار مرا بکشد، باز به او امیدوار خواهم بود و حرفهای خود را به او خواهم زد.

Siehe, er wird mich doch erwürgen, und ich kann's nicht erwarten; doch will ich meine Wege vor ihm strafen.

16 من آدم شروری نیستم، پس با جرأت به حضور خدا می‌روم شاید این باعث نجاتم گردد.

Er wird ja mein Heil sein; denn es kommt kein Heuchler vor ihn.

17 حال به دقت به آنچه که می‌گویم گوش دهید و حرفهایم را بشنوید.

Höret meine Rede und meine Auslegung vor euren Ohren!

18 دعوی من این است: «من می‌دانم که بی‌تقصیرم.»

Siehe, ich habe das Urteil schon gefället; ich weiß, daß ich werde gerecht sein.

19 کیست که در این مورد بتواند با من بحث کند؟ اگر بتوانید ثابت نمایید که من اشتباه می‌کنم، آنگاه از دفاع خود دست می‌کشم و می‌میرم.

Wer ist, der mit mir rechten will? Aber nun muß ich schweigen und verderben.

20 ای خدا، اگر این دو درخواست مرا اجابت فرمایی در آن صورت خواهم توانست با تو روبرو شوم:

Zweierlei tu mir nur nicht, so will ich mich vor dir nicht verbergen:

21 مرا تنبیه نکن و مرا با حضور مهیب خود به وحشت نیانداز.

Laß deine Hand ferne von mir sein, und dein Schrecken erschrecke mich nicht.

22 آنگاه وقتی مرا بخوانی جواب خواهم داد و با هم گفتگو خواهیم نمود.

Rufe mir, ich will dir antworten; oder ich will reden, antworte du mir.

23 حال، به من بگو که چه خطایی کرده‌ام؟ گناهم را به من نشان بده.

Wie viel ist meiner Missetat und Sünden? Laß mich wissen meine Übertretung und Sünde!

24 چرا روی خود را از من برمی‌گردانی و مرا دشمن خود می‌شماری؟

Warum verbirgest du dein Antlitz und hältst mich für deinen Feind?

25 آیا برگی را که از باد رانده شده است می‌ترسانی؟ آیا پر کاه را مورد هجوم قرار می‌دهی؟

Willst du wider ein fliegend Blatt so ernst sein und einen dürren Halm verfolgen?

26 تو اتهامات تلخی بر من وارد می‌آوری و حماقت‌های جوانی‌ام را به رخ من می‌کشی.

Denn du schreibest mir an Betrübnis und willst mich umbringen um der Sünden willen meiner Jugend.

27 مرا محبوس می‌کنی و تمام درها را به رویم می‌بندی. در نتیجه مانند درختی افتاده و لباسی بید خورده، می‌پوسم و از بین می‌روم.

Du hast meinen Fuß in Stock gelegt und hast acht auf alle meine Pfade und siehest auf die Fußtapfen meiner Füße,

28

der ich doch wie ein faul Aas vergehe und wie ein Kleid, das die Motten fressen.