ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

Још настави Јов беседу своју и рече:

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

О да бих био као пређашњих месеца, као оних дана кад ме Бог чуваше,

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

Кад светљаше свећом својом над главом мојом, и при виделу Његовом хођах по мраку,

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

Како бејах за младости своје, кад тајна Божија беше у шатору мом,

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

Кад још беше Свемогући са мном, и деца моја око мене,

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

Кад се траг мој обливаше маслом, и стена ми точаше уље потоцима,

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

Кад излажах на врата кроз град, и на улици намештах себи столицу:

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

Младићи видећи ме уклањаху се, а старци устајаху и стајаху,

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

Кнезови престајаху говорити и метаху руку на уста своја,

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

Управитељи устезаху глас свој и језик им пријањаше за грло.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

Јер које ме ухо чујаше, називаше ме блаженим; и које ме око виђаше, сведочаше ми

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Да избављам сиромаха који виче, и сироту и који нема никог да му помогне;

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

Благослов оног који пропадаше долажаше на ме, и удовици срце распевах;

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

У правду се облачих и она ми беше одело, као плашт и као венац беше ми суд мој.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

Око бејах слепом и нога хромом.

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

Отац бејах убогима, и разбирах за распру за коју не знах.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

И разбијах кутњаке неправеднику, и из зуба му истрзах грабеж.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

Зато говорах: У свом ћу гнезду умрети, и биће ми дана као песка.

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

Корен мој пружаше се крај воде, роса биваше по сву ноћ на мојим гранама.

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

Слава моја подмлађиваше се у мене, и лук мој у руци мојој понављаше се.

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

Слушаху ме и чекаху, и ћутаху на мој савет.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

После мојих речи нико не проговараше, тако их натапаше беседа моја.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

Јер ме чекаху као дажд, и уста своја отвараху као на позни дажд.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

Кад бих се насмејао на њих, не вероваху, и сјајност лица мог не разгоњаху.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

Кад бих отишао к њима, седах у зачеље, и бејах као цар у војсци, кад теши жалосне.