ایوب 10

1 از زندگی بیزارم. پس بگذارید زبان به شکایت گشوده، از تلخی جانم سخن بگویم.

Душата ми се отегчи от живота ми; За това, ще се предам на оплакването си, Ще говоря в горестта на душата си.

2 ای خدا مرا محکوم نکن؛ فقط به من بگو چه کرده‌ام که با من چنین می‌کنی؟

Ще река Богу: Недей ме осъжда; Покажи ми защо ми ставаш противен.

3 آیا به نظر تو این درست است که به من ظلم روا داری و انسانی را که خود آفریده‌ای ذلیل سازی و شادی و خوشبختی را نصیب بدکاران بگردانی؟

Добре ли Ти е да оскърбяваш, И да презираш делото на ръцете Си, А да осветляваш съвещаното от нечестивите?

4 آیا چشمان تو مانند چشمان انسان است؟ آیا فقط چیزهایی را می‌بینی که مردم می‌بینند؟

Телесни ли очи имаш? Или гледаш както гледа човек?

5 آیا عمر تو به درازای عمر انسان است؟ آیا روزهای زندگی‌ات آنقدر کوتاه است

Твоите дни като дните на човека ли са, Или годините Ти като човешки дни,

6 که باید هر چه زودتر خطاهایم را بجویی، و گناهانم را جستجو کنی؟

Та претърсваш беззаконието ми И издирваш греха ми,

7 هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که بتواند مرا از دست تو نجات دهد؟

При все че знаеш, че не съм нечестив, И че никой не може да ме избавя от ръката Ти?

8 دستهای تو بود که مرا سرشت و اکنون همان دستهاست که مرا نابود می‌کند.

Твоите ръце ме създадоха и усъвършенствуваха Кръгло в едно; а пак съсипваш ли ме?

9 به یاد آور که مرا از خاک به وجود آوردی؛ آیا به این زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟

Помни, моля, че като глина си ме създал; И в пръст ли ще ме възвърнеш?

10 به پدرم قدرت بخشیدی تا مرا تولید نماید و گذاشتی در رحم مادرم رشد کنم.

Не си ли ме излял като мляко? Не си ли ме съсирил като сирене?

11 پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی.

С кожа и мускули си ме облякъл, И с кости и жили си ме оплел;

12 تو بودی که به من حیات بخشیدی و محبتت را نصیب من کردی. زندگی من در دستان تو محفوظ است.

Живот и благоволение си ми подарил, И провидението Ти е запазило духа ми.

13 با وجود این، انگیزه واقعی تو این بوده که

Но при все туй, това си криел в сърцето Си; Зная, че това е било в ума Ти;

14 مرا تحت نظر داشته باشی تا اگر مرتکب گناهی شدم از بخشیدنم امتناع ورزی.

Ако съгреша, наблюдаваш ме, И от беззаконието ми няма да ме считаш невинен,

15 وای بر من اگر گناهی مرتکب شوم. اما حتی اگر بی‌گناه باشم نمی‌توانم سرم را بلند کنم چون پر از شرمساری و فلاکت هستم!

Ако съм нечестив, горко ми! И ако съм праведен, пак няма да дигна главата си. Пълен съм с позор; но гледай Ти скръбта ми,

16 حتی اگر سرم را بلند کنم تو مانند شیر مرا شکار می‌کنی و قدرت مهیب خود را علیه من به نمایش می‌گذاری.

Защото расте. Гониш ме като лъв, И повтаряш да се показваш страшен против мене.

17 پیوسته علیه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی و نیروهای تازه نفس برای مبارزه با من می‌فرستی.

Повтаряш да издигаш против мене свидетелите Си, И увеличаваш гнева Си върху мене; Едно подир друго войнства ме нападат.

18 چرا گذاشتی به دنیا بیایم؟ ای کاش قبل از اینکه چشمی مرا می‌دید، جان می‌دادم.

Защо прочее ме извади Ти из утробата? Иначе, бих издъхнал без да ме е виждало око;

19 انگار هرگز وجود نداشته‌ام و از رحم مادر به گور می‌رفتم.

Бих бил като че не съм бил; От утробата бих бил отнесен в гроба.

20 آیا نمی‌بینی که دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس دیگر تنهایم بگذار. بگذار دمی استراحت کنم.

Дните ми не са ли малко? Престани, прочее, И остави ме да си отдъхна малко

21 به‌زودی می‌روم و دیگر باز نمی‌گردم. به سرزمینی می‌روم که سرد و تاریک است

Преди да отида отдето няма да се върна, В тъмната земя и в смъртната сянка,

22 به سرزمین ظلمت و پریشانی، به جایی که خود نور هم تاریکی است.

Земя, мрачна като самата тъмнина, Земя на мрачна сянка и без никакъв ред, Дето виделото е като тъмнина.