مزامیر 65

۱ 1 برای سالار مغنیان. مزمور و سرود داود ای خدا، تسبیح در صهیون منتظرتوست. و نذرها برای تو وفا خواهدشد.

“To the chief musician, a psalm [and] song of David.” For thee praise is waiting, O God, in Zion: and unto thee shall vows be paid.

۲ 2 ‌ای که دعا می‌شنوی! نزد تو تمامی بشرخواهند آمد.

O thou that hearest prayer, unto thee all flesh shall come.

۳ 3 گناهان بر من غالب آمده است. توتقصیرهای مرا کفاره خواهی کرد.

The iniquitous things have become too mighty for me: our transgressions—these wilt thou wipe away.

۴ 4 خوشابحال کسی‌که او را برگزیده، و مقرب خود ساخته‌ای تابه درگاههای تو ساکن شود. از نیکویی خانه توسیر خواهیم شد و از قدوسیت هیکل تو.

Happy is he whom thou choosest, and causest to approach, that he may dwell in thy courts: let us be satisfied with the happiness of thy house, the holiness of thy temple.

۵ 5 به چیزهای ترسناک در عدل، ما را جواب خواهی داد، ای خدایی که نجات ما هستی. ای که پناه تمامی اقصای جهان و ساکنان بعیده دریاهستی.

With terrific deeds in righteousness wilt thou answer us, O God of our salvation, who art the confidence of all the ends of the earth, and of the sea, that are far away;

۶ 6 و کوهها را به قوت خود مستحکم ساخته‌ای، و کمر خود را به قدرت بسته‌ای.

Who setteth firmly the mountains by his power, who is girded with might;

۷ 7 وتلاطم دریا را ساکن می‌گردانی، تلاطم امواج آن وشورش امت‌ها را.

Who assuageth the roaring of the seas, the roaring of their waves, and the tumult of nations.

۸ 8 ساکنان اقصای جهان ازآیات تو ترسانند. مطلع های صبح و شام راشادمان می‌سازی.

And they that dwell in the uttermost parts are afraid of thy wondrous signs: the outgoings of the morning and evening thou causest to rejoice.

۹ 9 از زمین تفقد نموده، آن راسیراب می‌کنی و آن را بسیار توانگر می‌گردانی. نهر خدا از آب پر است. غله ایشان را آماده می‌کنی زیرا که بدین طور تهیه کرده‌ای.

Thou hast thought of the earth, and waterest her abundantly; thou greatly enrichest her; the brook of God is full of water: thou preparest their corn, when thou hast thus prepared her.

۱۰ 10 پشته هایش را سیراب می‌کنی و مرزهایش راپست می‌سازی. به بارشها آن را شاداب می‌نمایی. نباتاتش را برکت می‌دهی.

Watering her furrows abundantly, smoothing down her ridges, thou softenest her with showers; thou blessest her growth.

۱۱ 11 به احسان خویش سال را تاجدار می‌سازی و راههای توچربی را می‌چکاند.

Thou hast crowned the year of thy goodness; and thy tracks drop fatness:

۱۲ 12 مرتع های صحرا نیزمی چکاند. و کمر تلها به شادمانی بسته شده است.

The pastures of the wilderness are dropping [with plenty]: and the hills are girt with gladness.

۱۳ 13 چمنها به گوسفندان آراسته شده است و دره هابه غله پیراسته؛ از شادی بانگ می‌زنند و نیزمی سرایند.

The meadows are clothed with flocks, and the valleys are enveloped with corn: men shout for joy, [yea, ] they also sing.