< مزامیر 147 >
هللویاه، زیرا خدای ما را سراییدن نیکو است و دل پسند، و تسبیح خواندن شایسته است! | ۱ 1 |
Хваліть Господа, — добрий бо Він, виспівуйте нашому Богу, — приємний бо Він, — Йому подоба́є хвала́!
خداوند اورشلیم را بنامی کند و پراکندگان اسرائیل را جمع مینماید. | ۲ 2 |
Господь Єрусалима будує, збирає вигна́нців Ізраїлевих.
شکسته دلان را شفا میدهد و جراحت های ایشان را میبندد. | ۳ 3 |
Він зламаносе́рдих лікує, і їхні рани болю́чі обв'я́зує,
عدد ستارگان را میشمارد وجمیع آنها را به نام میخواند. | ۴ 4 |
вирахо́вує Він число зо́рям, і кожній із них дає йме́ння.
خداوند ما بزرگ است و قوت او عظیم و حکمت وی غیرمتناهی. | ۵ 5 |
Великий Господь наш, та дужий на силі, Його мудрости міри нема!
خداوند مسکینان را برمی افرازد و شریران را به زمین میاندازد. | ۶ 6 |
Господь підіймає слухня́них, безбожних понижує аж до землі.
خداوند را با تشکر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید. | ۷ 7 |
Дайте відповідь Господу нашому вдячною піснею, заграйте для нашого Бога на гу́слах:
که آسمانهارا با ابرها میپوشاند و باران را برای زمین مهیامی نماید و گیاه را بر کوهها میرویاند. | ۸ 8 |
Він хмарами небо вкриває, пригото́влює дощ для землі, обро́щує гори травою,
که بهایم را آذوقه میدهد و بچه های غراب را که او رامی خوانند. | ۹ 9 |
худобі дає її корм, вороня́там — чого вони кличуть!
در قوت اسب رغبت ندارد، و ازساقهای انسان راضی نمی باشد. | ۱۰ 10 |
Не в силі коня уподо́ба Його, і не в чле́нах люди́ни Його закоха́ння, —
رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت وی امیدوارند. | ۱۱ 11 |
Госпо́дь любить тих, хто боїться Його, хто наді́ю склада́є на милість Його!
ای اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو. | ۱۲ 12 |
Хвали Господа, Єрусалиме, прославляй Свого Бога, Сіоне,
زیرا که پشت بندهای دروازه هایت را مستحکم کرده وفرزندانت را در اندرونت مبارک فرموده است. | ۱۳ 13 |
бо зміцняє Він за́суви брам твоїх, синів твоїх благословляє в тобі,
که حدود تو را سلامتی میدهد و تو را ازمغز گندم سیر میگرداند. | ۱۴ 14 |
чинить мир у границі твоїй, годує тебе пшеницею щирою,
که کلام خود را برزمین فرستاده است و قول او به زودی هرچه تمام تر میدود. | ۱۵ 15 |
посилає на землю нака́за Свого, — дуже швидко летить Його Слово!
که برف را مثل پشم میباراند، و ژاله را مثل خاکستر میپاشد. | ۱۶ 16 |
Дає сніг, немов во́вну, розпоро́шує па́морозь, буцім то по́рох,
که تگرگ خودرا در قطعهها میاندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟ | ۱۷ 17 |
Він кидає лід Свій, немов ті кришки́, — і перед морозом Його хто усто́їть?
کلام خود را میفرستد وآنها را میگدازد. باد خویش را میوزاند، پس آبها جاری میشود. | ۱۸ 18 |
Та Він пошле́ Своє слово, — та й розто́пить його, Своїм вітром повіє, — вода потече!
کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوریهای خویش را به اسرائیل. | ۱۹ 19 |
Своє слово звіщає Він Якову, постано́ви Свої та Свої правосуддя — Ізраїлю:
با هیچ امتی چنین نکرده است و داوریهای او را ندانستهاند. هللویاه! | ۲۰ 20 |
для жодного люду Він так не зробив, — той не знають вони правосуддя Його! Алілуя!