ایّوب 7

۱ 1 «آیا برای انسان بر زمین مجاهده‌ای نیست؟ و روزهای وی مثل روزهای مزدور نی؟

"Bukankah manusia harus bergumul di bumi, dan hari-harinya seperti hari-hari orang upahan?

۲ 2 مثل غلام که برای سایه اشتیاق دارد، و مزدوری که منتظر مزد خویش است،

Seperti kepada seorang budak yang merindukan naungan, seperti kepada orang upahan yang menanti-nantikan upahnya,

۳ 3 همچنین ماههای بطالت نصیب من شده است، و شبهای مشقت برای من معین گشته.

demikianlah dibagikan kepadaku bulan-bulan yang sia-sia, dan ditentukan kepadaku malam-malam penuh kesusahan.

۴ 4 چون می‌خوابم می‌گویم: کی برخیزم؟ و شب بگذرد و تا سپیده صبح ازپهلو به پهلو گردیدن خسته می‌شوم.

Bila aku pergi tidur, maka pikirku: Bilakah aku akan bangun? Tetapi malam merentang panjang, dan aku dicekam oleh gelisah sampai dinihari.

۵ 5 جسدم ازکرمها و پاره های خاک ملبس است، و پوستم تراکیده و مقروح می‌شود.

Berenga dan abu menutupi tubuhku, kulitku menjadi keras, lalu pecah.

۶ 6 روزهایم از ماکوی جولا تیزروتر است، و بدون امید تمام می‌شود.

Hari-hariku berlalu lebih cepat dari pada torak, dan berakhir tanpa harapan.

۷ 7 به یاد آور که زندگی من باد است، و چشمانم دیگر نیکویی را نخواهد دید.

Ingatlah, bahwa hidupku hanya hembusan nafas; mataku tidak akan lagi melihat yang baik.

۸ 8 چشم کسی‌که مرامی بیند دیگر به من نخواهد نگریست، وچشمانت برای من نگاه خواهد کرد و نخواهم بود.

Orang yang memandang aku, tidak akan melihat aku lagi, sementara Engkau memandang aku, aku tidak ada lagi.

۹ 9 مثل ابر که پراکنده شده، نابود می‌شود. همچنین کسی‌که به گور فرو می‌رود، برنمی آید. (Sheol h7585)

Sebagaimana awan lenyap dan melayang hilang, demikian juga orang yang turun ke dalam dunia orang mati tidak akan muncul kembali. (Sheol h7585)

۱۰ 10 به خانه خود دیگر نخواهد برگشت، و مکانش باز او را نخواهد شناخت.

Ia tidak lagi kembali ke rumahnya, dan tidak dikenal lagi oleh tempat tinggalnya.

۱۱ 11 پس من نیز دهان خود را نخواهم بست. از تنگی روح خود سخن می‌رانم، و از تلخی جانم شکایت خواهم کرد.

Oleh sebab itu akupun tidak akan menahan mulutku, aku akan berbicara dalam kesesakan jiwaku, mengeluh dalam kepedihan hatiku.

۱۲ 12 آیا من دریا هستم یا نهنگم که بر من کشیکچی قرار می‌دهی؟

Apakah aku ini laut atau naga, sehingga Engkau menempatkan penjaga terhadap aku?

۱۳ 13 چون گفتم که تخت خوابم مراتسلی خواهد داد و بسترم شکایت مرا رفع خواهد کرد،

Apabila aku berpikir: Tempat tidurku akan memberi aku penghiburan, dan tempat pembaringanku akan meringankan keluh kesahku,

۱۴ 14 آنگاه مرا به خوابها ترسان گردانیدی، و به رویاها مرا هراسان ساختی.

maka Engkau mengagetkan aku dengan impian dan mengejutkan aku dengan khayal,

۱۵ 15 به حدی که جانم خفه شدن را اختیار کرد و مرگ رابیشتر از این استخوانهایم.

sehingga aku lebih suka dicekik dan mati dari pada menanggung kesusahanku.

۱۶ 16 کاهیده می‌شوم ونمی خواهم تا به ابد زنده بمانم. مرا ترک کن زیراروزهایم نفسی است.

Aku jemu, aku tidak mau hidup untuk selama-lamanya. Biarkanlah aku, karena hari-hariku hanya seperti hembusan nafas saja.

۱۷ 17 «انسان چیست که او را عزت بخشی، و دل خود را با او مشغول سازی؟

Apakah gerangan manusia, sehingga dia Kauanggap agung, dan Kauperhatikan,

۱۸ 18 و هر بامداد از اوتفقد نمایی و هرلحظه او را بیازمایی؟

dan Kaudatangi setiap pagi, dan Kauuji setiap saat?

۱۹ 19 تا به کی چشم خود را از من برنمی گردانی؟ مرا واگذار تاآب دهان خود را فرو برم.

Bilakah Engkau mengalihkan pandangan-Mu dari padaku, dan membiarkan aku, sehingga aku sempat menelan ludahku?

۲۰ 20 من گناه کردم، اما با تو‌ای پاسبان بنی آدم چه کنم؟ برای چه مرا به جهت خود هدف ساخته‌ای، به حدی که برای خود بار سنگین شده‌ام؟

Kalau aku berbuat dosa, apakah yang telah kulakukan terhadap Engkau, ya Penjaga manusia? Mengapa Engkau menjadikan aku sasaran-Mu, sehingga aku menjadi beban bagi diriku?

۲۱ 21 و چرا گناهم رانمی آمرزی، و خطایم را دور نمی سازی؟ زیرا که الان در خاک خواهم خوابید، و مرا تفحص خواهی کرد و نخواهم بود.»

Dan mengapa Engkau tidak mengampuni pelanggaranku, dan tidak menghapuskan kesalahanku? Karena sekarang aku terbaring dalam debu, lalu Engkau akan mencari aku, tetapi aku tidak akan ada lagi."