مزامیر 88
| سرود و مزمور بنی قورح برای سالار مغنیان برمحلت لعنوت. قصیده هیمان ازراحی ای یهوه خدای نجات من، شب و روزنزد تو فریاد کرده‌ام. | ۱ 1 |
En sang; en salme av Korahs barn; til sangmesteren; efter Mahalat leannot; en læresalme av Heman, esrahitten. Herre, min frelses Gud! Om dagen og om natten roper jeg for dig.
| دعای من به حضور تو برسد، به ناله من گوش خود را فراگیر. | ۲ 2 |
La min bønn komme for ditt åsyn, bøi ditt øre til mitt klagerop!
| زیرا که جان من از بلایا پر شده است وزندگانی‌ام به قبر نزدیک گردیده. (Sheol h7585) | ۳ 3 |
For min sjel er mett av ulykker, og mitt liv er kommet nær til dødsriket. (Sheol h7585)
| از فروروندگان به هاویه شمرده شده‌ام و مثل مرد بی‌قوت گشته‌ام. | ۴ 4 |
Jeg aktes like med dem som farer ned i hulen; jeg er som en mann uten kraft,
| در میان مردگان منفرد شده، مثل کشتگان که در قبر خوابیده‌اند، که ایشان را دیگربه یاد نخواهی آورد و از دست تو منقطع شده‌اند. | ۵ 5 |
frigitt som en av de døde, lik de ihjelslagne som ligger i graven, som du ikke mere kommer i hu, fordi de er skilt fra din hånd.
| مرا در هاویه اسفل گذاشته‌ای، در ظلمت درژرفیها. | ۶ 6 |
Du har lagt mig i dypenes hule, på mørke steder, i avgrunner.
| خشم تو بر من سنگین شده است و به همه امواج خود مرا مبتلا ساخته‌ای، سلاه. | ۷ 7 |
Din vrede tynger på mig, og med alle dine bølger trenger du mig. (Sela)
| آشنایانم را از من دور کرده، و مرا مکروه ایشان گردانیده‌ای محبوس شده، بیرون نمی توانم آمد. | ۸ 8 |
Du har drevet mine kjenninger langt bort fra mig, du har gjort mig vederstyggelig for dem; jeg er stengt inne og kommer ikke ut.
| چشمانم از مذلت کاهیده شد. ای خداوند، نزدتو فریاد کرده‌ام تمامی روز. دستهای خود را به تودراز کرده‌ام. | ۹ 9 |
Mitt øie er vansmektet av elendighet; jeg har påkalt dig, Herre, hver dag, jeg har utbredt mine hender til dig.
| آیا برای مردگان کاری عجیب خواهی کرد؟ مگر مردگان برخاسته، تو را حمد خواهندگفت؟ سلاه. | ۱۰ 10 |
Mon du gjør undergjerninger for de døde, eller mon dødninger står op og priser dig? (Sela)
| آیا رحمت تو در قبر مذکورخواهد شد؟ و امانت تو در هلاکت؟ | ۱۱ 11 |
Mon der fortelles i graven om din miskunnhet, i avgrunnen om din trofasthet?
| آیا کارعجیب تو در ظلمت اعلام می‌شود و عدالت تودر زمین فراموشی؟ | ۱۲ 12 |
Mon din undergjerning blir kjent i mørket, og din rettferdighet i glemselens land?
| و اما من نزد تو‌ای خداوندفریاد برآورده‌ام و بامدادان دعای من در‌پیش تومی آید. | ۱۳ 13 |
Men jeg roper til dig, Herre, og om morgenen kommer min bønn dig i møte.
| ای خداوند چرا جان مرا ترک کرده، وروی خود را از من پنهان نموده‌ای. | ۱۴ 14 |
Hvorfor, Herre, forkaster du min sjel? Hvorfor skjuler du ditt åsyn for mig?
| من مستمندو از طفولیت مشرف بر موت شده‌ام. ترسهای تورا متحمل شده، متحیر گردیده‌ام. | ۱۵ 15 |
Elendig er jeg og døende fra ungdommen av; jeg bærer dine redsler, jeg må fortvile.
| حدت خشم تو بر من گذشته است و خوف های تو مراهلاک ساخته. | ۱۶ 16 |
Din vredes luer har gått over mig, dine redsler har tilintetgjort mig.
| مثل آب دور مرا گرفته است تمامی روز و مرا از هر سو احاطه نموده. | ۱۷ 17 |
De har omgitt mig som vann hele dagen, de har omringet mig alle sammen.
| یاران و دوستان را از من دور کرده‌ای و آشنایانم را در تاریکی. | ۱۸ 18 |
Du har drevet venn og næste langt bort fra mig; mine kjenninger er det mørke sted.
