ایّوب 31

۱ 1 «با چشمان خود عهد بسته‌ام، پس چگونه بر دوشیزه‌ای نظر افکنم؟

I made a covenant with my eyes, that I would not so much as think upon a virgin.

۲ 2 زیراقسمت خدا از اعلی چیست؟ و نصیب قادرمطلق، از اعلی علیین؟

For what part should God from above have in me, and what inheritance the Almighty from on high?

۳ 3 آیا آن برای شریران هلاکت نیست؟ و به جهت عاملان بدی مصیبت نی؟

Is not destruction to the wicked, and aversion to them that work iniquity?

۴ 4 آیا او راههای مرا نمی بیند؟ و جمیع قدمهایم را نمی شمارد؟

Doth not he consider my ways, and number all my steps?

۵ 5 اگر با دروغ راه می‌رفتم یا پایهایم با فریب می‌شتابید،

If I have walked in vanity, and my foot hath made haste to deceit:

۶ 6 مرا به میزان عدالت بسنجد، تا خدا کاملیت مرا بداند.

Let him weigh me in a just balance, and let God know my simplicity.

۷ 7 اگرقدمهایم از طریق آواره گردیده، و قلبم در‌پی چشمانم رفته، و لکه‌ای به‌دستهایم چسبیده باشد،

If my step hath turned out of the way, and if my heart hath followed my eyes, and if a spot hath cleaved to my hands:

۸ 8 پس من کشت کنم و دیگری بخورد، ومحصول من از ریشه‌کنده شود.

Then let me sow and let another eat: and let my offspring be rooted out.

۹ 9 اگر قلبم به زنی فریفته شده، یا نزد در همسایه خود در کمین نشسته باشم،

If my heart hath been deceived upon a woman, and if I have laid wait at my friend’s door:

۱۰ 10 پس زن من برای شخصی دیگرآسیا کند، و دیگران بر او خم شوند.

Let my wife be the harlot of another, and let other men lie with her.

۱۱ 11 زیرا که آن قباحت می‌بود و تقصیری سزاوار حکم داوران.

For this is a heinous crime, and a most grievous iniquity.

۱۲ 12 چونکه این آتشی می‌بود که تا ابدون می‌سوزانید، و تمامی محصول مرا از ریشه می‌کند.

It is a fire that devoureth even to destruction, and rooteth up all things that spring.

۱۳ 13 اگر دعوی بنده و کنیز خود را ردمی کردم، هنگامی که بر من مدعی می‌شدند.

If I have despised to abide judgment with my manservant, or my maidservant, when they had any controversy against me:

۱۴ 14 پس چون خدا به ضد من برخیزد چه خواهم کرد؟ و هنگامی که تفتیش نماید به او چه جواب خواهم داد؟

For what shall I do when God shall rise to judge? and when he shall examine, what shall I answer him?

۱۵ 15 آیا آن کس که مرا در رحم آفریداو را نیز نیافرید؟ و آیا کس واحد، ما را در رحم نسرشت؟

Did not he that made me in the womb make him also: and did not one and the same form me in the womb?

۱۶ 16 «اگر مراد مسکینان را از ایشان منع نموده باشم، و چشمان بیوه‌زنان را تار گردانیده،

If I have denied to the poor what they desired, and have made the eyes of the widow wait:

۱۷ 17 اگرلقمه خود را به تنهایی خورده باشم، و یتیم از آن تناول ننموده،

If I have eaten my morsel alone, and the fatherless hath not eaten thereof:

۱۸ 18 و حال آنکه او از جوانیم با من مثل پدر پرورش می‌یافت، و از بطن مادرم بیوه‌زن را رهبری می‌نمودم.

(For from my infancy mercy grew up with me: and it came out with me from my mother’s womb: )

۱۹ 19 اگر کسی را از برهنگی هلاک دیده باشم، و مسکین را بدون پوشش،

If I have despised him that was perishing for want of clothing, and the poor man that had no covering:

۲۰ 20 اگر کمرهای او مرا برکت نداده باشد، و از پشم گوسفندان من گرم نشده،

If his sides have not blessed me, and if he were not warmed with the fleece of my sheep:

۲۱ 21 اگر دست خود را بر یتیم بلند کرده باشم، هنگامی که اعانت خود را دردروازه می‌دیدم،

If I have lifted up my hand against the fatherless, even when I saw myself superior in the gate:

۲۲ 22 پس بازوی من از کتفم بیفتد، و ساعدم از قلم آن شکسته شود.

