مزامیر 2
| چرا امت‌ها شورش نموده‌اند و طوائف در باطل تفکر می‌کنند؟ | ۱ 1 |
Warum toben die Nationen und sinnen Eitles die Völkerschaften?
| پادشاهان زمین برمی خیزند و سروران با هم مشورت نموده‌اند، به ضد خداوند و به ضد مسیح او؛ | ۲ 2 |
Es treten auf [O. Warum treten auf usw.] die Könige der Erde, und die Fürsten ratschlagen miteinander wider Jehova und wider seinen Gesalbten:
| که بندهای ایشان را بگسلیم و زنجیرهای ایشان را از خودبیندازیم. | ۳ 3 |
"Lasset uns zerreißen ihre Bande, und von uns werfen ihre Seile!"
| او که بر آسمانها نشسته است می خندد. خداوند بر ایشان استهزا می‌کند. | ۴ 4 |
Der im Himmel thront, [O. wohnt] lacht, der Herr spottet [O. wird lachen wird spotten] ihrer.
| آنگاه در خشم خود بدیشان تکلم خواهد کرد وبه غضب خویش ایشان را آشفته خواهد ساخت. | ۵ 5 |
Dann wird er zu ihnen reden in seinem Zorn, und in seiner Zornglut wird er sie schrecken.
| «و من پادشاه خود را نصب کرده‌ام، بر کوه مقدس خود صهیون.» | ۶ 6 |
"Habe doch ich meinen König gesalbt [O. eingesetzt] auf Zion, meinem heiligen Berge!"
| فرمان را اعلام می‌کنم: خداوند به من گفته است: «تو پسر من هستی امروزتو را تولید کردم. | ۷ 7 |
Vom Beschluß will ich erzählen: Jehova hat zu mir gesprochen: Du bist mein Sohn, heute habe ich dich gezeugt.
| از من درخواست کن و امت هارا به میراث تو خواهم داد. و اقصای زمین را ملک تو خواهم گردانید. | ۸ 8 |
Fordere von mir, und ich will dir zum Erbteil geben die Nationen, und zum Besitztum die Enden der Erde.
| ایشان را به عصای آهنین خواهی شکست؛ مثل کوزه کوزه‌گر آنها را خردخواهی نمود.» | ۹ 9 |
Mit eisernem Scepter [O. eisener Zuchtrute] wirst du sie zerschmettern, wie ein Töpfergefäß sie zerschmeißen.
| و الان‌ای پادشاهان تعقل نمایید! ای داوران جهان متنبه گردید! | ۱۰ 10 |
Und nun, ihr Könige, seid verständig, lasset euch zurechtweisen, ihr Richter der Erde!
| خداوند را با ترس عبادت کنید و با لرز شادی نمایید! | ۱۱ 11 |
Dienet Jehova mit Furcht, und freuet euch [Eig. frohlocket] mit Zittern!
| پسر راببوسید مبادا غضبناک شود، و از طریق هلاک شوید، زیرا غضب او به اندکی افروخته می‌شود. خوشابحال همه آنانی که بر او توکل دارند. | ۱۲ 12 |
Küsset den Sohn, daß er nicht zürne, und ihr umkommet auf dem Wege, wenn nur ein wenig entbrennt [O. denn gar bald möchte entbrennen] sein Zorn. Glückselig alle, die auf ihn trauen! [Eig. Zuflucht zu ihm nehmen, sich in ihm bergen; so überall in den Psalmen]
