< اشعیا 18 >
در آن سوی رودخانههای حبشه سرزمینی هست که قایقهای بادبانی در آبهایش رفت و آمد میکنند. | 1 |
Ak vai, zeme, kur spārni žvingst, viņpus Kūsa upēm;
سرزمینی که سفیران خود را بر قایقهایی ساخته شده از نی، به رود نیل میفرستد. ای سفیران تندرو به آن سرزمینی بروید که بین رودخانهها است و قومی بلند بالا و نیرومند در آن زندگی میکنند قومی که همه جا خوف و هراس ایجاد کردهاند. | 2 |
Tā sūta vēstnešus pār jūru un niedru laivās pār ūdeņiem. Ejat, jūs čaklie vēstneši, pie tautas, kas bijājama tālu tālu, pie tautas, kas pavēlētāja un saminēja, kam upes zemi dala.
ای مردم دنیا توجه کنید! به پرچمی که بر قلهٔ کوهها برافراشته میشود بنگرید و به صدای شیپوری که برای جنگ نواخته میشود گوش دهید! | 3 |
Visi jūs pasaules iedzīvotāji un jūs ļaudis virs zemes, kad karogs taps izcelts kalnos, tad redziet, un kad trumete skanēs, tad dzirdiet!
خداوند به من چنین فرموده است: «من از مکان خود به آرامی نظر خواهم کرد، به آرامی یک روز باصفای تابستانی و یک صبح دلپذیر پائیزی در وقت حصاد.» | 4 |
Jo tā Tas Kungs uz mani sacījis: “Es turēšos klusu un skatīšos no Sava mājokļa, kā karstums spiež saulei spīdot un padebesis raso pļaujama laika karstumā.”
زیرا پیش از این که حصاد را جمع کنند، درست پس از ریخته شدن شکوفهها و رسیدن انگور، حبشه مانند درخت انگوری که شاخههایش را با اره بریده باشند، نابود خواهد شد. | 5 |
Jo priekš pašas pļaujas, kad ziedi noziedējuši un kad no ziediem ķekari jau ietekās, tad Viņš stīgas nogriezīs ar dārza nazi un zarus atņems un nokapās.
سربازان حبش در صحرا خواهند مرد و اجسادشان برای پرندگان شکاری و حیوانات وحشی واگذاشته خواهد شد. پرندگان شکاری در تابستان، و حیوانات وحشی در زمستان، از لاشههای آنها تغذیه خواهند کرد. | 6 |
Tie visi taps atstāti kalnu ērgļiem un zemes zvēriem, un tie ērgļi tur paliek pa vasaru un visi zemes zvēri tur mīt pa ziemu.
اما زمانی خواهد رسید که این قوم قدبلند و نیرومند که همه جا خوف و هراس ایجاد میکردند و سرزمینشان میان رودخانهها بود به اورشلیم که خداوند لشکرهای آسمان نام خود را در آن قرار داده است خواهند آمد و برای او هدیه خواهند آورد. | 7 |
Tanī laikā Tam Kungam Cebaot nesīs dāvanas no tās tautas, kas lielu slaiku augumu, un no tās tautas, kas bijājama tālu tālu, no tās tautas, kas pavēlētāja un saminēja, kam upes zemi dala, uz to vietu, kur Tā Kunga Cebaot vārds, uz Ciānas kalnu.