Let my shoulder fall from its joint, and let my arm with its bones be broken.

۲۳ 23 زیرا که هلاکت از خدا برای من ترس می‌بود و به‌سبب کبریایی او توانایی نداشتم.

For I have always feared God as waves swelling over me, and his weight I was not able to bear.

۲۴ 24 اگر طلا را امیدخود می‌ساختم و به زر خالص می‌گفتم تو اعتمادمن هستی،

If I have thought gold my strength, and have said to fine gold: My confidence:

۲۵ 25 اگر از فراوانی دولت خویش شادی می‌نمودم، و از اینکه دست من بسیار کسب نموده بود،

If I have rejoiced over my great riches, and because my hand had gotten much.

۲۶ 26 اگر چون آفتاب می‌تابید بر آن نظرمی کردم و بر ماه، هنگامی که با درخشندگی سیرمی کرد.

If I beheld the sun when it shined, and the moon going in brightness:

۲۷ 27 و دل من خفیه فریفته می‌شد و دهانم دستم را می‌بوسید.

And my heart in secret hath rejoiced, and I have kissed my hand with my mouth:

۲۸ 28 این نیز گناهی مستوجب قصاص می‌بود زیرا خدای متعال را منکرمی شدم.

Which is a very great iniquity, and a denial against the most high God.

۲۹ 29 اگر از مصیبت دشمن خود شادی می‌کردم یا حینی که بلا به او عارض می‌شد وجدمی نمودم،

If I have been glad at the downfall of him that hated me, and have rejoiced that evil had found him.

۳۰ 30 و حال آنکه زبان خود را از گناه ورزیدن بازداشته، بر جان او لعنت را سوال ننمودم.

For I have not given my mouth to sin, by wishing a curse to his soul.

۳۱ 31 اگر اهل خیمه من نمی گفتند: کیست که از گوشت او سیر نشده باشد،

If the men of my tabernacle have not said: Who will give us of his flesh that we may be filled?

۳۲ 32 غریب درکوچه شب را به‌سر نمی برد و در خود را به روی مسافر می‌گشودم.

The stranger did not stay without, my door was open to the traveller.

۳۳ 33 اگر مثل آدم، تقصیر خود رامی پوشانیدم و عصیان خویش را در سینه خودمخفی می‌ساختم،

If as a man I have hid my sin, and have concealed my iniquity in my bosom.

۳۴ 34 از این جهت که از انبوه کثیرمی ترسیدم و اهانت قبایل مرا هراسان می‌ساخت، پس ساکت مانده، از در خود بیرون نمی رفتم.

If I have been afraid at a very great multitude, and the contempt of kinsmen hath terrified me: and I have not rather held my peace, and not gone out of the door.

۳۵ 35 کاش کسی بود که مرا می‌شنید، اینک امضای من حاضر است. پس قادر مطلق مرا جواب دهد. و اینک کتابتی که مدعی من نوشته است.

Who would grant me a hearer, that the Almighty may hear my desire; and that he himself that judgeth would write a book,

۳۶ 36 یقین که آن را بر دوش خود برمی داشتم و مثل تاج برخود می‌بستم.

That I may carry it on my shoulder, and put it about me as a crown?

۳۷ 37 شماره قدمهای خود را برای اوبیان می‌کردم و مثل امیری به او تقرب می‌جستم.

At every step of mine I would pronounce it, and offer it as to a prince.

۳۸ 38 اگر زمین من بر من فریاد می‌کرد و مرزهایش با هم گریه می‌کردند،

If my land cry against me, and with it the furrows thereof mourn:

۳۹ 39 اگر محصولاتش را بدون قیمت می‌خوردم و جان مالکانش را تلف می‌نمودم،

If I have eaten the fruits thereof without money, and have afflicted the soul of the tillers thereof:

۴۰ 40 پس خارها به عوض گندم وکرکاس به عوض جو بروید.» سخنان ایوب تمام شد.

Let thistles grow up to me instead of wheat, and thorns instead of barley.