ایّوب 37

۱ 1 «از این نیز دل می‌لرزد و از جای خودمتحرک می‌گردد.

Super hoc expavit cor meum, et emotum est de loco suo.

۲ 2 گوش داده، صدای آواز او را بشنوید، و زمزمه‌ای را که از دهان وی صادر می‌شود،

Audite auditionem in terrore vocis eius, et sonum de ore illius procedentem.

۳ 3 آن را در زیر تمامی آسمانهامی فرستد، و برق خویش را تا کرانهای زمین.

Subter omnes cælos ipse considerat, et lumen illius super terminos terræ.

۴ 4 بعد از آن صدای غرش می‌کند و به آواز جلال خویش رعد می‌دهد و چون آوازش شنیده شدآنها را تاخیر نمی نماید.

Post eum rugiet sonitus, tonabit voce magnitudinis suæ, et non investigabitur, cum audita fuerit vox eius.

۵ 5 خدا از آواز خودرعدهای عجیب می‌دهد. اعمال عظیمی که ماآنها را ادراک نمی کنیم به عمل می‌آورد،

Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia.

۶ 6 زیرابرف را می‌گوید: بر زمین بیفت. و همچنین بارش باران را و بارش بارانهای زورآور خویش را.

Qui præcipit nivi ut descendat in terram, et hiemis pluviis, et imbri fortitudinis suæ.

۷ 7 دست هر انسان را مختوم می‌سازد تا جمیع مردمان اعمال او را بدانند.

Qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua.

۸ 8 آنگاه وحوش به ماوای خود می‌روند و در بیشه های خویش آرام می‌گیرند.

Ingredietur bestia latibulum, et in antro suo morabitur.

۹ 9 از برجهای جنوب گردباد می‌آید و ازبرجهای شمال برودت.

Ab interioribus egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus.

۱۰ 10 از نفخه خدا یخ بسته می‌شود و سطح آبها منجمد می‌گردد.

Flante Deo concrescit gelu, et rursum latissimæ funduntur aquæ.

۱۱ 11 ابرها رانیز به رطوبت سنگین می‌سازد و سحاب، برق خود را پراکنده می‌کند.

Frumentum desiderat nubes, et nubes spargunt lumen suum.

۱۲ 12 و آنها به دلالت او به هر سو منقلب می‌شوند تا هرآنچه به آنها امرفرماید بر روی تمامی ربع مسکون به عمل آورند.

Quæ lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne quod præceperit illis super faciem orbis terrarum:

۱۳ 13 خواه آنها را برای تادیب بفرستد یا به جهت زمین خود یا برای رحمت.

Sive in una tribu, sive in terra sua, sive in quocumque loco misericordiæ suæ eas iusserit inveniri.

۱۴ 14 «ای ایوب این را استماع نما. بایست و دراعمال عجیب خدا تامل کن.

Ausculta hæc Iob: sta, et considera mirabilia Dei.

۱۵ 15 آیا مطلع هستی وقتی که خدا عزم خود را به آنها قرار می‌دهد وبرق، ابرهای خود را درخشان می‌سازد؟

Numquid scis quando præceperit Deus pluviis, ut ostenderent lucem nubium eius?

۱۶ 16 آیا تواز موازنه ابرها مطلع هستی؟ یا از اعمال عجیبه اوکه در علم، کامل است.

Numquid nosti semitas nubium magnas, et perfectas scientias?

۱۷ 17 که چگونه رختهای توگرم می‌شود هنگامی که زمین از باد جنوبی ساکن می‌گردد.

Nonne vestimenta tua calida sunt, cum perflata fuerit terra Austro?

۱۸ 18 آیا مثل او می‌توانی فلک رابگسترانی که مانند آینه ریخته شده مستحکم است؟

Tu forsitan cum eo fabricatus es cælos, qui solidissimi quasi ære fusi sunt.

۱۹ 19 ما را تعلیم بده که با وی چه توانیم گفت، زیرا به‌سبب تاریکی سخن نیکو نتوانیم آورد.

Ostende nobis quid dicamus illi: nos quippe involvimur tenebris.

۲۰ 20 آیا چون سخن گویم به او خبر داده می‌شود یاانسان سخن گوید تا هلاک گردد.

Quis narrabit ei quæ loquor? etiam si locutus fuerit homo, devorabitur.

۲۱ 21 و حال آفتاب را نمی توان دید هرچند در سپهر درخشان باشد تاباد وزیده آن را پاک کند.

At nunc non vident lucem: subito aer cogetur in nubes, et ventus transiens fugabit eas.

۲۲ 22 درخشندگی طلایی از شمال می‌آید و نزد خدا جلال مهیب است.

Ab Aquilone aurum venit, et ad Deum formidolosa laudatio.

۲۳ 23 قادر مطلق را ادراک نمی توانیم کرد، او در قوت وراستی عظیم است و در عدالت کبیر که بی‌انصافی نخواهد کرد.

Digne eum invenire non possumus: magnus fortitudine, et iudicio, et iustitia et enarrari non potest.

۲۴ 24 لهذا مردمان از او می‌ترسند، امااو بر جمیع دانادلان نمی نگرد.»

Ideo timebunt eum viri, et non audebunt contemplari omnes, qui sibi videntur esse sapientes.