ایّوب 3
| و بعد از آن ایوب دهان خود را باز کرده، روز خود را نفرین کرد. | ۱ 1 |
Då let Job upp munnen og banna fødedagen sin.
| و ایوب متکلم شده، گفت: | ۲ 2 |
Job tok til ords og sagde:
| «روزی که در آن متولد شدم، هلاک شود و شبی که گفتند مردی در رحم قرار گرفت، | ۳ 3 |
«Burt med den dag då eg vart fødd, den natt som sa: «Ein svein er avla!»
| آن روز تاریکی شود. و خدا از بالا بر آن اعتنانکند و روشنایی بر او نتابد. | ۴ 4 |
Må denne dag til myrker verta - burtgløymd av Gud i høge himmel - og inkje ljos på honom skina!
| تاریکی و سایه موت، آن را به تصرف آورند. ابر بر آن ساکن شود. کسوفات روز آن را بترساند. | ۵ 5 |
Lat svarte myrkret honom eiga og skyer seg kring honom samla! Dagmyrkjingar skal honom skræma
| و آن شب را ظلمت غلیظ فرو‌گیرد و در میان روزهای سال شادی نکند، و به شماره ماهها داخل نشود. | ۶ 6 |
og myrkret gløypa denne natt! Burt med den natt frå årsens dagar, ho kome ei i månads tal!
| اینک آن شب نازاد باشد. و آواز شادمانی در آن شنیده نشود. | ۷ 7 |
Ja, aud og tom skal natti verta og ingen fagnad i ho klinga;
| لعنت کنندگان روز، آن را نفرین نمایند، که در برانگیزانیدن لویاتان ماهر می‌باشند. | ۸ 8 |
Dagbannarar skal henne banna, dei som kann mana upp Livjatan,
| ستارگان شفق آن، تاریک گردد و انتظار نوربکشد و نباشد، و مژگان سحر را نبیند، | ۹ 9 |
Og morgonstjernor skal’kje skina; fåfengt ho venta skal på ljoset - augbrunerne av morgonroden -
| چونکه درهای رحم مادرم را نبست، و مشقت را ازچشمانم مستور نساخت. | ۱۰ 10 |
av di ho ei livsdøri stengde på mor mi, so eg slapp for kval.
| «چرا از رحم مادرم نمردم؟ و چون از شکم بیرون آمدم چرا جان ندادم؟ | ۱۱ 11 |
Kvi døydd’ eg ei i moders liv? Ell’ slokna då eg rett var fødd?
| چرا زانوها مراقبول کردند، و پستانها تا مکیدم؟ | ۱۲ 12 |
Kvi fanst det kne som mot meg tok; og brjost eg kunde suga ved?
| زیرا تا بحال می‌خوابیدم و آرام می‌شدم. در خواب می‌بودم واستراحت می‌یافتم. | ۱۳ 13 |
So låg eg still og kvilde no, eg sov og hadde ro og fred
| با پادشاهان و مشیران جهان، که خرابه‌ها برای خویشتن بنا نمودند، | ۱۴ 14 |
hjå kongar og hjå fyrstar, som til gravstad pyramider bygde,
| یابا سروران که طلا داشتند، و خانه های خود را ازنقره پر ساختند. | ۱۵ 15 |
hjå hovdingar som åtte gull og fyllte sine hus med sylv;
| یا مثل سقط پنهان شده نیست می‌بودم، مثل بچه هایی که روشنایی را ندیدند. | ۱۶ 16 |
ell’ ufødd var eg ikkje til, lik born som aldri ljoset såg.
| در آنجا شریران از شورش باز می‌ایستند، و درآنجا خستگان می‌آرامند، | ۱۷ 17 |
Der rasar ei dei vonde meir; der kviler dei som trøytte er;
| در آنجا اسیران دراطمینان با هم ساکنند، و آواز کارگذاران رانمی شنوند. | ۱۸ 18 |
og fangarne er trygge der; dei høyrer ingen drivar meir.
| کوچک و بزرگ در آنجا یک‌اند. وغلام از آقایش آزاد است. | ۱۹ 19 |
Der stor og liten like er, og trælen fri for herren sin.
| چرا روشنی به مستمند داده شود؟ و زندگی به تلخ جانان؟ | ۲۰ 20 |
Kvi gjev han ljos til den som lid, og liv til deim som gremmer seg,
| که انتظار موت را می‌کشند و یافت نمی شود، و برای آن حفره می‌زنند بیشتر از گنجها. | ۲۱ 21 |
som fåfengt stundar etter dauden, og søkjer han som løynde skatt,
| که شادی وابتهاج می‌نمایند و مسرور می‌شوند چون قبر رامی یابند؟ | ۲۲ 22 |
som gled seg, ja, som jublar høgt, og fegnast når dei finn ei grav -
| چرا نور داده می‌شود به کسی‌که راهش مستور است، که خدا اطرافش را مستورساخته است؟ | ۲۳ 23 |
til mannen som ei finn sin veg, som Gud set fast og stengjer inne?
| زیرا که ناله من، پیش از خوراکم می‌آید و نعره من، مثل آب ریخته می‌شود، | ۲۴ 24 |
Min sukk hev vorte daglegt brød, og klaga mi som vatnet strøymar.
| زیرا ترسی که از آن می‌ترسیدم، بر من واقع شد. و آنچه از آن بیم داشتم بر من رسید. | ۲۵ 25 |
Meg råkar det eg ottast fyre; det som eg ræddast, hender meg.
| مطمئن و آرام نبودم و راحت نداشتم وپریشانی بر من آمد.» | ۲۶ 26 |
Snaudt fær eg fred, snaudt fær eg ro, snaudt lindring - so kjem uro att.»
