ایوب 10

1 از زندگی بیزارم. پس بگذارید زبان به شکایت گشوده، از تلخی جانم سخن بگویم.

Додијао је души мојој живот мој; пустићу од себе тужњаву своју, говорићу у јаду душе своје.

2 ای خدا مرا محکوم نکن؛ فقط به من بگو چه کرده‌ام که با من چنین می‌کنی؟

Рећи ћу Богу: Немој ме осудити; кажи ми зашто се преш са мном.

3 آیا به نظر تو این درست است که به من ظلم روا داری و انسانی را که خود آفریده‌ای ذلیل سازی و شادی و خوشبختی را نصیب بدکاران بگردانی؟

Је ли Ти мило да чиниш силу, да одбацујеш дело руку својих и савет безбожнички обасјаваш?

4 آیا چشمان تو مانند چشمان انسان است؟ آیا فقط چیزهایی را می‌بینی که مردم می‌بینند؟

Јесу ли у Тебе очи телесне? Видиш ли као што види човек?

5 آیا عمر تو به درازای عمر انسان است؟ آیا روزهای زندگی‌ات آنقدر کوتاه است

Јесу ли дани твоји као дани човечији, и године твоје као век људски,

6 که باید هر چه زودتر خطاهایم را بجویی، و گناهانم را جستجو کنی؟

Те истражујеш моје безакоње и за грех мој разбираш?

7 هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که بتواند مرا از دست تو نجات دهد؟

Ти знаш да нисам крив, и нема никога ко би избавио из Твоје руке.

8 دستهای تو بود که مرا سرشت و اکنون همان دستهاست که مرا نابود می‌کند.

Твоје су ме руке створиле и начиниле, и Ти ме одсвуда потиреш.

9 به یاد آور که مرا از خاک به وجود آوردی؛ آیا به این زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟

Опомени се да си ме као од кала начинио, и опет ћеш ме у прах обратити.

10 به پدرم قدرت بخشیدی تا مرا تولید نماید و گذاشتی در رحم مادرم رشد کنم.

Ниси ли ме као млеко слио и као сир усирио ме?

11 پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی.

Навукао си на ме кожу и месо, и костима и жилама сплео си ме.

12 تو بودی که به من حیات بخشیدی و محبتت را نصیب من کردی. زندگی من در دستان تو محفوظ است.

Животом и милошћу даривао си ме; и старање Твоје чувало је дух мој.

13 با وجود این، انگیزه واقعی تو این بوده که

И сакрио си то у срцу свом; али знам да је у Тебе.

14 مرا تحت نظر داشته باشی تا اگر مرتکب گناهی شدم از بخشیدنم امتناع ورزی.

Ако сам згрешио, опазио си ме, и ниси ме опростио безакоња мог.

15 وای بر من اگر گناهی مرتکب شوم. اما حتی اگر بی‌گناه باشم نمی‌توانم سرم را بلند کنم چون پر از شرمساری و فلاکت هستم!

Ако сам скривио, тешко мени! Ако ли сам прав, не могу подигнути главе, пун срамоте и видећи муку своју.

16 حتی اگر سرم را بلند کنم تو مانند شیر مرا شکار می‌کنی و قدرت مهیب خود را علیه من به نمایش می‌گذاری.

И ако се подигне, гониш ме као лав, и опет чиниш чудеса на мени.

17 پیوسته علیه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی و نیروهای تازه نفس برای مبارزه با من می‌فرستی.

Понављаш сведочанства своја против мене, и умножаваш гнев свој на ме; војске једне за другом излазе на ме.

18 چرا گذاشتی به دنیا بیایم؟ ای کاش قبل از اینکه چشمی مرا می‌دید، جان می‌دادم.

Зашто си ме извадио из утробе? О да умрех! Да ме ни око не виде!

19 انگار هرگز وجود نداشته‌ام و از رحم مادر به گور می‌رفتم.

Био бих као да никада нисам био; из утробе у гроб био бих однесен.

20 آیا نمی‌بینی که دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس دیگر تنهایم بگذار. بگذار دمی استراحت کنم.

Није ли мало дана мојих? Престани дакле и окани ме се да се мало опоравим,

21 به‌زودی می‌روم و دیگر باز نمی‌گردم. به سرزمینی می‌روم که سرد و تاریک است

Пре него отидем одакле се нећу вратити, у земљу тамну и у сен смртни,

22 به سرزمین ظلمت و پریشانی، به جایی که خود نور هم تاریکی است.

У земљу тамну као мрак и у сен смртни, где нема промене и где је видело као тама.