مزامیر 90
| دعای موسی مرد خدا ای خداوند مسکن ما تو بوده‌ای، درجمیع نسل‌ها، | ۱ 1 |
Ein Gebet Moses, des Mannes Gottes. / Adonái, du bist uns Zuflucht gewesen in allen Geschlechtern.
| قبل از آنکه کوهها به وجود آید و زمین ربع مسکون را بیافرینی. از ازل تا به ابد تو خدا هستی. | ۲ 2 |
Eh Berge entstanden, / Eh Erd und Weltkreis geschaffen wurden, / Warst du schon da, o Gott; / Ja, von Ewigkeit bist du und bleibst in Ewigkeit.
| انسان را به غباربرمی گردانی، و می‌گویی‌ای بنی آدم رجوع نمایید. | ۳ 3 |
Du wandeltest die Sterblichen in Staub / Und sprachst: "Kehrt wieder, ihr Menschenkinder!"
| زیرا که هزار سال در نظر تو مثل دیروزاست که گذشته باشد و مثل پاسی از شب. | ۴ 4 |
Denn in deinen Augen sind tausend Jahre / Wie der gestrige Tag, wenn er entschwindet, / Wie eine Wache in der Nacht.
| مثل سیلاب ایشان را رفته‌ای و مثل خواب شده‌اند. بامدادان مثل گیاهی که می‌روید. | ۵ 5 |
Du hast sie weggeschwemmt wie Morgenschlaf. / Sie glichen dem sprossenden Gras:
| بامدادان می‌شکفد و می‌روید. شامگاهان بریده و پژمرده می‌شود. | ۶ 6 |
Am Morgen blüht es und sprosset neu, / Am Abend schneidet man's, und es verdorrt.
| زیرا که در غضب تو کاهیده می‌شویم ودر خشم تو پریشان می‌گردیم. | ۷ 7 |
Denn geschwunden sind wir durch deinen Zorn, / Hinweggeschreckt durch deinen Grimm.
| چونکه گناهان مارا در نظر خود گذارده‌ای و خفایای ما را در نورروی خویش. | ۸ 8 |
Du hast unsre Sünde vor dich gestellt, / Unser heimlich Tun in das helle Licht, / Das von deinem Antlitz strahlet.
| زیرا که تمام روزهای ما در خشم تو سپری شد و سالهای خود را مثل خیالی بسر برده‌ایم. | ۹ 9 |
So sind all unsre Tage dahingefahren durch deinen Zorn, / Unsre Jahre haben wir zugebracht / Wie einen flüchtigen Gedanken.
| ایام عمر ما هفتاد سال است و اگر ازبنیه، هشتاد سال باشد. لیکن فخر آنها محنت وبطالت است زیرا به زودی تمام شده، پروازمی کنیم. | ۱۰ 10 |
Unsre Lebenszeit — bei ihnen währet sie siebzig Jahr, / Und haben sie starke Lebenskraft, so sind es achtzig Jahr. / Und was sie mit Stolz erfüllte, das war nur Mühsal und Unglück. / Denn schnell ist's enteilt — wir flogen!
| کیست که شدت خشم تو را می‌داند وغضب تو را چنانکه از تو می‌باید ترسید. | ۱۱ 11 |
Doch wer erkennt deines Zornes Gewalt / Und deinen Grimm, indem man dich fürchtet?
| ما را تعلیم ده تا ایام خود را بشماریم تا دل خردمندی را حاصل نماییم. | ۱۲ 12 |
So lehr uns denn unsre Tage zählen, / Damit wir gewinnen ein weises Herz!
| رجوع کن‌ای خداوند تا به کی و بر بندگان خود شفقت فرما. | ۱۳ 13 |
Wende dich, Jahwe (von deinem Zorn)! / Wie lange noch (soll er währen)? / Erbarme dich deiner Knechte!
| صبحگاهان ما را از رحمت خود سیر کن تاتمامی عمر خود ترنم و شادی نماییم. | ۱۴ 14 |
Füll uns am Morgen mit deiner Gnade, / So wollen wir all unsre Lebenstage / Jubeln und fröhlich sein!
| ما راشادمان گردان به عوض ایامی که ما را مبتلاساختی و سالهایی که بدی را دیده‌ایم. | ۱۵ 15 |
Erfreu uns so lange, wie du uns gebeugt, / So viel Jahre wir Unglück geschaut!
| اعمال تو بر بندگانت ظاهر بشود و کبریایی تو بر فرزندان ایشان. | ۱۶ 16 |
Deinen Knechten erscheine dein herrliches Tun / Und deine Hoheit ihren Kindern!
| جمال خداوند خدای ما بر ما باد وعمل دستهای ما را بر ما استوار ساز. عمل دستهای ما را استوار گردان. | ۱۷ 17 |
Jahwes, unsers Gottes, Huld walte über uns, / Ja, fördre das Werk unsrer Hände!
