مزامیر 17

۱ 1 صلات داود ای خداوند، عدالت را بشنو و به فریادمن توجه فرما! و دعای مرا که از لب بی‌ریا می‌آید، گوش بگیر!

Услиши, Господе, правду, чуј глас мој, прими у уши молитву моју не из уста лажљивих.

۲ 2 داد من از حضور توصادر شود؛ چشمان تو راستی را ببیند.

Од лица Твог нека изађе суд мој, очи Твоје нека погледају на правицу.

۳ 3 دل مراآزموده‌ای، شبانگاه از آن تفقد کرده‌ای. مرا قال گذاشته‌ای و هیچ نیافته‌ای، زیرا عزیمت کردم که زبانم تجاوز نکند.

Испитај срце моје, обиђи ноћу; у огњу ме окушај, и нећеш наћи неправде моје.

۴ 4 و اما کارهای آدمیان به کلام لبهای تو؛ خود را از راههای ظالم نگاه داشتم.

Уста се моја не дохватају дела људских; ради речи уста Твојих држим се путева оштрих.

۵ 5 قدمهایم به آثار تو قائم است، پس پایهایم نخواهد لغزید.

Утврди стопе моје на стазама својим да не залазе кораци моји.

۶ 6 ‌ای خدا تو را خوانده‌ام زیرا که مرا اجابت خواهی نمود. گوش خود را به من فراگیر و سخن مرا بشنو.

Тебе призивам, јер ћеш ме услишити Боже! Пригни к мени ухо своје, и чуј речи моје.

۷ 7 رحمت های خود را امتیاز ده، ای که متوکلان خویش را به‌دست راست خود ازمخالفان ایشان می‌رهانی.

Покажи дивну милост своју, који избављаш оне који се у Те уздају од оних који се противе десници Твојој.

۸ 8 مرا مثل مردمک چشم نگاه دار؛ مرا زیر سایه بال خود پنهان کن،

Чувај ме као зеницу ока: сеном крила својих заклони ме

۹ 9 از روی شریرانی که مرا خراب می‌سازند، ازدشمنان جانم که مرا احاطه می‌کنند.

Од безбожника који ме нападају, од непријатеља душе моје, који су ме опколили.

۱۰ 10 دل فربه خود را بسته‌اند. به زبان خویش سخنان تکبرآمیزمی گویند.

Срце своје затворише; устима својим говоре охоло.

۱۱ 11 الان قدمهای ما را احاطه کرده‌اند، وچشمان خود را دوخته‌اند تا ما را به زمین بیندازند.

Изагнавши ме опет су око мене; очи су своје упрли да ме оборе на земљу.

۱۲ 12 مثل او مثل شیری است که در دریدن حریص باشد، و مثل شیر ژیان که در بیشه خود درکمین است.

Они су као лав који хоће да растрже, и као лавић који седи у потаји.

۱۳ 13 ‌ای خداوند برخیز و پیش روی وی درآمده، او را بینداز و جانم را از شریر به شمشیر خود برهان،

Устани, Господе, претеци их, обори их. Одбрани душу моју мачем својим од безбожника,

۱۴ 14 از آدمیان، ای خداوند، به‌دست خویش، از اهل جهان که نصیب ایشان در زندگانی است. که شکم ایشان را به ذخایرخود پرساخته‌ای و از اولاد سیر شده، زیادی مال خود را برای اطفال خویش ترک می‌کنند.

Руком својом, Господе, од људи ових, од људи овог света, којима је део овај живот, којима си трбух напунио свог богатства, да ће им и синови бити сити и остатак оставити својој деци.

۱۵ 15 و اما من روی تو را در عدالت خواهم دید و چون بیدار شوم از صورت تو سیر خواهم شد.

А ја ћу у правди гледати лице Твоје; кад се пробудим, бићу сит од прилике Твоје.