پیدایش 8

1 اما خدا، نوح و حیوانات درون کشتی را فراموش نکرده بود. او بادی بر سطح آبها وزانید و سیلاب کم‌کم کاهش یافت.

Tedae Pathen loh Noah khaw, mulhing boeih khaw, amah neh lawng khuikah aka om hmaih rhamsa boeih khawa ngaidam. Te dongah Pathen loh diklai ah khohlia tueih tih tui khaw hnop uh.

2 آبهای زیرزمینی از فوران بازایستادند و باران قطع شد.

Te phoeiah tuisih laedil neh vaan bangbueta biing tih vaan lamkah khonal tea paa sak.

3 آب رفته‌رفته از روی زمین کم شد. پس از صد و پنجاه روز،

Diklai hman kah tui te khaw rhaeng. Tui te tla tih, rhaeng tih, khohnin ya sawmngaa boeih vaengah kak.

4 در روز هفدهم از ماه هفتم، کشتی روی کوههای آرارات قرار گرفت.

Te phoeikaha hla rhih hla hnin hlai rhih vaengah lawng te Ararat tlang ah duem.

5 دو ماه و نیم بعد، در حالی که آب همچنان پائین می‌رفت، قلۀ کوهها نمایان شد.

Tui aka omrhoek te khaw hla rha khuiah voehvoeh kak tiha hla rha vaengkah lamhmacuek khohnin ah tlang somrhoek te tueng.

6 پس از گذشت چهل روز، نوح پنجره‌ای را که برای کشتی ساخته بود، گشود

Te phoeiah omtih hnin likipa boeih vaengah Noah loh lawng kah bangbueta saii tea ong.

7 و کلاغی رها کرد. کلاغ به این سو و آن سو پرواز می‌کرد تا آن که زمین خشک شد.

Te phoeiah vangak tea tueih hatah diklai ah tuia haang due dong, cet tih voei bal.

8 پس از آن، کبوتری رها کرد تا ببیند آیا کبوتر می‌تواند زمین خشکی برای نشستن پیدا کند.

Te phoeiah diklai hman kah tui kak te aka so ham amah taengkah vahui tea tueih.

9 اما کبوتر جایی را نیافت، زیرا هنوز آب بر سطح زمین بود. وقتی کبوتر برگشت، نوح دست خود را دراز کرد و کبوتر را گرفت و به داخل کشتی برد.

Tedae diklai hman boeih te tuiloh a khuk dongah vahui kho kah a khopha ham ngolbuel hmu pawt tih Noah taengah lawng khuila bal. Te vaengah a kuta yueng pah tih vahu te a loh phoeiah lawng khuilaa khuen.

10 نوح هفت روز دیگر صبر کرد و بار دیگر همان کبوتر را رها نمود.

Te phoeiah hnin rhih koepa rhing tih lawngkhui lamkah vahui te koepa tueih.

11 این بار، هنگام غروب آفتاب، کبوتر در حالی که برگ زیتون تازه‌ای به منقار داشت، نزد نوح بازگشت. پس نوح فهمید که در بیشتر نقاط، آب فرو نشسته است.

Hlaem vaengah vahui te amah taengla ham paan hatah a hmui dongah olive hnah thingsuep pueng ne. Te dongah diklai kah tui kak coeng tila Noahloh a ming.

12 یک هفته بعد، نوح باز همان کبوتر را رها کرد، ولی این بار کبوتر باز نگشت.

Te phoeiah hnin rhiha rhing bal tih vahui tea tueih dae anih taengla koep bal voel pawh.

13 در ششصد و یکمین سال از زندگی نوح، در اولین روز ماه اول، آب از روی زمین خشک شد. آنگاه نوح پوشش کشتی را برداشت و به بیرون نگریست و دید که سطح زمین خشک شده است.

Kum ya rhuk neh kum khat, hla lamhmacuek, lamhmacuek khohnin ah diklai hmankah tui te kak. Te dongah Noah loh lawng kah imphu tea khoe tiha sawt vaengah diklai hmante phueihuetlaa hmuh.

14 در روز بیست و هفتم از ماه دوم، سرانجام همه جا خشک شد.

Te dongaha hla bae hnin kul neh hnin rhih nen tah diklai phuei coeng.

15 در این هنگام خدا به نوح فرمود:

Te phoeiah Pathen loh Noah tea voek tih,

16 «اینک زمان آن رسیده که همه از کشتی خارج شوید.

“Namah khaw, na yuu khaw, na carhoek khaw, namah taengkah na langa rhoek khaw, lawngkhui lamkah halo laeh.

17 تمام حیوانات، پرندگان و خزندگان را رها کن تا تولید مثل کنند و بر روی زمین زیاد شوند.»

Pumsa boeih khuiah namah taengkah aka om mulhing boeih neh vaa boeih khaw, rhamsa neh diklai ah rhuicai aka yuel boeih khaw diklai ah luem tiha pungtai vaengah diklai ah ping sak ham namah taengah khuen rhoe khuen,” a ti nah.

18 پس نوح با همسر و پسران و عروسانش از کشتی بیرون آمد.

Te dongah Noah neh a carhoek khaw, a yuu neh a langa rhoek khaw, hmaih halo uh.

19 و تمام حیوانات و خزندگان و پرندگان نیز دسته‌دسته از کشتی خارج شدند.

mulhing boeih neh rhulcai boeih khaw, vaa boeih neh diklai ah aka colh boeih lawng dong lamloh amah huiko neh pawk uh.

20 آنگاه نوح مذبحی برای خداوند ساخت و از هر حیوان و پرندهٔ حلال گوشت بر آن قربانی کرد.

Te phoeiah Noah loh BOEIPA taengah hmueihtuka suem. Rhamsa boeih khuikah aka caih neh vaa boeih khuikah aka caih tea loh tih hmueihtuk dongah hmueihhlutnahlaa nawn.

21 خداوند از این عمل نوح خشنود گردید و با خود گفت: «من بار دیگر زمین را به خاطر انسان که دلش از کودکی به طرف گناه متمایل است، لعنت نخواهم کرد و اینچنین تمام موجودات زنده را از بین نخواهم برد.

BOEIPAloh a hmuehmuei tea huep vaengaha botui. Te dongah BOEIPA loh a lungbuei ah, “Hlang kah lungbuei benbonah he a camoe lamkah thae cakhaw hlang kong ah diklai te thaephoei thil ham ka khoep voel mahpawh. Te dongah mulhing boeih ka saii vanbangla ngawn ham ka khoep voel mahpawh.

22 تا زمانی که جهان باقی است، کشت و زرع، سرما و گرما، زمستان و تابستان، و روز و شب همچنان برقرار خواهد بود.»

Diklaia tue boeihaom khuiah cangti tue neh cangah tue khaw, khosik neh khobae khaw, khohal neh sikca khaw, khoyin neh khothaih khaw paa uh mahpawh,” a ti.

A Dove is Sent Forth from the Ark