مزامیر 147

۱ 1 هللویاه، زیرا خدای ما را سراییدن نیکو است و دل پسند، و تسبیح خواندن شایسته است!

Hallelúja! Mert jó zengeni Istenünknek, mert kellemes, illendő a dicséret.

۲ 2 خداوند اورشلیم را بنامی کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید.

Fölépíti Jeruzsálemet az Örökkévaló, Izraél eltaszítottjait egybegyűjti.

۳ 3 شکسته دلان را شفا می‌دهد و جراحت های ایشان را می‌بندد.

Ő, ki meggyógyítja a megtört szivüeket és bekötözi fájdalmaikat;

۴ 4 عدد ستارگان را می‌شمارد وجمیع آنها را به نام می‌خواند.

számát olvassa meg a csillagoknak, mindnyájukat néven szólítja.

۵ 5 خداوند ما بزرگ است و قوت او عظیم و حکمت وی غیرمتناهی.

Nagy az urunk és sok erejű, értelmének nincsen száma.

۶ 6 خداوند مسکینان را برمی افرازد و شریران را به زمین می‌اندازد.

Föntartja az alázatosakat az Örökkévaló, földig alázza le a gonoszokat.

۷ 7 خداوند را با تشکر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید.

Énekeljetek az Örökkévalónak hálaszóval, zengjetek Istenünknek hárfával!

۸ 8 که آسمانهارا با ابرها می‌پوشاند و باران را برای زمین مهیامی نماید و گیاه را بر کوهها می‌رویاند.

A ki felhőkkel borítja az eget, ki esőt készít a földnek, ki füvet sarjaszt a hegyeken;

۹ 9 که بهایم را آذوقه می‌دهد و بچه های غراب را که او رامی خوانند.

megadja kenyerét a baromnak, a hollófiaknak, a melyek felkiáltanak.

۱۰ 10 در قوت اسب رغبت ندارد، و ازساقهای انسان راضی نمی باشد.

Nem a lónak erejében telik kivánsága, nem a férfi czombjaiban telik kedve.

۱۱ 11 رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت وی امیدوارند.

Kedveli az Örökkévaló azokat, kik őt félik, azokat, kik várakoznak kegyelmére.

۱۲ 12 ‌ای اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو.

Dicsőitsd, Jeruzsálem, az Örökkévalót, dicsérd Istenedet, oh Czión!

۱۳ 13 زیرا که پشت بندهای دروازه هایت را مستحکم کرده وفرزندانت را در اندرونت مبارک فرموده است.

Mert megerősítette kapuid reteszeit, megáldotta gyermekeidet tebenned.

۱۴ 14 که حدود تو را سلامتی می‌دهد و تو را ازمغز گندم سیر می‌گرداند.

Ő, ki békét teszen határodul, búzának javával jóllakat téged;

۱۵ 15 که کلام خود را برزمین فرستاده است و قول او به زودی هر‌چه تمام تر می‌دود.

ki szavát a földre küldi, hamarosan szalad az igéje;

۱۶ 16 که برف را مثل پشم می‌باراند، و ژاله را مثل خاکستر می‌پاشد.

ki havat ad, akár a gyapju, deret szór, akár a hamu,

۱۷ 17 که تگرگ خودرا در قطعه‌ها می‌اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟

dobja jegét, akár kenyérdarabok, fagya előtt ki állhat meg?

۱۸ 18 کلام خود را می‌فرستد وآنها را می‌گدازد. باد خویش را می‌وزاند، پس آبها جاری می‌شود.

Küldi igéjét s elolvasztja azokat, fuvatja szelét: folynak a vizek,

۱۹ 19 کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوریهای خویش را به اسرائیل.

Tudtára adja igéjét Jákóbnak, törvényeit és rendeleteit Izraélnek.

۲۰ 20 با هیچ امتی چنین نکرده است و داوریهای او را ندانسته‌اند. هللویاه!

Nem tett úgy egy nem yetnek sem, és rendeleteit – nem ismerik azokat. Hallelúja!