ایّوب 9

۱ 1 پس ایوب در جواب گفت:

Отвещав же Иов, рече:

۲ 2 «یقین می‌دانم که چنین است. لیکن انسان نزد خدا چگونه عادل شمرده شود؟

воистинну вем, яко тако есть: како бо будет праведен человек у Господа?

۳ 3 اگر بخواهد با وی منازعه نماید، یکی از هزار او را جواب نخواهد داد.

Аще бо восхощет судитися с Ним, не послушает Его, да не преречет ко единому словеси Его от тысящи.

۴ 4 اودر ذهن حکیم و در قوت تواناست. کیست که با اومقاومت کرده و کامیاب شده باشد؟

Премудр бо есть мыслию, крепок же и велик: кто жесток быв противу Его, пребысть?

۵ 5 آنکه کوههارا منتقل می‌سازد و نمی فهمند، و در غضب خویش آنها را واژگون می‌گرداند،

Обетшаяй горы, и не ведят, превращаяй я гневом:

۶ 6 که زمین را ازمکانش می‌جنباند، و ستونهایش متزلزل می‌شود.

трясый поднебесную из оснований, столпи же ея колеблются:

۷ 7 که آفتاب را امر می‌فرماید و طلوع نمی کند وستارگان را مختوم می‌سازد.

глаголяй солнцу, и не восходит, звезды же печатствует:

۸ 8 که به تنهایی، آسمانها را پهن می‌کند و بر موجهای دریامی خرامد.

прострый един небо и ходяй но морю, яко по земли:

۹ 9 که دب اکبر و جبار و ثریا را آفرید، و برجهای جنوب را

творяй Плиады и Еспера, и Арктура и сокровища южная:

۱۰ 10 که کارهای عظیم بی‌قیاس را می‌کند و کارهای عجیب بی‌شمار را.

творяй велия и неизследованная, славная же и изрядная, имже несть числа.

۱۱ 11 اینک از من می‌گذرد و او را نمی بینم، و عبور می‌کند واو را احساس نمی نمایم.

Аще приидет ко мне, не имам видети: и аще мимоидет мене, никако уразумех.

۱۲ 12 اینک او می‌رباید وکیست که او را منع نماید؟ و کیست که به او تواندگفت: چه می‌کنی؟

Аще возмет, кто возвратит? Или кто речет Ему: что сотворил еси?

۱۳ 13 خدا خشم خود را بازنمی دارد و مددکاران رحب زیر او خم می‌شوند.

Сам бо отвращает гнев, слякошася под Ним кити поднебеснии.

۱۴ 14 «پس به طریق اولی، من کیستم که او راجواب دهم و سخنان خود را بگزینم تا با اومباحثه نمایم؟

Аще же мя услышит, или разсудит глаголы моя?

۱۵ 15 که اگر عادل می‌بودم، او راجواب نمی دادم، بلکه نزد داور خود استغاثه می‌نمودم.

Аще бо и праведен буду, не услышит мене, суду Его помолюся:

۱۶ 16 اگر او را می‌خواندم و مرا جواب می‌داد، باور نمی کردم که آواز مرا شنیده است.

аще же воззову, и услышит мя, не иму веры, яко услыша глас мой.

۱۷ 17 زیرا که مرا به تندبادی خرد می‌کند و بی‌سبب، زخمهای مرا بسیار می‌سازد.

Да не мглою мя потребит, многа же ми сотрения сотвори всуе,

۱۸ 18 مرا نمی گذارد که نفس بکشم، بلکه مرا به تلخیها پر می‌کند.

не оставляет бо мя отдохнути, исполни же мя горести.

۱۹ 19 اگردرباره قوت سخن گوییم، اینک او قادر است؛ واگر درباره انصاف، کیست که وقت را برای من تعیین کند؟

Понеже силен есть крепостию: кто убо суду Его воспротивится?

۲۰ 20 اگر عادل می‌بودم دهانم مرا مجرم می‌ساخت، و اگر کامل می‌بودم مرا فاسق می‌شمرد.

Аще бо буду праведен, уста моя нечестия сотворят: аще же буду непорочен, стропотен буду.

۲۱ 21 اگر کامل هستم، خویشتن رانمی شناسم، و جان خود را مکروه می‌دارم.

Аще бо нечестие сотворих, не вем душею моею: обаче отемлется ми живот.

۲۲ 22 این امر برای همه یکی است. بنابراین می‌گویم که اوصالح است و شریر را هلاک می‌سازد.

Темже рех: велика и сильна губит гнев.

۲۳ 23 اگرتازیانه ناگهان بکشد، به امتحان بی‌گناهان استهزامی کند.

Яко лукавии смертию лютою погибнут, обаче праведным посмеваются.

۲۴ 24 جهان به‌دست شریران داده شده است و روی حاکمانش را می‌پوشاند. پس اگر چنین نیست، کیست که می‌کند؟

Предана есть земля в руце нечестиваго, лица судий ея покрывает: аще же не Сам есть, кто есть?

۲۵ 25 و روزهایم از پیک تیزرفتار تندروتر است، می‌گریزد و نیکویی رانمی بیند.

Житие же мое есть легчае скоротечца: отбегоша и не видеша.

۲۶ 26 مثل کشتیهای تیزرفتار می‌گریزد و مثل عقاب که بر شکار فرود آید.

Или есть кораблем след пути, или орла летяща, ищуща яди?

۲۷ 27 اگر فکر کنم که ناله خود را فراموش کنم و ترش رویی خود رادور کرده، گشاده رو شوم،

Аще бо реку: забуду глаголя, приникнув лицем воздохну,

۲۸ 28 از تمامی مشقتهای خود می‌ترسم و می‌دانم که مرا بی‌گناه نخواهی شمرد،

трясуся всеми удесы: вем бо, яко не безвинна мя оставиши.

۲۹ 29 چونکه ملزم خواهم شد. پس چرا بیجازحمت بکشم؟

Аще же нечестив есмь, почто не умрох?

۳۰ 30 اگر خویشتن را به آب برف غسل دهم، و دستهای خود را به اشنان پاک کنم،

Аще бо измыюся снегом и очищуся руками чистыми,

۳۱ 31 آنگاه مرا در لجن فرو می‌بری، و رختهایم مرامکروه می‌دارد.

доволно во скверне омочил мя еси, возгнушася же мною одежда моя.

۳۲ 32 زیرا که او مثل من انسان نیست که او را جواب بدهم و با هم به محاکمه بیاییم.

Неси бо человек, якоже аз, Емуже противопрюся, да приидем вкупе на суд.

۳۳ 33 در میان ما حکمی نیست که بر هر دوی مادست بگذارد.

О, дабы ходатай нам был, и обличаяй и разслушаяй между обема.

۳۴ 34 کاش که عصای خود را از من بردارد، و هیبت او مرا نترساند.

Да отимет от мене жезл, страх же Его да не смущает мене:

۳۵ 35 آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی ترسیدم، لیکن من در خودچنین نیستم.

и не убоюся, но возглаголю, ибо тако не вем сам себе.