مزامیر 147

۱ 1 هللویاه، زیرا خدای ما را سراییدن نیکو است و دل پسند، و تسبیح خواندن شایسته است!

Praise ye Jah! For [it is] good to praise our God, For pleasant — comely [is] praise.

۲ 2 خداوند اورشلیم را بنامی کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید.

Building Jerusalem [is] Jehovah, The driven away of Israel He gathereth.

۳ 3 شکسته دلان را شفا می‌دهد و جراحت های ایشان را می‌بندد.

Who is giving healing to the broken of heart, And is binding up their griefs.

۴ 4 عدد ستارگان را می‌شمارد وجمیع آنها را به نام می‌خواند.

Appointing the number of the stars, To all them He giveth names.

۵ 5 خداوند ما بزرگ است و قوت او عظیم و حکمت وی غیرمتناهی.

Great [is] our Lord, and abundant in power, Of His understanding there is no narration.

۶ 6 خداوند مسکینان را برمی افرازد و شریران را به زمین می‌اندازد.

Jehovah is causing the meek to stand, Making low the wicked unto the earth.

۷ 7 خداوند را با تشکر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید.

Answer ye to Jehovah with thanksgiving, Sing ye to our God with a harp.

۸ 8 که آسمانهارا با ابرها می‌پوشاند و باران را برای زمین مهیامی نماید و گیاه را بر کوهها می‌رویاند.

Who is covering the heavens with clouds, Who is preparing for the earth rain, Who is causing grass to spring up [on] mountains,

۹ 9 که بهایم را آذوقه می‌دهد و بچه های غراب را که او رامی خوانند.

Giving to the beast its food, To the young of the ravens that call.

۱۰ 10 در قوت اسب رغبت ندارد، و ازساقهای انسان راضی نمی باشد.

Not in the might of the horse doth He delight, Not in the legs of a man is He pleased.

۱۱ 11 رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت وی امیدوارند.

Jehovah is pleased with those fearing Him, With those waiting for His kindness.

۱۲ 12 ‌ای اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو.

Glorify, O Jerusalem, Jehovah, Praise thy God, O Zion.

۱۳ 13 زیرا که پشت بندهای دروازه هایت را مستحکم کرده وفرزندانت را در اندرونت مبارک فرموده است.

For He did strengthen the bars of thy gates, He hath blessed thy sons in thy midst.

۱۴ 14 که حدود تو را سلامتی می‌دهد و تو را ازمغز گندم سیر می‌گرداند.

Who is making thy border peace, [With] the fat of wheat He satisfieth Thee.

۱۵ 15 که کلام خود را برزمین فرستاده است و قول او به زودی هر‌چه تمام تر می‌دود.

Who is sending forth His saying [on] earth, Very speedily doth His word run.

۱۶ 16 که برف را مثل پشم می‌باراند، و ژاله را مثل خاکستر می‌پاشد.

Who is giving snow like wool, Hoar-frost as ashes He scattereth.

۱۷ 17 که تگرگ خودرا در قطعه‌ها می‌اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟

Casting forth His ice like morsels, Before His cold who doth stand?

۱۸ 18 کلام خود را می‌فرستد وآنها را می‌گدازد. باد خویش را می‌وزاند، پس آبها جاری می‌شود.

He sendeth forth His word and melteth them, He causeth His wind to blow — the waters flow.

۱۹ 19 کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوریهای خویش را به اسرائیل.

Declaring His words to Jacob, His statutes and His judgments to Israel.

۲۰ 20 با هیچ امتی چنین نکرده است و داوریهای او را ندانسته‌اند. هللویاه!

He hath not done so to any nation, As to judgments, they have not known them. Praise ye Jah!