ایوب 10
| از زندگی بیزارم. پس بگذارید زبان به شکایت گشوده، از تلخی جانم سخن بگویم. | 1 |
Min Sjæl er led ved mit Liv, frit Løb vil jeg give min Klage over ham, i min bitre Sjælenød vil jeg tale,
| ای خدا مرا محکوم نکن؛ فقط به من بگو چه کرده‌ام که با من چنین می‌کنی؟ | 2 |
sige til Gud: Fordøm mig dog ikke, lad mig vide, hvorfor du tvister med mig!
| آیا به نظر تو این درست است که به من ظلم روا داری و انسانی را که خود آفریده‌ای ذلیل سازی و شادی و خوشبختی را نصیب بدکاران بگردانی؟ | 3 |
Gavner det dig at øve Vold, at forkaste det Værk, dine Hænder danned, men smile til gudløses Raad?
| آیا چشمان تو مانند چشمان انسان است؟ آیا فقط چیزهایی را می‌بینی که مردم می‌بینند؟ | 4 |
Har du da Kødets Øjne, ser du, som Mennesker ser,
| آیا عمر تو به درازای عمر انسان است؟ آیا روزهای زندگی‌ات آنقدر کوتاه است | 5 |
er dine Dage som Menneskets Dage, er dine Aar som Mandens Dage,
| که باید هر چه زودتر خطاهایم را بجویی، و گناهانم را جستجو کنی؟ | 6 |
siden du søger efter min Brøde, leder efter min Synd,
| هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که بتواند مرا از دست تو نجات دهد؟ | 7 |
endskønt du ved, jeg ikke er skyldig; men af din Haand er der ingen Redning!
| دستهای تو بود که مرا سرشت و اکنون همان دستهاست که مرا نابود می‌کند. | 8 |
Dine Hænder gjorde og danned mig først, saa skifter du Sind og gør mig til intet!
| به یاد آور که مرا از خاک به وجود آوردی؛ آیا به این زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟ | 9 |
Kom i Hu, at du dannede mig som Ler, og til Støv vil du atter gøre mig!
| به پدرم قدرت بخشیدی تا مرا تولید نماید و گذاشتی در رحم مادرم رشد کنم. | 10 |
Mon du ikke hældte mig ud som Mælk og lod mig skørne som Ost,
| پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی. | 11 |
iklædte mig Hud og Kød og fletted mig sammen med Ben og Sener?
| تو بودی که به من حیات بخشیدی و محبتت را نصیب من کردی. زندگی من در دستان تو محفوظ است. | 12 |
Du gav mig Liv og Livskraft, din Omhu vogted min Aand —
| با وجود این، انگیزه واقعی تو این بوده که | 13 |
og saa gemte du dog i dit Hjerte paa dette, jeg skønner, dit Øjemed var:
| مرا تحت نظر داشته باشی تا اگر مرتکب گناهی شدم از بخشیدنم امتناع ورزی. | 14 |
Synded jeg, vogted du paa mig og tilgav ikke min Brøde.
| وای بر من اگر گناهی مرتکب شوم. اما حتی اگر بی‌گناه باشم نمی‌توانم سرم را بلند کنم چون پر از شرمساری و فلاکت هستم! | 15 |
I Fald jeg forbrød mig, da ve mig! Var jeg retfærdig, jeg skulde dog ikke løfte mit Hoved, men mættes med Skændsel, kvæges med Nød.
| حتی اگر سرم را بلند کنم تو مانند شیر مرا شکار می‌کنی و قدرت مهیب خود را علیه من به نمایش می‌گذاری. | 16 |
Knejsed jeg, jog du mig som en Løve, handlede atter ufatteligt med mig;
| پیوسته علیه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی و نیروهای تازه نفس برای مبارزه با من می‌فرستی. | 17 |
nye Vidner førte du mod mig, øged din Uvilje mod mig, opbød atter en Hær imod mig!
| چرا گذاشتی به دنیا بیایم؟ ای کاش قبل از اینکه چشمی مرا می‌دید، جان می‌دادم. | 18 |
Hvi drog du mig da af Moders Liv? Jeg burde have udaandet, uset af alle;
| انگار هرگز وجود نداشته‌ام و از رحم مادر به گور می‌رفتم. | 19 |
jeg burde have været som aldrig født, været ført til Graven fra Moders Skød.
| آیا نمی‌بینی که دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس دیگر تنهایم بگذار. بگذار دمی استراحت کنم. | 20 |
Er ej mine Livsdage faa? Saa slip mig, at jeg kan kvæges lidt,
| به‌زودی می‌روم و دیگر باز نمی‌گردم. به سرزمینی می‌روم که سرد و تاریک است | 21 |
før jeg for evigt gaar bort til Mørkets og Mulmets Land,
| به سرزمین ظلمت و پریشانی، به جایی که خود نور هم تاریکی است. | 22 |
Landet med bælgmørkt Mulm, med Mørke og uden Orden, hvor Lyset selv er som Mørket.
