سوگنامه 3

۱ 1 من آن مرد هستم که از عصای غضب وی مذلت دیده‌ام.

אֲנִי הַגֶּבֶר רָאָה עֳנִי בְּשֵׁבֶט עֶבְרָתֽוֹ׃

۲ 2 او مرا رهبری نموده، به تاریکی در‌آورده است و نه به روشنایی.

אוֹתִי נָהַג וַיֹּלַךְ חֹשֶׁךְ וְלֹא־אֽוֹר׃

۳ 3 به درستی که دست خویش را تمامی روز به ضد من بارها برگردانیده است.

אַךְ בִּי יָשֻׁב יַהֲפֹךְ יָדוֹ כׇּל־הַיּֽוֹם׃

۴ 4 گوشت و پوست مرا مندرس ساخته واستخوانهایم را خرد کرده است.

בִּלָּה בְשָׂרִי וְעוֹרִי שִׁבַּר עַצְמוֹתָֽי׃

۵ 5 به ضد من بنا نموده، مرا به تلخی و مشقت احاطه کرده است.

בָּנָה עָלַי וַיַּקַּף רֹאשׁ וּתְלָאָֽה׃

۶ 6 مرا مثل آنانی که از قدیم مرده‌اند در تاریکی نشانیده است.

בְּמַחֲשַׁכִּים הוֹשִׁיבַנִי כְּמֵתֵי עוֹלָֽם׃

۷ 7 گرد من حصار کشیده که نتوانم بیرون آمد وزنجیر مرا سنگین ساخته است.

גָּדַר בַּעֲדִי וְלֹא אֵצֵא הִכְבִּיד נְחׇשְׁתִּֽי׃

۸ 8 و نیز چون فریاد و استغاثه می‌نمایم دعای مرا منع می‌کند.

גַּם כִּי אֶזְעַק וַאֲשַׁוֵּעַ שָׂתַם תְּפִלָּתִֽי׃

۹ 9 راههای مرا با سنگهای تراشیده سد کرده است و طریقهایم را کج نموده است.

גָּדַר דְּרָכַי בְּגָזִית נְתִיבֹתַי עִוָּֽה׃

۱۰ 10 او برای من خرسی است در کمین نشسته وشیری که در بیشه خود می‌باشد.

דֹּב אֹרֵב הוּא לִי (אריה) [אֲרִי] בְּמִסְתָּרִֽים׃

۱۱ 11 راه مرا منحرف ساخته، مرا دریده است ومرا مبهوت گردانیده است.

דְּרָכַי סוֹרֵר וַֽיְפַשְּׁחֵנִי שָׂמַנִי שֹׁמֵֽם׃

۱۲ 12 کمان خود را زه کرده، مرا برای تیرهای خویش، هدف ساخته است.

דָּרַךְ קַשְׁתּוֹ וַיַּצִּיבֵנִי כַּמַּטָּרָא לַחֵֽץ׃

۱۳ 13 و تیرهای ترکش خود را به گرده های من فرو برده است.

הֵבִיא בְּכִלְיֹתָי בְּנֵי אַשְׁפָּתֽוֹ׃

۱۴ 14 من به جهت تمامی قوم خود مضحکه وتمامی روز سرود ایشان شده‌ام.

הָיִיתִי שְּׂחֹק לְכׇל־עַמִּי נְגִינָתָם כׇּל־הַיּֽוֹם׃

۱۵ 15 مرا به تلخیها سیر کرده و مرا به افسنتین مست گردانیده است.

הִשְׂבִּיעַנִי בַמְּרוֹרִים הִרְוַנִי לַעֲנָֽה׃

۱۶ 16 دندانهایم را به سنگ ریزها شکسته و مرا به خاکستر پوشانیده است.

וַיַּגְרֵס בֶּֽחָצָץ שִׁנָּי הִכְפִּישַׁנִי בָּאֵֽפֶר׃

۱۷ 17 تو جان مرا از سلامتی دور انداختی و من سعادتمندی را فراموش کردم،

וַתִּזְנַח מִשָּׁלוֹם נַפְשִׁי נָשִׁיתִי טוֹבָֽה׃

۱۸ 18 و گفتم که قوت و امید من از یهوه تلف شده است.

