مزامیر 136

۱ 1 خداوند را حمد گویید زیرا که نیکواست و رحمت او تا ابدالاباد است.

הֹוד֣וּ לַיהוָ֣ה כִּי־טֹ֑וב כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۲ 2 خدای خدایان را حمد گویید، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

הֹ֭ודוּ לֵֽאלֹהֵ֣י הָאֱלֹהִ֑ים כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۳ 3 رب‌الارباب را حمد گویید، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

הֹ֭ודוּ לַאֲדֹנֵ֣י הָאֲדֹנִ֑ים כִּ֖י לְעֹלָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۴ 4 او را که تنها کارهای عجیب عظیم می‌کند، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

לְעֹ֘שֵׂ֤ה נִפְלָאֹ֣ות גְּדֹלֹ֣ות לְבַדֹּ֑ו כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۵ 5 او را که آسمانها را به حکمت آفرید، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

לְעֹשֵׂ֣ה הַ֭שָּׁמַיִם בִּתְבוּנָ֑ה כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۶ 6 او را که زمین را بر آبها گسترانید، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

לְרֹקַ֣ע הָ֭אָרֶץ עַל־הַמָּ֑יִם כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۷ 7 او را که نیرهای بزرگ آفرید زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

לְ֭עֹשֵׂה אֹורִ֣ים גְּדֹלִ֑ים כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۸ 8 آفتاب را برای سلطنت روز، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

אֶת־הַ֭שֶּׁמֶשׁ לְמֶמְשֶׁ֣לֶת בַּיֹּ֑ום כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۹ 9 ماه و ستارگان را برای سلطنت شب، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

אֶת־הַיָּרֵ֣חַ וְ֭כֹוכָבִים לְמֶמְשְׁלֹ֣ות בַּלָּ֑יְלָה כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۱۰ 10 که مصر را در نخست زادگانش زد، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

לְמַכֵּ֣ה מִ֭צְרַיִם בִּבְכֹורֵיהֶ֑ם כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۱۱ 11 و اسرائیل را از میان ایشان بیرون آورد، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

וַיֹּוצֵ֣א יִ֭שְׂרָאֵל מִתֹּוכָ֑ם כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۱۲ 12 با دست قوی و بازوی دراز، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

בְּיָ֣ד חֲ֭זָקָה וּבִזְרֹ֣ועַ נְטוּיָ֑ה כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۱۳ 13 او را که بحر قلزم را به دو بهره تقسیم کرد، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

לְגֹזֵ֣ר יַם־ס֭וּף לִגְזָרִ֑ים כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۱۴ 14 و اسرائیل را از میان آن گذرانید، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

וְהֶעֱבִ֣יר יִשְׂרָאֵ֣ל בְּתֹוכֹ֑ו כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۱۵ 15 و فرعون و لشکر او را در بحرقلزم انداخت، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

וְנִ֘עֵ֤ר פַּרְעֹ֣ה וְחֵילֹ֣ו בְיַם־ס֑וּף כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۱۶ 16 او را که قوم خویش را در صحرا رهبری نمود، زیرا که رحمت او تاابدالاباد است.

לְמֹולִ֣יךְ עַ֭מֹּו בַּמִּדְבָּ֑ר כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۱۷ 17 او را که پادشاهان بزرگ را زد، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

לְ֭מַכֵּה מְלָכִ֣ים גְּדֹלִ֑ים כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۱۸ 18 و پادشاهان نامور را کشت، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

וֽ͏ַ֭יַּהֲרֹג מְלָכִ֣ים אַדִּירִ֑ים כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۱۹ 19 سیحون پادشاه اموریان را، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

לְ֭סִיחֹון מֶ֣לֶךְ הָאֱמֹרִ֑י כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۲۰ 20 و عوج پادشاه باشان را، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

וּ֭לְעֹוג מֶ֣לֶךְ הַבָּשָׁ֑ן כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۲۱ 21 و زمین ایشان را به ارثیت داد، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

וְנָתַ֣ן אַרְצָ֣ם לְנַחֲלָ֑ה כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۲۲ 22 یعنی به ارثیت بنده خویش اسرائیل، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

נַ֭חֲלָה לְיִשְׂרָאֵ֣ל עַבְדֹּ֑ו כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۲۳ 23 و ما را در مذلت ما به یاد آورد، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

שֶׁ֭בְּשִׁפְלֵנוּ זָ֣כַר לָ֑נוּ כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۲۴ 24 و مارا از دشمنان ما رهایی داد، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

וַיִּפְרְקֵ֥נוּ מִצָּרֵ֑ינוּ כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۲۵ 25 که همه بشر را روزی می‌دهد، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

נֹתֵ֣ן לֶ֭חֶם לְכָל־בָּשָׂ֑ר כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃

۲۶ 26 خدای آسمانها را حمد گویید، زیرا که رحمت او تا ابدالاباد است.

הֹ֭ודוּ לְאֵ֣ל הַשָּׁמָ֑יִם כִּ֖י לְעֹולָ֣ם חַסְדֹּֽו׃