حِزِقیال 15

1 خداوند فرمود: «ای پسر انسان، چوب درخت انگور به چه کار می‌آید؟ در مقایسه با سایر درختان، به چه دردی می‌خورد؟

And the word of the Lord came unto me, saying,

2

Son of man, What shall become of the wood of the vine more than of any other wood, of the branch which was standing among the trees of the forest?

3 آیا چوبش مصرفی دارد؟ آیا می‌توان با آن میخی ساخت و ظروف را بر آن آویخت؟

Can wood be taken therefrom to employ it for any work? or will men take from it a pin to hang thereon any vessel?

4 فقط به درد افروختن آتش می‌خورد؛ و هنگامی که آتش، دو سرش را سوزاند و میانش را زغال کرد، دیگر برای هیچ کاری فایده‌ای ندارد.

Behold, if it be given up to the fire to be consumed, —[and] the fire have consumed both its ends, and the middle of it be scorched; will it be fit for any work?

5 پیش از سوختنش مصرفی نداشت، چه برسد به زمانی که زغال و نیمسوز شده باشد!

Behold, when it was yet entire, it could not be employed for any work: how much more [must this be] when the fire hath consumed it, and it is scorched, —and shall it yet be employed for any work?

6 «حال، همان‌گونه که چوب درخت انگور را از میان سایر درختان جنگل برای هیزم تعیین کرده‌ام، مردم اورشلیم را نیز برای مجازات مقرر نموده‌ام. اگر از یک آتش رهایی یابند، آتشی دیگر ایشان را فرو خواهد گرفت. آنگاه خواهید دانست که من یهوه هستم.

Therefore thus hath said the Lord Eternal, As the wood of the vine among the trees of the forest, which I have given up to the fire to be consumed: so do I give up the inhabitants of Jerusalem.

7

And I will set my face against them: from the fire have they gone forth, yet the fire shall devour them; and ye shall know that I am the Lord, when I set my face against them.

8 به سبب بت‌پرستی آنها، من سرزمینشان را ویران خواهم ساخت.» این را خداوند یهوه می‌گوید.

And I will render the land a desert; because they have committed a trespass, saith the Lord Eternal.