< رومیان 9 >

در مسیح راست می‌گویم و دروغ نی و ضمیر من در روح‌القدس مرا شاهد است، ۱ 1
Истину говорим тако ми Христа, не лажем, то ми сведочи савест моја Духом Светим:
که مرا غمی عظیم و در دلم وجع دائمی است. ۲ 2
Да ми је врло жао и срце ме моје боли без престанка;
زیرا راضی هم می‌بودم که خود از مسیح محروم شوم در راه برادرانم که بحسب جسم خویشان منند، ۳ 3
Јер бих желео да ја сам будем одлучен од Христа за браћу своју која су ми род по телу,
که ایشان اسرائیلی‌اند و پسرخواندگی وجلال و عهدها و امانت شریعت و عبادت ووعده‌ها از آن ایشان است؛ ۴ 4
Која су Израиљци, којих је посинаштво и слава, и завет и закон, и богомољство, и обећања;
که پدران از آن ایشانند و از ایشان مسیح بحسب جسم شد که فوق از همه است، خدای متبارک تا ابدالاباد، آمین. (aiōn g165) ۵ 5
Којих су и оци, и од којих је Христос по телу, који је над свима, Бог благословен ва век. Амин. (aiōn g165)
ولکن چنین نیست که کلام خدا ساقط شده باشد؛ زیرا همه که از اسرائیل‌اند، اسرائیلی نیستند، ۶ 6
А није могуће да реч Божија прође: јер нису сви Израиљци који су од Израиља;
و نه نسل ابراهیم تمام فرزند هستند؛ بلکه نسل تو در اسحاق خوانده خواهند شد. ۷ 7
Нити су сви деца који су семе Авраамово, него у Исаку, рече, назваће ти се семе.
یعنی فرزندان جسم، فرزندان خدا نیستند، بلکه فرزندان وعده از نسل محسوب می‌شوند. ۸ 8
То јест, нису оно деца Божија што су по телу деца, него деца обећања примају се за семе.
زیراکلام وعده این است که موافق چنین وقت خواهم آمد و ساره را پسری خواهد بود. ۹ 9
Јер је ово реч обећања: У ово време доћи ћу и у Саре ће бити син.
و نه این فقط، بلکه رفقه نیز چون از یک شخص یعنی از پدر مااسحاق حامله شد، ۱۰ 10
Не само, пак, она него и Ревека, кад затрудне од самог Исака, оца нашег.
زیرا هنگامی که هنوز تولدنیافته بودند و عملی نیک یا بد نکرده، تا اراده خدابرحسب اختیار ثابت شود نه از اعمال بلکه ازدعوت کننده ۱۱ 11
Јер још док се деца не беху родила, ни учинила добра ни зла, да остане Божија наредба по избору,
بدو گفته شد که «بزرگتر کوچکتر را بندگی خواهد نمود.» ۱۲ 12
Не за дела, него Оног ради који позива рече јој се: Већи ће служити мањем,
چنانکه مکتوب است: «یعقوب را دوست داشتم اما عیسو را دشمن.» ۱۳ 13
Као што стоји написано: Јаков ми омиле, а на Исава омрзох.
پس چه گوییم؟ آیا نزد خدا بی‌انصافی است؟ حاشا! ۱۴ 14
Шта ћемо, дакле, на то рећи? Еда ли је неправда у Бога? Боже сачувај!
زیرا به موسی می‌گوید: «رحم خواهم فرمود بر هر‌که رحم کنم و رافت خواهم نمود بر هر‌که رافت نمایم.» ۱۵ 15
Јер Мојсију говори: Кога ћу помиловати, помиловаћу, и на кога ћу се смиловати, смиловаћу се.
لاجرم نه ازخواهش کننده و نه از شتابنده است، بلکه ازخدای رحم کننده. ۱۶ 16
Тако, дакле, нити стоји до оног који хоће, ни до оног који трчи, него до Бога који помилује.
زیرا کتاب به فرعون می‌گوید: «برای همین تو را برانگیختم تا قوت خود را در تو ظاهر سازم و تا نام من در تمام جهان ندا شود.» ۱۷ 17
Јер писмо говори Фараону: Зато те исто подигох да на теби покажем силу своју, и да се разгласи име моје по свој земљи.
بنابراین هر‌که را می‌خواهد رحم می‌کند و هر‌که را می‌خواهد سنگدل می‌سازد. ۱۸ 18
Тако, дакле, кога хоће милује, а кога хоће отврдоглави.
