مزامیر 147

۱ 1 هللویاه، زیرا خدای ما را سراییدن نیکو است و دل پسند، و تسبیح خواندن شایسته است!

Praise Yah: for it is good to sing praises unto our God; for it is pleasant; and praise is comely.

۲ 2 خداوند اورشلیم را بنامی کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید.

Yhwh doth build up Jerusalem: he gathereth together the outcasts of Israel.

۳ 3 شکسته دلان را شفا می‌دهد و جراحت های ایشان را می‌بندد.

He healeth the broken in heart, and bindeth up their wounds.

۴ 4 عدد ستارگان را می‌شمارد وجمیع آنها را به نام می‌خواند.

He telleth the number of the stars; he calleth them all by their names.

۵ 5 خداوند ما بزرگ است و قوت او عظیم و حکمت وی غیرمتناهی.

Great is our Lord, and of great power: his understanding is infinite.

۶ 6 خداوند مسکینان را برمی افرازد و شریران را به زمین می‌اندازد.

Yhwh lifteth up the meek: he casteth the wicked down to the ground.

۷ 7 خداوند را با تشکر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید.

Sing unto Yhwh with thanksgiving; sing praise upon the harp unto our God:

۸ 8 که آسمانهارا با ابرها می‌پوشاند و باران را برای زمین مهیامی نماید و گیاه را بر کوهها می‌رویاند.

Who covereth the heaven with clouds, who prepareth rain for the earth, who maketh grass to grow upon the mountains.

۹ 9 که بهایم را آذوقه می‌دهد و بچه های غراب را که او رامی خوانند.

He giveth to the beast his food, and to the young ravens which cry.

۱۰ 10 در قوت اسب رغبت ندارد، و ازساقهای انسان راضی نمی باشد.

He delighteth not in the strength of the horse: he taketh not pleasure in the legs of a man.

۱۱ 11 رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت وی امیدوارند.

Yhwh taketh pleasure in them that fear him, in those that hope in his mercy.

۱۲ 12 ‌ای اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو.

Praise Yhwh, O Jerusalem; praise thy God, O Zion.

۱۳ 13 زیرا که پشت بندهای دروازه هایت را مستحکم کرده وفرزندانت را در اندرونت مبارک فرموده است.

For he hath strengthened the bars of thy gates; he hath blessed thy children within thee.

۱۴ 14 که حدود تو را سلامتی می‌دهد و تو را ازمغز گندم سیر می‌گرداند.

He maketh peace in thy borders, and filleth thee with the finest of the wheat.

۱۵ 15 که کلام خود را برزمین فرستاده است و قول او به زودی هر‌چه تمام تر می‌دود.

He sendeth forth his commandment upon earth: his word runneth very swiftly.

۱۶ 16 که برف را مثل پشم می‌باراند، و ژاله را مثل خاکستر می‌پاشد.

He giveth snow like wool: he scattereth the hoarfrost like ashes.

۱۷ 17 که تگرگ خودرا در قطعه‌ها می‌اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟

He casteth forth his ice like morsels: who can stand before his cold?

۱۸ 18 کلام خود را می‌فرستد وآنها را می‌گدازد. باد خویش را می‌وزاند، پس آبها جاری می‌شود.

He sendeth out his word, and melteth them: he causeth his wind to blow, and the waters flow.

۱۹ 19 کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوریهای خویش را به اسرائیل.

He sheweth his word unto Jacob, his statutes and his judgments unto Israel.

۲۰ 20 با هیچ امتی چنین نکرده است و داوریهای او را ندانسته‌اند. هللویاه!

He hath not dealt so with any nation: and as for his judgments, they have not known them. Hallelu jah.