וָאֹמַר אָבַד נִצְחִי וְתוֹחַלְתִּי מֵיְהֹוָֽה׃

۱۹ 19 مذلت و شقاوت مرا افسنتین و تلخی به یادآور.

זְכׇר־עׇנְיִי וּמְרוּדִי לַעֲנָה וָרֹֽאשׁ׃

۲۰ 20 تو البته به یاد خواهی آورد زیرا که جان من در من منحنی شده است.

זָכוֹר תִּזְכּוֹר (ותשיח) [וְתָשׁוֹחַ] עָלַי נַפְשִֽׁי׃

۲۱ 21 و من آن را در دل خود خواهم گذرانید و ازاین سبب امیدوار خواهم بود.

זֹאת אָשִׁיב אֶל־לִבִּי עַל־כֵּן אוֹחִֽיל׃

۲۲ 22 از رافت های خداوند است که تلف نشدیم زیرا که رحمت های او بی‌زوال است.

חַֽסְדֵי יְהֹוָה כִּי לֹא־תָמְנוּ כִּי לֹא־כָלוּ רַחֲמָֽיו׃

۲۳ 23 آنها هر صبح تازه می‌شود و امانت تو بسیاراست.

חֲדָשִׁים לַבְּקָרִים רַבָּה אֱמוּנָתֶֽךָ׃

۲۴ 24 و جان من می‌گوید که خداوند نصیب من است، بنابراین بر او امیدوارم.

חֶלְקִי יְהֹוָה אָמְרָה נַפְשִׁי עַל־כֵּן אוֹחִיל לֽוֹ׃

۲۵ 25 خداوند به جهت کسانی که بر او توکل دارند و برای آنانی که او را می‌طلبند نیکو است.

טוֹב יְהֹוָה לְקֹוָו לְנֶפֶשׁ תִּדְרְשֶֽׁנּוּ׃

۲۶ 26 خوب است که انسان امیدوار باشد و باسکوت انتظار نجات خداوند را بکشد.

טוֹב וְיָחִיל וְדוּמָם לִתְשׁוּעַת יְהֹוָֽה׃

۲۷ 27 برای انسان نیکو است که یوغ را در جوانی خود بردارد.

טוֹב לַגֶּבֶר כִּֽי־יִשָּׂא עֹל בִּנְעוּרָֽיו׃

۲۸ 28 به تنهایی بنشیند و ساکت باشد زیرا که اوآن را بر وی نهاده است.

יֵשֵׁב בָּדָד וְיִדֹּם כִּי נָטַל עָלָֽיו׃

۲۹ 29 دهان خود را بر خاک بگذارد که شاید امیدباشد.

יִתֵּן בֶּֽעָפָר פִּיהוּ אוּלַי יֵשׁ תִּקְוָֽה׃

۳۰ 30 رخسار خود را به زنندگان بسپارد و ازخجالت سیر شود.

יִתֵּן לְמַכֵּהוּ לֶחִי יִשְׂבַּע בְּחֶרְפָּֽה׃

۳۱ 31 زیرا خداوند تا به ابد او را ترک نخواهدنمود.

כִּי לֹא יִזְנַח לְעוֹלָם אֲדֹנָֽי׃

۳۲ 32 زیرا اگر‌چه کسی را محزون سازد لیکن برحسب کثرت رافت خود رحمت خواهد فرمود.

כִּי אִם־הוֹגָה וְרִחַם כְּרֹב חֲסָדָֽיו׃

۳۳ 33 چونکه بنی آدم را از دل خود نمی رنجاند ومحزون نمی سازد.

