مزامیر 120
| سرود درجات نزد خداوند در تنگی خود فریادکردم و مرا اجابت فرمود. | ۱ 1 |
| ای خداوند جان مرا خلاصی ده از لب دروغ و از زبان حیله گر. | ۲ 2 |
| چه چیز به تو داده شود و چه چیز بر توافزوده گردد، ای زبان حیله گر؟ | ۳ 3 |
| تیرهای تیزجباران با اخگرهای طاق! | ۴ 4 |
| وای بر من که در ماشک ماوا گزیده‌ام و در خیمه های قیدار ساکن شده‌ام. | ۵ 5 |
| چه طویل شدسکونت جان من با کسی‌که سلامتی را دشمن می‌دارد. | ۶ 6 |
| من از اهل سلامتی هستم، لیکن چون سخن می‌گویم، ایشان آماده جنگ می‌باشند. | ۷ 7 |
