ایّوب 6
| و ایوب جواب داده، گفت: | ۱ 1 |
Da tok Job til orde og sa:
| «کاش که غصه من سنجیده شود. و مشقت مرا درمیزان با آن بگذارند. | ۲ 2 |
Gid min gremmelse blev veid, og min ulykke samtidig lagt på vekten!
| زیرا که الان از ریگ دریاسنگینتر است. از این سبب سخنان من بیهوده می‌باشد. | ۳ 3 |
For nu er den tyngre enn havets sand; derfor var mine ord tankeløse.
| زیرا تیرهای قادرمطلق در اندرون من است. و روح من زهر آنها را می‌آشامد، و ترسهای خدا بر من صف آرایی می‌کند. | ۴ 4 |
For den Allmektiges piler sitter i mig, og min ånd drikker deres gift; Guds redsler stiller sig op imot mig.
| آیا گورخر باداشتن علف عرعر می‌کند؟ و یا گاو بر آذوقه خودبانگ می‌زند؟ | ۵ 5 |
Skriker vel et villesel midt i det grønne gress? Eller brøler en okse foran sitt fôr?
| آیا چیز بی‌مزه، بی‌نمک خورده می‌شود؟ و یا در سفیده تخم، طعم می‌باشد؟ | ۶ 6 |
Hvem vil ete det som det ingen smak er i, uten salt? Eller er det smak i eggehvite?
| جان من از لمس نمودن آنها کراهت دارد. آنهابرای من مثل خوراک، زشت است. | ۷ 7 |
Det byr mig imot å røre ved det; det er for mig som utskjemt mat.
| «کاش که مسالت من برآورده شود، و خداآرزوی مرا به من بدهد! | ۸ 8 |
Gid min bønn måtte bli hørt, og Gud vilde opfylle mitt håp!
| و خدا راضی شود که مرا خرد کند، و دست خود را بلند کرده، مرامنقطع سازد! | ۹ 9 |
Og måtte det behage Gud å knuse mig, å slippe løs sin hånd og avskjære min livstråd!
| آنگاه معهذا مرا تسلی می‌شد ودر عذاب الیم شاد می‌شدم، چونکه کلمات حضرت قدوس را انکار ننمودم. | ۱۰ 10 |
Da hadde jeg ennu en trøst, og jeg skulde springe av glede midt i den skånselløse smerte; for jeg har ikke fornektet den Helliges ord.
| من چه قوت دارم که انتظار بکشم و عاقبت من چیست که صبرنمایم؟ | ۱۱ 11 |
Hvad kraft har jeg, så jeg kunde holde ut, og hvad blir enden med mig, så jeg kunde være tålmodig?
| آیا قوت من قوت سنگها است؟ و یاگوشت من برنج است؟ | ۱۲ 12 |
Er da min kraft som stenens kraft? Eller er mitt kjøtt av kobber?
| آیا بالکل بی‌اعانت نیستم؟ و مساعدت از من مطرود نشده است؟ | ۱۳ 13 |
Er jeg da ikke aldeles hjelpeløs? Er ikke all utsikt til frelse fratatt mig?
| حق شکسته دل از دوستش ترحم است، اگر‌چه هم ترس قادر مطلق را ترک نماید. | ۱۴ 14 |
Den ulykkelige burde møte kjærlighet hos sin venn, selv om han opgir frykten for den Allmektige.
| اما برادران من مثل نهرها مرا فریب دادند، مثل رودخانه وادیها که می‌گذرند. | ۱۵ 15 |
Men mine brødre har sviktet som en bekk, som strømmer hvis vann skyller over,
| که از یخ سیاه فام می‌باشند، و برف در آنها مخفی است. | ۱۶ 16 |
som er grumset av is, og som det skjuler sig sne i;
| وقتی که آب از آنها می‌رود، نابود می‌شوند. و چون گرماشود، از جای خود ناپدید می‌گردند. | ۱۷ 17 |
men på den tid de treffes av solens glød, tørkes de ut; når det blir hett, svinner de bort.
| کاروانیان از راه خود منحرف می‌شوند، و در بیابان داخل شده، هلاک می‌گردند. | ۱۸ 18 |
Karavaner som er på veien til dem, bøier av; de drar op i ørkenen og omkommer.
| کاروانیان تیما به آنهانگران بودند. قافله های سبا امید آن را داشتند. | ۱۹ 19 |
Temas karavaner speidet efter dem, Sjebas reisefølger satte sitt håp til dem;
| از امید خود خجل گردیدند. به آنجا رسیدند وشرمنده گشتند. | ۲۰ 20 |
de blev til skamme, fordi de stolte på dem; de kom dit og blev skuffet.
| زیرا که الان شما مثل آنهاشده‌اید، مصیبتی دیدید و ترسان گشتید. | ۲۱ 21 |
Således er I nu blitt til intet; I ser ulykken og blir redde.
| آیاگفتم که چیزی به من ببخشید؟ یا ارمغانی از اموال خود به من بدهید؟ | ۲۲ 22 |
Har jeg vel bedt eder at I skulde gi mig noget eller bruke noget av eders gods til beste for mig,
| یا مرا از دست دشمن رهاکنید؟ و مرا از دست ظالمان فدیه دهید؟ | ۲۳ 23 |
at I skulde frelse mig av fiendens hånd og løskjøpe mig fra voldsmenn?
| «مرا تعلیم دهید و من خاموش خواهم شد، و مرا بفهمانید که در چه چیز خطا کردم. | ۲۴ 24 |
Lær mig, så skal jeg tie, og vis mig hvori jeg har faret vill!
| سخنان راستی چقدر زورآور است! اما تنبیه شما چه نتیجه می‌بخشد؟ | ۲۵ 25 |
Hvor kraftige er ikke rettsindige ord! Men hvad gagn er det i en refselse fra eder?
| آیا گمان می‌برید که سخنان را تنبیه می‌نمایید و سخنان مایوس را که مثل باد است؟ | ۲۶ 26 |
Tenker I på å refse ord? Ord av en fortvilet mann hører jo vinden til.
| یقین برای یتیم قرعه می‌اندازیدو دوست خود را مال تجارت می‌شمارید. | ۲۷ 27 |
Endog om en farløs kunde I kaste lodd og kjøpslå om eders venn.
| پس الان التفات کرده، بر من توجه نمایید، و روبه‌روی شما دروغ نخواهم گفت. | ۲۸ 28 |
Men gjør nu så vel å se på mig! Skulde jeg vel ville lyve eder midt op i ansiktet?
| برگردید و بی‌انصافی نباشد، و باز برگردید زیرا عدالت من قایم است. | ۲۹ 29 |
Vend om, la det ikke skje urett! Vend om, jeg har ennu rett i dette.
| آیا در زبان من بی‌انصافی می‌باشد؟ و آیا کام من چیزهای فاسد را تمیز نمی دهد؟ | ۳۰ 30 |
Er det urett på min tunge, eller skulde min gane ikke merke hvad som er ondt?
