ایّوب 10
| «جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم. | ۱ 1 |
My soul is weary of my life, I will let go my speech against myself, I will speak in the bitterness of my soul.
| به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان که از چه سبب با من منازعت می‌کنی؟ | ۲ 2 |
I will say to God: Do not condemn me: tell me why thou judgest me so.
| آیا برای تو نیکو است که ظلم نمایی وعمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟ | ۳ 3 |
Doth it seem good to thee that thou shouldst calumniate me, and oppress me, the work of thy own hands, and help the counsel of the wicked?
| آیا تو را چشمان بشر است؟ یامثل دیدن انسان می‌بینی؟ | ۴ 4 |
Hast thou eyes of flesh: or, shalt thou see as man seeth?
| آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است؟ | ۵ 5 |
Are thy days as the days of man, and are thy years as the times of men:
| که معصیت مرا تفحص می‌کنی وبرای گناهانم تجسس می‌نمایی؟ | ۶ 6 |
That thou shouldst inquire after my iniquity, and search after my sin?
| اگر‌چه می‌دانی که شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست. | ۷ 7 |
And shouldst know that I have done no wicked thing, whereas there is no man that can deliver out of thy hand.
| «دستهایت مرا جمیع و تمام سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاک می‌سازی؟ | ۸ 8 |
Thy hands have made me, and fashioned me wholly round about, and dost thou thus cast me down headlong on a sudden?
| به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غباربرمی گردانی؟ | ۹ 9 |
Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay, and thou wilt bring me into dust again.
| آیا مرا مثل شیر نریختی و مثل پنیر، منجمد نساختی؟ | ۱۰ 10 |
Hast thou not milked me as milk, and curdled me like cheese?
| مرا به پوست و گوشت ملبس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی. | ۱۱ 11 |
Thou hast clothed me with skin and flesh: thou hast put me together with bones and sinews:
| حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف توروح مرا محافظت نمود. | ۱۲ 12 |
Thou hast granted me life and mercy, and thy visitation hath preserved my spirit.
| اما این چیزها را دردل خود پنهان کردی، و می‌دانم که اینها در فکرتو بود. | ۱۳ 13 |
Although thou conceal these things in thy heart, yet I know that thou rememberest all things.
| اگر گناه کردم، مرا نشان کردی و مرا ازمعصیتم مبرا نخواهی ساخت. | ۱۴ 14 |
If I have sinned and thou hast spared me for an hour: why dost thou not suffer me to be clean from my iniquity?
| اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود رابرنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم ومصیبت خود را می‌بینم! | ۱۵ 15 |
And if I be wicked, woe unto me: and if just, I shall not lift up my head, being filled with affliction and misery.
| و اگر (سرم )برافراشته شود، مثل شیر مرا شکار خواهی کرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت. | ۱۶ 16 |
And for pride thou wilt take me as a lioness, and returning thou tormentest me wonderfully.
| گواهان خود را بر من پی درپی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی وافواج متعاقب یکدیگر به ضد منند. | ۱۷ 17 |
Thou renewest thy witnesses against me, and multipliest thy wrath upon me, and pains war against me.
| پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ کاش که جان می‌دادم و چشمی مرا نمی دید. | ۱۸ 18 |
Why didst thou bring me forth out of the womb: O that I had been consumed that eye might not see me!
| پس می‌بودم، چنانکه نبودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم. | ۱۹ 19 |
I should have been as if I had not been, carried from the womb to the grave.
| آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مراترک کن، و از من دست بردار تا اندکی گشاده روشوم، | ۲۰ 20 |
Shall not the fewness of my days be ended shortly? suffer me, therefore, that I may lament my sorrow a little:
| قبل از آنکه بروم به‌جایی که از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت! | ۲۱ 21 |
Before I go, and return no more, to a land that is dark and covered with the mist of death:
| به زمین تاریکی غلیظ مثل ظلمات، زمین سایه موت و بی‌ترتیب که روشنایی آن مثل ظلمات است.» | ۲۲ 22 |
A land of misery and darkness, where the shadow of death, and no order, but everlasting horror dwelleth.