כִּי לֹא עִנָּה מִלִּבּוֹ וַיַּגֶּה בְּנֵי־אִֽישׁ׃

۳۴ 34 تمامی اسیران زمین را زیر پا پایمال کردن،

לְדַכֵּא תַּחַת רַגְלָיו כֹּל אֲסִירֵי אָֽרֶץ׃

۳۵ 35 و منحرف ساختن حق انسان به حضورحضرت اعلی،

לְהַטּוֹת מִשְׁפַּט־גָּבֶר נֶגֶד פְּנֵי עֶלְיֽוֹן׃

۳۶ 36 و منقلب نمودن آدمی در دعویش منظورخداوند نیست.

לְ עַ וֵּת אָדָם בְּרִיבוֹ אֲדֹנָי לֹא רָאָֽה׃

۳۷ 37 کیست که بگوید و واقع شود اگر خداوندامر نفرموده باشد.

מִי זֶה אָמַר וַתֶּהִי אֲדֹנָי לֹא צִוָּֽה׃

۳۸ 38 آیا از فرمان حضرت اعلی هم بدی و هم نیکویی صادر نمی شود؟

מִפִּי עֶלְיוֹן לֹא תֵצֵא הָרָעוֹת וְהַטּֽוֹב׃

۳۹ 39 پس چرا انسان تا زنده است و آدمی به‌سبب سزای گناهان خویش شکایت کند؟

מַה־יִּתְאוֹנֵן אָדָם חָי גֶּבֶר עַל־חֲטָאָֽו׃

۴۰ 40 راههای خود را تجسس و تفحص بنماییم و بسوی خداوند بازگشت کنیم.

נַחְפְּשָׂה דְרָכֵינוּ וְֽנַחְקֹרָה וְנָשׁוּבָה עַד־יְהֹוָֽה׃

۴۱ 41 دلها و دستهای خویش را بسوی خدایی که در آسمان است برافرازیم،

נִשָּׂא לְבָבֵנוּ אֶל־כַּפָּיִם אֶל־אֵל בַּשָּׁמָֽיִם׃

۴۲ 42 (و بگوییم ): «ما گناه کردیم و عصیان ورزیدیم و تو عفو نفرمودی.

נַחְנוּ פָשַׁעְנוּ וּמָרִינוּ אַתָּה לֹא סָלָֽחְתָּ׃

۴۳ 43 خویشتن را به غضب پوشانیده، ما را تعاقب نمودی و به قتل رسانیده، شفقت نفرمودی.

סַכּוֹתָה בָאַף וַֽתִּרְדְּפֵנוּ הָרַגְתָּ לֹא חָמָֽלְתָּ׃

۴۴ 44 خویشتن را به ابر غلیظ مستور ساختی، تادعای ما نگذرد.

סַכּוֹתָה בֶֽעָנָן לָךְ מֵעֲבוֹר תְּפִלָּֽה׃

۴۵ 45 ما را در میان امت‌ها فضله و خاکروبه گردانیده‌ای.»

סְחִי וּמָאוֹס תְּשִׂימֵנוּ בְּקֶרֶב הָעַמִּֽים׃

۴۶ 46 تمامی دشمنان ما بر ما دهان خود رامی گشایند.

פָּצוּ עָלֵינוּ פִּיהֶם כׇּל־אֹיְבֵֽינוּ׃

۴۷ 47 خوف و دام و هلاکت و خرابی بر ما عارض گردیده است.

פַּחַד וָפַחַת הָיָה לָנוּ הַשֵּׁאת וְהַשָּֽׁבֶר׃

۴۸ 48 به‌سبب هلاکت دختر قوم من، نهرهای آب از چشمانم می‌ریزد.

פַּלְגֵי־מַיִם תֵּרַד עֵינִי עַל־שֶׁבֶר בַּת־עַמִּֽי׃

۴۹ 49 چشم من بلا انقطاع جاری است و بازنمی ایستد.

עֵינִי נִגְּרָה וְלֹא תִדְמֶה מֵאֵין הֲפֻגֽוֹת׃

۵۰ 50 تا خداوند از آسمان ملاحظه نماید و ببیند.

עַד־יַשְׁקִיף וְיֵרֶא יְהֹוָה מִשָּׁמָֽיִם׃

۵۱ 51 چشمانم به جهت جمیع دختران شهرم، جان مرا می‌رنجاند.

