پیدایش 16

1 اما سارای زن ابرام، فرزندی برای او به دنیا نیاورده بود. سارای کنیز مصری داشت به نام هاجر.

Abram zu, Sarai loe caa kaak; toe anih loe Izip tanuh, Hagar tiah ahmin kaom tamna maeto tawnh.

2 پس سارای به ابرام گفت: «خداوند مرا از بچه‌دار شدن بازداشته است. پس تو با کنیزم همبستر شو، تا شاید برای من فرزندی به دنیا آوَرَد.» ابرام با پیشنهاد سارای موافقت کرد.

To pongah Sarai mah Abram khaeah, Angraeng mah caa ang kaaksak boeh; caeh ah loe ka tamna nongpata khaeah iip ah, anih mah caa na sah pae khoe doeh om tih, tiah a naa. Abram mah Sarai ih lok to tahngaih pae.

3 پس سارای، همسر ابرام، کنیز مصری خود هاجر را گرفته، به ابرام به زنی داد. (این واقعه ده سال پس از سکونت ابرام در کنعان اتفاق افتاد.)

Abram loe Kanaan prae ah saning hato oh pacoengah, Sarai mah a tamna nongpata, Izip tanuh Hagar to lak moe, zu haih hanah sava khaeah paek.

4 ابرام با هاجر همبستر شد و او آبستن گردید. هاجر وقتی دریافت که حامله است، مغرور شد و از آن پس، بانویش سارای را تحقیر می‌کرد.

Abram mah Hagar to iih haih, to naah nongpata to zokpomh; zokpom boeh, tiah Hagar mah panoek naah angmah angraeng ih zupui to hnap.

5 آنگاه سارای به ابرام گفت: «تقصیر توست که این کنیز مرا حقیر می‌شمارد. خودم او را به تو دادم، ولی از آن لحظه‌ای که فهمید آبستن است، مرا تحقیر می‌کند. خداوند خودش حق مرا از تو بگیرد.»

To naah Sarai mah Abram khaeah, Ka sakpazae ih hmuen loe na lu nuiah om nasoe; ka tamna nongpata to na saoek nuiah kang paek; anih mah zokpom boeh, tiah panoek naah, kai hae ang patoek; nang hoi kai salakah Angraeng mah lokcaek halat nasoe, tiah a naa.

6 ابرام جواب داد: «او کنیز توست، هر طور که صلاح می‌دانی با او رفتار کن.» پس سارای بنای بدرفتاری با هاجر را گذاشت و او از خانه فرار کرد.

Toe Abram mah Sarai khaeah, Na tamna nongpata loe na ban ah ni oh; na koeh baktiah a nuiah sah khae, tiah a naa. Sarai mah Hagar to pacaekthlaek, to pongah Hagar loe anih khae hoi cawnh ving.

7 فرشتهٔ خداوند هاجر را نزدیک چشمۀ آبی در صحرا که سر راه «شور» است، یافت.

Angraeng ih van kami mah Hagar to praezaek tuipuek taeng, Shur vangpui caehhaih loklam taengah hnuk.

8 فرشته گفت: «ای هاجر، کنیز سارای، از کجا آمده‌ای و به کجا می‌روی؟» گفت: «من از خانهٔ بانویم سارای فرار می‌کنم.»

Anih mah, Sarai ih tamna nongpata, Hagar, naa hoiah maw nang zoh? Naa ah maw na caeh han? tiah a naa. Anih mah, Ka angraeng zupui Sarai khae hoiah ka cawnh ving, tiah a naa.

9 فرشتهٔ خداوند به او گفت: «نزد بانوی خود برگرد و مطیع او باش.»

To naah Angraeng ih van kami mah anih khaeah, Na angraeng zupui khaeah amlaem let loe, anih tlim ah khosah ah, tiah a naa.

10 و نیز گفت: «من نسل تو را بی‌شمار می‌گردانم.»

Van kami mah anih khaeah, Kroek laek ai khoek to na caanawk kang pungsak han, tiah a naa.

11 فرشته ادامه داد: «اینک تو حامله هستی، و پسری خواهی زایید. نام او را اسماعیل (یعنی”خدا می‌شنود“) بگذار، چون خداوند آه و نالهٔ تو را شنیده است.

Angraeng ih van kami mah anih khaeah, Khenah, nang loe zokpomh boeh, caa nongpa to na sah tih; na patanghaih Angraeng mah thaih pae boeh pongah, anih ih ahmin to Ishmael, tiah sah ah, tiah a naa.

12 پسر تو مردی وحشی خواهد بود و با برادران خود سر سازگاری نخواهد داشت. او بر ضد همه و همه بر ضد او خواهند بود.»

Anih loe poek ham kami ah om ueloe, kami boih hoi angtuh tih, kami boih mah anih to tuh tih; anih loe angmah ih nawkamyanawk taengah khosah tih, tiah a naa.

13 هاجر با خود گفت: «آیا براستی خدا را دیدم و زنده ماندم؟» پس خداوند را که با او سخن گفته بود «اَنتَ ایل رُئی» (یعنی «تو خدایی هستی که می‌بینی») نامید.

To naah Hagar mah, angmah khaeah lokthuikung Angraeng to, Nang loe kai hnukung Sithaw, tiah ahmin paek; anih mah, Vaihi kai Hnukung to ka hnuk boeh, tiah thuih.

14 به همین جهت چاهی که بین قادش و بارد است «بئرلَحَی رُئی» (یعنی «چاه خدای زنده‌ای که مرا می‌بیند») نامیده شد.

To pongah to ih tuipuek to, Beer Lahai Roi, tiah ahmin sak; khenah, to tuipuek loe Kadesh hoi Bered salakah oh.

15 پس هاجر برای ابرام پسری به دنیا آورد و ابرام او را اسماعیل نامید.

Hagar mah Abram hanah capa maeto sak pae; Hagar mah sak pae ih capa to Abram mah Ishmael, tiah ahmin phui.

16 در این زمان ابرام هشتاد و شش ساله بود.

Hagar mah Abram han Ishmael sak pae naah, Abram loe saning qui tazet, tarukto oh boeh.