ایّوب 37

۱ 1 «از این نیز دل می‌لرزد و از جای خودمتحرک می‌گردد.

И од тога дрхће срце моје, и одскаче са свог места.

۲ 2 گوش داده، صدای آواز او را بشنوید، و زمزمه‌ای را که از دهان وی صادر می‌شود،

Слушајте добро громовни глас Његов и говор што излази из уста Његових.

۳ 3 آن را در زیر تمامی آسمانهامی فرستد، و برق خویش را تا کرانهای زمین.

Под сва небеса пушта га, и светлост своју до крајева земаљских.

۴ 4 بعد از آن صدای غرش می‌کند و به آواز جلال خویش رعد می‌دهد و چون آوازش شنیده شدآنها را تاخیر نمی نماید.

За њом риче гром, грми гласом величанства свог, нити шта одгађа кад се чује глас Његов.

۵ 5 خدا از آواز خودرعدهای عجیب می‌دهد. اعمال عظیمی که ماآنها را ادراک نمی کنیم به عمل می‌آورد،

Дивно Бог грми гласом својим, чини ствари велике, да их не можемо разумети.

۶ 6 زیرابرف را می‌گوید: بر زمین بیفت. و همچنین بارش باران را و بارش بارانهای زورآور خویش را.

Говори снегу: Падни на земљу; и дажду ситном и дажду силном.

۷ 7 دست هر انسان را مختوم می‌سازد تا جمیع مردمان اعمال او را بدانند.

Запечаћава руку сваком човеку, да позна све посленике своје.

۸ 8 آنگاه وحوش به ماوای خود می‌روند و در بیشه های خویش آرام می‌گیرند.

Тада звер улази у јаму, и остаје на својој ложи.

۹ 9 از برجهای جنوب گردباد می‌آید و ازبرجهای شمال برودت.

С југа долази олуја, и са севера зима.

۱۰ 10 از نفخه خدا یخ بسته می‌شود و سطح آبها منجمد می‌گردد.

Од дихања Божијег постаје лед, и широке воде стискају се.

۱۱ 11 ابرها رانیز به رطوبت سنگین می‌سازد و سحاب، برق خود را پراکنده می‌کند.

И да се натапа земља, натерује облак, и расипа облак светлошћу својом.

۱۲ 12 و آنها به دلالت او به هر سو منقلب می‌شوند تا هرآنچه به آنها امرفرماید بر روی تمامی ربع مسکون به عمل آورند.

И он се обрће и тамо и амо по вољи Његовој да чини све што му заповеди по васиљеној.

۱۳ 13 خواه آنها را برای تادیب بفرستد یا به جهت زمین خود یا برای رحمت.

Чини да се нађе или за кар или за земљу или за доброчинство.

۱۴ 14 «ای ایوب این را استماع نما. بایست و دراعمال عجیب خدا تامل کن.

Чуј то, Јове, стани и гледај чудеса Божија.

۱۵ 15 آیا مطلع هستی وقتی که خدا عزم خود را به آنها قرار می‌دهد وبرق، ابرهای خود را درخشان می‌سازد؟

Знаш ли како их Он уређује и како сија светлошћу из облака свог?

۱۶ 16 آیا تواز موازنه ابرها مطلع هستی؟ یا از اعمال عجیبه اوکه در علم، کامل است.

Знаш ли како висе облаци? Знаш ли чудеса Оног који је савршен у сваком знању?

۱۷ 17 که چگونه رختهای توگرم می‌شود هنگامی که زمین از باد جنوبی ساکن می‌گردد.

Како ти се хаљине угреју кад умири земљу с југа?

۱۸ 18 آیا مثل او می‌توانی فلک رابگسترانی که مانند آینه ریخته شده مستحکم است؟

Јеси ли ти с Њим разапињао небеса, која стоје тврдо као саливено огледало?

۱۹ 19 ما را تعلیم بده که با وی چه توانیم گفت، زیرا به‌سبب تاریکی سخن نیکو نتوانیم آورد.

Научи нас шта ћемо Му рећи; не можемо од таме говорити по реду.

۲۰ 20 آیا چون سخن گویم به او خبر داده می‌شود یاانسان سخن گوید تا هلاک گردد.

Хоће ли Му ко приповедити шта бих ја говорио? Ако ли би ко говорио, заиста, био бих прождрт.

۲۱ 21 و حال آفتاب را نمی توان دید هرچند در سپهر درخشان باشد تاباد وزیده آن را پاک کند.

Али сада не могу људи гледати у светлост кад сјаји на небу, пошто ветар прође и очисти га;

۲۲ 22 درخشندگی طلایی از شمال می‌آید و نزد خدا جلال مهیب است.

Са севера долази као злато; али је у Богу страшнија слава.

۲۳ 23 قادر مطلق را ادراک نمی توانیم کرد، او در قوت وراستی عظیم است و در عدالت کبیر که بی‌انصافی نخواهد کرد.

Свемогућ је, не можемо Га стигнути; велике је силе, али судом и великом правдом никога не мучи.

۲۴ 24 لهذا مردمان از او می‌ترسند، امااو بر جمیع دانادلان نمی نگرد.»

Зато Га се боје људи: Не може Га видети никакав мудрац.