مزامیر 144

۱ 1 مزمور داود خداوند که صخره من است، متبارک باد! که دستهای مرا به جنگ وانگشتهای مرا به حرب تعلیم داد!

[A Psalm] of David. Blessed be Jehovah my rock, who teacheth my hands to war, my fingers to fight;

۲ 2 رحمت من اوست و ملجای من و قلعه بلند من و رهاننده من وسپر من و آنکه بر او توکل دارم، که قوم مرا در زیراطاعت من می‌دارد.

My mercy and my fortress, my high tower and my deliverer, my shield and he in whom I trust, who subdueth my people under me!

۳ 3 ‌ای خداوند، آدمی چیست که او را بشناسی؟ و پسر انسان که او را به حساب بیاوری؟

Jehovah, what is man, that thou takest knowledge of him, the son of man, that thou takest thought of him?

۴ 4 انسان مثل نفسی است و روزهایش مثل سایه‌ای است که می‌گذرد.

Man is like to vanity; his days are as a shadow that passeth away.

۵ 5 ‌ای خداوند آسمانهای خود را خم ساخته، فرود بیا. و کوهها را لمس کن تا دود شوند.

Jehovah, bow thy heavens, and come down; touch the mountains, that they smoke;

۶ 6 رعدرا جهنده ساخته، آنها را پراکنده ساز. تیرهای خود را بفرست و آنها را منهزم نما.

Cast forth lightnings, and scatter them; send forth thine arrows, and discomfit them:

۷ 7 دست خودرا از اعلی بفرست، و مرا رهانیده، از آبهای بسیارخلاصی ده، یعنی از دست پسران اجنبی.

Stretch out thy hands from above; rescue me, and deliver me out of great waters, from the hand of aliens,

۸ 8 که دهان ایشان به باطل سخن می‌گوید، و دست راست ایشان، دست دروغ است.

Whose mouth speaketh vanity, and their right hand is a right hand of falsehood.

۹ 9 ‌ای خدا، تو راسرودی تازه می‌سرایم. با بربط ذات ده تار، تو راترنم خواهم نمود.

O God, I will sing a new song unto thee; with the ten-stringed lute will I sing psalms unto thee:

۱۰ 10 که پادشاهان را نجات می‌بخشی، و بنده خود داود را از شمشیر مهلک می‌رهانی.

Who givest salvation unto kings; who rescuest David thy servant from the hurtful sword.

۱۱ 11 مرا از دست اجنبیان برهان و خلاصی ده، که دهان ایشان به باطل سخن می‌گوید. و دست راست ایشان دست دروغ است.

Rescue me, and deliver me from the hand of aliens, whose mouth speaketh vanity, and their right hand is a right hand of falsehood.

۱۲ 12 تا پسران ما در جوانی خود نمو کرده، مثل نهالها باشند. ودختران ما مثل سنگهای زاویه تراشیده شده به مثال قصر.

That our sons may be as plants grown up in their youth; our daughters as corner-columns, sculptured after the fashion of a palace:

۱۳ 13 و انبارهای ما پر شده، به انواع نعمت ریزان شوند. و گله های ما هزارها و کرورهادر صحراهای ما بزایند.

Our granaries full, affording all manner of store; our sheep bringing forth thousands, ten thousands in our pastures;

۱۴ 14 و گاوان ما باربردارشوند و هیچ رخنه و خروج و ناله‌ای درکوچه های ما نباشد.

Our kine laden [with young]; no breaking in and no going forth, and no outcry in our streets.

۱۵ 15 خوشابحال قومی که نصیب ایشان این است. خوشابحال آن قوم که یهوه خدای ایشان است.

Blessed the people that is in such a case! Blessed the people whose God is Jehovah!