ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

Siguió Job explicando y dijo:

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

“¡Ojalá volviera a ser como en los meses pasados, como en los días en que Dios me protegía,

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

cuando su luz brillaba sobre mi cabeza, y su luz me guiaba en las tinieblas!

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

¿Cuál era en la madurez de mi vida, cuando era amigo de Dios y Este guardaba mi morada;

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

cuando el Todopoderoso estaba conmigo, y me rodeaban mis hijos;

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

cuando lavaba mis pies con leche, y de la roca me brotaban ríos de aceite.

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

(En aquel tiempo) cuando yo salía a la puerta de la ciudad, y en la plaza establecía mi asiento,

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

los jóvenes al verme se retiraban, y los ancianos se levantaban, y se mantenían en pie.

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

Los príncipes contenían la palabra, y ponían su mano sobre la boca.

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

Se callaba la voz de los magnates y su lengua se pegaba a su paladar.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

El que me escuchaba, me llamaba dichoso, y el ojo que me veía, daba señas en favor mío.

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Yo libraba al pobre que pedía auxilio, y al huérfano que no tenía sostén.

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

Sobre mí venía la bendición del que hubiera perecido, y yo alegraba el corazón de la viuda.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

Me revestía de justicia, y esta me revestía a mí, mi equidad me servía de manto y tiara.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

Era yo ojo para el ciego, y pie para el cojo,

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

padre de los pobres, que examinaba con diligencia aun la causa del desconocido.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

Quebraba los colmillos del malvado, y de sus dientes arrancaba la presa.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

Por lo cual me decía: «Moriré en mi nido, y mis días serán tan numerosos como la arena;

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

mi raíz se extenderá hacia las aguas, y el rocío pasará la noche en mis hojas.

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

Será siempre nueva en mí la gloria mía, y mi arco se renovará en mi mano.»

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

A mí me escuchaban sin perder la paciencia, aguardando silenciosamente mi consejo.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

Después de hablar ya no respondía nadie, porque (cual rocío) caían sobre ellos mis palabras.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

Me esperaban como se espera la lluvia, abrían su boca como a la lluvia tardía.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

Si les sonreía estaban admirados, y se alegraban de esa luz de mi rostro.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

Yo decidía su conducta y me sentaba a la cabecera, habitaba como un rey entre sus tropas, cual consolador un medio de los afligidos.”