ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

E proseguiu Job em proferir o seu dito, e disse:

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

Ah! quem me dera ser como eu fui nos meses passados! como nos dias em que Deus me guardava!

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

Quando fazia resplandecer a sua candeia sobre a minha cabeça e quando eu pela sua luz caminhava pelas trevas:

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

Como era nos dias da minha mocidade, quando o segredo de Deus estava sobre a minha tenda:

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

Quando o Todo-poderoso ainda estava comigo, e os meus meninos em redor de mim.

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

Quando lavava os meus passos na manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite:

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

Quando saía a porta pela cidade, e na praça fazia preparar a minha cadeira:

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

Os moços me viam, e se escondiam, e até os idosos se levantavam e se punham em pé:

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

Os príncipes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua boca:

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

A voz dos chefes se escondia: e a sua língua se pegava ao seu paladar:

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

Ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bem-aventurado: vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

Porque eu livrava o miserável, que clamava: como também o órfão que não tinha quem o socoresse.

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

A benção do que ia perecendo vinha sobre mim, e eu fazia que jubilasse o coração da viúva.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

Vestia-me da justiça: e ela me servia de vestido: como manto e diadema era o meu juízo.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

Eu fui o olho do cego, como também os pés do coxo:

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

Aos necessitados era pai, e as causas de que eu não tinha conhecimento inquiria com diligência;

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

E quebrava os queixais do perverso, e dos seus dentes tirava a preza.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

E dizia: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia.

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

A minha raiz se estendia junto às águas, e o orvalho fazia assento sobre os meus ramos;

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

A minha honra se renovava em mim, e o meu arco se reforçava na minha mão.

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

Ouvindo-me esperavam, e em silêncio atendiam ao meu conselho.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

Acabada a minha palavra, não replicavam, e minhas razões destilavam sobre eles;

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

Porque me esperavam, como a chuva; e abriam a sua boca, como a chuva tardia

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

Se me ria para eles, não o criam, e não faziam abater a luz do meu rosto;

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

Eu escolhia o seu caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as tropas: como aquele que consola os que pranteiam.