ایوب 10

1 از زندگی بیزارم. پس بگذارید زبان به شکایت گشوده، از تلخی جانم سخن بگویم.

Mon âme est dégoûtée de la vie, je veux donner un libre cours à mes plaintes, parler dans l’amertume de mon cœur.

2 ای خدا مرا محکوم نکن؛ فقط به من بگو چه کرده‌ام که با من چنین می‌کنی؟

Je dirai à Dieu: "Ne me traite pas en criminel, fais-moi connaître tes griefs contre moi."

3 آیا به نظر تو این درست است که به من ظلم روا داری و انسانی را که خود آفریده‌ای ذلیل سازی و شادی و خوشبختی را نصیب بدکاران بگردانی؟

Prends-tu plaisir à accabler, à repousser l’œuvre de tes mains, tandis que tu favorises de ta lumière les desseins des méchants?

4 آیا چشمان تو مانند چشمان انسان است؟ آیا فقط چیزهایی را می‌بینی که مردم می‌بینند؟

As-tu des yeux de chair? Vois-tu de la même façon que voient les hommes?

5 آیا عمر تو به درازای عمر انسان است؟ آیا روزهای زندگی‌ات آنقدر کوتاه است

Tes jours sont-ils comme les jours des hommes? Tes années sont-elles comme celles des mortels,

6 که باید هر چه زودتر خطاهایم را بجویی، و گناهانم را جستجو کنی؟

pour que tu recherches mes fautes et t’enquières de mes péchés?

7 هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که بتواند مرا از دست تو نجات دهد؟

Tu sais pourtant que je ne suis pas coupable, et que nul ne peut se sauver de ta main.

8 دستهای تو بود که مرا سرشت و اکنون همان دستهاست که مرا نابود می‌کند.

Ce sont tes mains qui ont pris soin de me former, de me façonner de toutes pièces, et tu me détruirais!

9 به یاد آور که مرا از خاک به وجود آوردی؛ آیا به این زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟

Souviens-toi que tu m’as pétri comme de l’argile, et tu me ferais rentrer dans la poussière!

10 به پدرم قدرت بخشیدی تا مرا تولید نماید و گذاشتی در رحم مادرم رشد کنم.

Ne m’as-tu pas rendu liquide comme le lait, puis affermi comme le fromage?

11 پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی.

Tu m’as revêtu de peau et de chair, tu m’as entrelacé d’os et de nerfs.

12 تو بودی که به من حیات بخشیدی و محبتت را نصیب من کردی. زندگی من در دستان تو محفوظ است.

Tu m’as octroyé vie et bonté, et tes soins vigilants ont préservé mon souffle.

13 با وجود این، انگیزه واقعی تو این بوده که

Et voici ce que tu tenais en réserve dans ton cœur! Je sais bien que telle était ta pensée:

14 مرا تحت نظر داشته باشی تا اگر مرتکب گناهی شدم از بخشیدنم امتناع ورزی.

tu voulais me prendre sur le fait si je prévariquais, et ne me pardonner aucune faute!

15 وای بر من اگر گناهی مرتکب شوم. اما حتی اگر بی‌گناه باشم نمی‌توانم سرم را بلند کنم چون پر از شرمساری و فلاکت هستم!

Devenu coupable, malheur à moi! Innocent même, je n’ose lever la tête, rassasié de honte et témoin de ma misère.

16 حتی اگر سرم را بلند کنم تو مانند شیر مرا شکار می‌کنی و قدرت مهیب خود را علیه من به نمایش می‌گذاری.

Si je la redresse, tu me pourchasses comme un lion; sans relâche, tu fais éclater ta puissance à mes dépens.

17 پیوسته علیه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی و نیروهای تازه نفس برای مبارزه با من می‌فرستی.

Tu m’opposes constamment de nouveaux témoins, tu redoubles de colère contre moi; je suis en butte à des armées se relayant tour à tour.

18 چرا گذاشتی به دنیا بیایم؟ ای کاش قبل از اینکه چشمی مرا می‌دید، جان می‌دادم.

Pourquoi m’as-tu tiré du sein qui me portait? J’Expirais, et aucun œil ne m’aurait vu.

19 انگار هرگز وجود نداشته‌ام و از رحم مادر به گور می‌رفتم.

Je serais comme si je n’avais jamais été; au sortir du ventre de ma mère j’étais conduit au tombeau.

20 آیا نمی‌بینی که دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس دیگر تنهایم بگذار. بگذار دمی استراحت کنم.

Ah! Mes jours sont peu de chose; cesse donc de t’acharner contre moi, pour que je puisse reprendre un peu haleine,

21 به‌زودی می‌روم و دیگر باز نمی‌گردم. به سرزمینی می‌روم که سرد و تاریک است

avant que je m’en aille, sans espoir de retour, dans la terre des ténèbres et des ombres du trépas,

22 به سرزمین ظلمت و پریشانی، به جایی که خود نور هم تاریکی است.

terre où le crépuscule ressemble à la nuit opaque, où règnent les ombres épaisses et le désordre, et où la lumière même est un amas de ténèbres.