پس مرا می‌گویی: «دیگر چرا ملامت می‌کند؟ زیرا کیست که با اراده او مقاومت نموده باشد؟» ۱۹ 19
Рећи ћеш ми: Зашто нас још криви? Јер ко се може супротити вољи Његовој?
نی بلکه تو کیستی‌ای انسان که با خدا معارضه می‌کنی؟ آیا مصنوع به صانع می‌گوید که چرا مراچنین ساختی؟ ۲۰ 20
А ко си ти, о човече! Да противно одговараш Богу? Еда ли рукотворина говори мастору свом: Зашто си ме тако начинио?
یا کوزه‌گر اختیار بر گل نداردکه از یک خمیره ظرفی عزیز و ظرفی ذلیل بسازد؟ ۲۱ 21
Или зар лончар нема власти над калом да од једне гуке начини један суд за част а други за срамоту?
و اگر خدا چون اراده نمود که غضب خود را ظاهر سازد و قدرت خویش را بشناساند، ظروف غضب را که برای هلاکت آماده‌شده بود، به حلم بسیار متحمل گردید، ۲۲ 22
А кад хтеде Бог да покаже гнев свој и да објави силу своју, поднесе с великим трпљењем судове гнева који су приправљени за погибао.
و تا دولت جلال خود را بشناساند بر ظروف رحمتی که آنها را ازقبل برای جلال مستعد نمود، ۲۳ 23
И да покаже богатство славе своје на судима милости које приправи за славу;
و آنها را نیزدعوت فرمود یعنی ما نه از یهود فقط بلکه ازامت‌ها نیز. ۲۴ 24
Које нас и дозва не само од Јевреја него и од незнабожаца,
چنانکه در هوشع هم می‌گوید: «آنانی را که قوم من نبودند، قوم خود خواهم خواند و او را که دوست نداشتم محبوبه خود. ۲۵ 25
Као што и у Јосији говори: Назваћу народ својим који није мој народ, и нељубазницу љубазницом.
و جایی که به ایشان گفته شد که شما قوم من نیستید، در آنجا پسران خدای حی خوانده خواهند شد.» ۲۶ 26
И биће на месту, где им се рече: Ви нисте мој народ; тамо ће се назвати синови Бога Живога.
و اشعیا نیز در حق اسرائیل ندامی کند که «هرچند عدد بنی‌اسرائیل مانند ریگ دریا باشد، لکن بقیه نجات خواهند یافت؛ ۲۷ 27
А Исаија виче за Израиља: Ако буде број синова Израиљевих као песак морски, остатак ће се спасти.
زیراخداوند کلام خود را تمام و منقطع ساخته، برزمین به عمل خواهد آورد.» ۲۸ 28
Јер ће Он извршити реч своју, и наскоро ће извршити по правди, да, испуниће Господ наскоро реч своју на земљи.
و چنانکه اشعیاپیش اخبار نمود که «اگر رب الجنود برای ما نسلی نمی گذارد، هرآینه مثل سدوم می‌شدیم و مانندغموره می‌گشتیم.» ۲۹ 29
И као што прорече Исаија: Да нам није Господ Саваот оставио семена, онда бисмо били као Содом и Гомор.
پس چه گوییم؟ امت هایی که در‌پی عدالت نرفتند، عدالت را حاصل نمودند، یعنی عدالتی که از ایمان است. ۳۰ 30
Шта ћемо, дакле, рећи? Да незнабошци који не тражише правде докучише правду, али правду од вере.
لکن اسرائیل که در‌پی شریعت عدالت می‌رفتند، به شریعت عدالت نرسیدند. ۳۱ 31
А Израиљ тражећи закон правде не докучи закон правде.
از چه سبب؟ از این جهت که نه از راه ایمان بلکه از راه اعمال شریعت آن را طلبیدند، زیرا که به سنگ مصادم لغزش خوردند. ۳۲ 32
Зашто? Јер не тражи из вере него из дела закона; јер се спотакоше на камен спотицања,
چنانکه مکتوب است که «اینک در صهیون سنگی مصادم و صخره لغزش می‌نهم و هر‌که براو ایمان آورد، خجل نخواهد گردید.» ۳۳ 33
Као што стоји написано: Ево мећем у Сиону камен спотицања и стену саблазни; и који га год верује неће се постидети.

< رومیان 9 >