ایّوب 17

۱ 1 «روح من تلف شده، و روزهایم تمام گردیده، و قبر برای من حاضر است.

۲ 2 به درستی که استهزاکنندگان نزد منند، و چشم من در منازعت ایشان دائم می‌ماند.

۳ 3 الان گرو بده و به جهت من نزد خود ضامن باش. والا کیست که به من دست دهد؟

۴ 4 چونکه دل ایشان را از حکمت منع کرده‌ای، بنابراین ایشان را بلند نخواهی ساخت.

۵ 5 کسی‌که دوستان خود را به تاراج تسلیم کند، چشمان فرزندانش تار خواهد شد.

۶ 6 مرا نزدامت‌ها مثل ساخته است، و مثل کسی‌که بر رویش آب دهان اندازند شده‌ام.

۷ 7 چشم من از غصه کاهیده شده است، و تمامی اعضایم مثل سایه گردیده.

۸ 8 راستان به‌سبب این، حیران می‌مانند وصالحان خویشتن را بر ریاکاران برمی انگیزانند.

۹ 9 لیکن مرد عادل به طریق خود متمسک می‌شود، و کسی‌که دست پاک دارد، در قوت ترقی خواهدنمود.

۱۰ 10 «اما همه شما برگشته، الان بیایید و در میان شما حکیمی نخواهم یافت.

۱۱ 11 روزهای من گذشته، و قصدهای من و فکرهای دلم منقطع شده است.

۱۲ 12 شب را به روز تبدیل می‌کنند و باوجود تاریکی می‌گویند روشنایی نزدیک است.

۱۳ 13 وقتی که امید دارم هاویه خانه من می‌باشد، وبستر خود را در تاریکی می‌گسترانم، (Sheol h7585)

۱۴ 14 و به هلاکت می‌گویم تو پدر من هستی و به کرم که تومادر و خواهر من می‌باشی.

۱۵ 15 پس امید من کجااست؟ و کیست که امید مرا خواهد دید؟

۱۶ 16 تابندهای هاویه فرو می‌رود، هنگامی که با هم درخاک نزول (نماییم ).» (Sheol h7585)