ایّوب 37

۱ 1 «از این نیز دل می‌لرزد و از جای خودمتحرک می‌گردد.

Des entsetzt sich mein Herz und bebet.

۲ 2 گوش داده، صدای آواز او را بشنوید، و زمزمه‌ای را که از دهان وی صادر می‌شود،

Lieber, höret doch, wie sein Donner zürnet, und was für Gespräch von seinem Munde ausgehet!

۳ 3 آن را در زیر تمامی آسمانهامی فرستد، و برق خویش را تا کرانهای زمین.

Er siehet unter allen Himmeln, und sein Blitz scheinet auf die Enden der Erde.

۴ 4 بعد از آن صدای غرش می‌کند و به آواز جلال خویش رعد می‌دهد و چون آوازش شنیده شدآنها را تاخیر نمی نماید.

Dem nach brüllet der Donner, und er donnert mit seinem großen Schall, und wenn sein Donner gehöret wird, kann man's nicht aufhalten.

۵ 5 خدا از آواز خودرعدهای عجیب می‌دهد. اعمال عظیمی که ماآنها را ادراک نمی کنیم به عمل می‌آورد،

Gott donnert mit seinem Donner greulich und tut große Dinge, und wird doch nicht erkannt.

۶ 6 زیرابرف را می‌گوید: بر زمین بیفت. و همچنین بارش باران را و بارش بارانهای زورآور خویش را.

Er spricht zum Schnee, so ist er bald auf Erden, und zum Platzregen, so ist der Platzregen da mit Macht.

۷ 7 دست هر انسان را مختوم می‌سازد تا جمیع مردمان اعمال او را بدانند.

Alle Menschen hat er in der Hand als verschlossen, daß die Leute lernen, was er tun kann.

۸ 8 آنگاه وحوش به ماوای خود می‌روند و در بیشه های خویش آرام می‌گیرند.

Das wilde Tier gehet in die Höhle und bleibt an seinem Ort.

۹ 9 از برجهای جنوب گردباد می‌آید و ازبرجهای شمال برودت.

Von Mittag her kommt Wetter und von Mitternacht Kälte.

۱۰ 10 از نفخه خدا یخ بسته می‌شود و سطح آبها منجمد می‌گردد.

Vom Odem Gottes kommt Frost, und große Wasser, wenn er auftauen läßt.

۱۱ 11 ابرها رانیز به رطوبت سنگین می‌سازد و سحاب، برق خود را پراکنده می‌کند.

Die dicken Wolken scheiden sich, daß es helle werde, und durch den Nebel bricht sein Licht.

۱۲ 12 و آنها به دلالت او به هر سو منقلب می‌شوند تا هرآنچه به آنها امرفرماید بر روی تمامی ربع مسکون به عمل آورند.

Er kehret die Wolken, wo er hin will, daß sie schaffen alles, was er ihnen gebeut, auf dem Erdboden,

۱۳ 13 خواه آنها را برای تادیب بفرستد یا به جهت زمین خود یا برای رحمت.

es sei über ein Geschlecht oder über ein Land, so man ihn barmherzig findet.

۱۴ 14 «ای ایوب این را استماع نما. بایست و دراعمال عجیب خدا تامل کن.

Da merke auf, Hiob; stehe, und vernimm die Wunder Gottes!

۱۵ 15 آیا مطلع هستی وقتی که خدا عزم خود را به آنها قرار می‌دهد وبرق، ابرهای خود را درخشان می‌سازد؟

Weißt du, wenn Gott solches über sie bringt und wenn er das Licht seiner Wolken läßt hervorbrechen?

۱۶ 16 آیا تواز موازنه ابرها مطلع هستی؟ یا از اعمال عجیبه اوکه در علم، کامل است.

Weißt du, wie sich die Wolken ausstreuen? Welche Wunder die Vollkommenen wissen.

۱۷ 17 که چگونه رختهای توگرم می‌شود هنگامی که زمین از باد جنوبی ساکن می‌گردد.

Daß deine Kleider warm sind, wenn das Land stille ist vom Mittagswind?

۱۸ 18 آیا مثل او می‌توانی فلک رابگسترانی که مانند آینه ریخته شده مستحکم است؟

Ja, du wirst mit ihm die Wolken ausbreiten, die fest stehen wie ein gegossener Spiegel.

۱۹ 19 ما را تعلیم بده که با وی چه توانیم گفت، زیرا به‌سبب تاریکی سخن نیکو نتوانیم آورد.

Zeige uns, was wir ihm sagen sollen; denn wir werden nicht dahin reichen vor Finsternis.

۲۰ 20 آیا چون سخن گویم به او خبر داده می‌شود یاانسان سخن گوید تا هلاک گردد.

Wer wird ihm erzählen, daß ich rede? So jemand redet, der wird verschlungen.

۲۱ 21 و حال آفتاب را نمی توان دید هرچند در سپهر درخشان باشد تاباد وزیده آن را پاک کند.

Jetzt siehet man das Licht nicht, das in den Wolken helle leuchtet; wenn aber der Wind wehet, so wird's klar.

۲۲ 22 درخشندگی طلایی از شمال می‌آید و نزد خدا جلال مهیب است.

Von Mitternacht kommt Gold zu Lob vor dem schrecklichen Gott.

۲۳ 23 قادر مطلق را ادراک نمی توانیم کرد، او در قوت وراستی عظیم است و در عدالت کبیر که بی‌انصافی نخواهد کرد.

Den Allmächtigen aber mögen sie nicht begreifen, der so groß ist von Kraft; denn er wird von seinem Recht und guter Sache nicht Rechenschaft geben.

۲۴ 24 لهذا مردمان از او می‌ترسند، امااو بر جمیع دانادلان نمی نگرد.»

Darum müssen ihn fürchten die Leute; und er fürchtet sich vor keinem, wie weise sie sind.