עֵינִי עֽוֹלְלָה לְנַפְשִׁי מִכֹּל בְּנוֹת עִירִֽי׃

۵۲ 52 آنانی که بی‌سبب دشمن منند مرا مثل مرغ بشدت تعاقب می‌نمایند.

צוֹד צָדוּנִי כַּצִּפּוֹר אֹיְבַי חִנָּֽם׃

۵۳ 53 جان مرا در سیاه چال منقطع ساختند وسنگها بر من‌انداختند.

צָֽמְתוּ בַבּוֹר חַיָּי וַיַּדּוּ־אֶבֶן בִּֽי׃

۵۴ 54 آبها از سر من گذشت پس گفتم: منقطع شدم.

צָֽפוּ־מַיִם עַל־רֹאשִׁי אָמַרְתִּי נִגְזָֽרְתִּי׃

۵۵ 55 آنگاه‌ای خداوند، از عمق های سیاه چال اسم تو را خواندم.

קָרָאתִי שִׁמְךָ יְהֹוָה מִבּוֹר תַּחְתִּיּֽוֹת׃

۵۶ 56 آواز مرا شنیدی، پس گوش خود را از آه واستغاثه من مپوشان!

קוֹלִי שָׁמָעְתָּ אַל־תַּעְלֵם אׇזְנְךָ לְרַוְחָתִי לְשַׁוְעָתִֽי׃

۵۷ 57 در روزی که تو را خواندم نزدیک شده، فرمودی که نترس.

קָרַבְתָּ בְּיוֹם אֶקְרָאֶךָּ אָמַרְתָּ אַל־תִּירָֽא׃

۵۸ 58 ‌ای خداوند دعوی جان مرا انجام داده و حیات مرا فدیه نموده‌ای!

רַבְתָּ אֲדֹנָי רִיבֵי נַפְשִׁי גָּאַלְתָּ חַיָּֽי׃

۵۹ 59 ‌ای خداوند ظلمی را که به من نموده انددیده‌ای پس مرا دادرسی فرما!

רָאִיתָה יְהֹוָה עַוָּתָתִי שׇׁפְטָה מִשְׁפָּטִֽי׃

۶۰ 60 تمامی کینه ایشان و همه تدبیرهایی را که به ضد من کردند دیده‌ای.

רָאִיתָה כׇּל־נִקְמָתָם כׇּל־מַחְשְׁבֹתָם לִֽי׃

۶۱ 61 ‌ای خداوند مذمت ایشان را و همه تدبیرهایی را که به ضد من کردند شنیده‌ای!

שָׁמַעְתָּ חֶרְפָּתָם יְהֹוָה כׇּל־מַחְשְׁבֹתָם עָלָֽי׃

۶۲ 62 سخنان مقاومت کنندگانم را و فکرهایی راکه تمامی روز به ضد من دارند (دانسته‌ای ).

שִׂפְתֵי קָמַי וְהֶגְיוֹנָם עָלַי כׇּל־הַיּֽוֹם׃

۶۳ 63 نشستن و برخاستن ایشان را ملاحظه فرمازیرا که من سرود ایشان شده‌ام.

שִׁבְתָּם וְקִֽימָתָם הַבִּיטָה אֲנִי מַנְגִּינָתָֽם׃

۶۴ 64 ‌ای خداوند موافق اعمال دستهای ایشان مکافات به ایشان برسان.

תָּשִׁיב לָהֶם גְּמוּל יְהֹוָה כְּמַעֲשֵׂה יְדֵיהֶֽם׃

۶۵ 65 غشاوه قلب به ایشان بده و لعنت تو برایشان باد!

תִּתֵּן לָהֶם מְגִנַּת־לֵב תַּאֲלָֽתְךָ לָהֶֽם׃

۶۶ 66 ایشان را به غضب تعاقب نموده، از زیرآسمانهای خداوند هلاک کن.

תִּרְדֹּף בְּאַף וְתַשְׁמִידֵם מִתַּחַת שְׁמֵי יְהֹוָֽה׃