عبرانیان 6
| بنابراین، از کلام ابتدای مسیح درگذشته، به سوی کمال سبقت بجوییم و بار دیگر بنیادتوبه از اعمال مرده و ایمان به خدا ننهیم، | ۱ 1 |
Therefore leaving the principles of the doctrine of Christ, let us go on unto perfection; not laying again the foundation of repentance from dead works, and of faith toward God,
| وتعلیم تعمیدها و نهادن دستها و قیامت مردگان وداوری جاودانی را. (aiōnios g166) | ۲ 2 |
Of the doctrine of baptisms, and of laying on of hands, and of resurrection of the dead, and of eternal judgment. (aiōnios g166)
| و این را به‌جا خواهیم آوردهر گاه خدا اجازت دهد. | ۳ 3 |
And this will we do, if God permit.
| زیرا آنانی که یک بار منور گشتند و لذت عطای سماوی را چشیدند و شریک روح‌القدس گردیدند | ۴ 4 |
For it is impossible for those who were once enlightened, and have tasted of the heavenly gift, and were made partakers of the Holy Ghost,
| و لذت کلام نیکوی خدا و قوات عالم آینده را چشیدند، (aiōn g165) | ۵ 5 |
And have tasted the good word of God, and the powers of the world to come, (aiōn g165)
| اگر بیفتند، محال است که ایشان را بار دیگر برای توبه تازه سازند، در حالتی که پسر خدا را برای خود باز مصلوب می‌کنند واو را بی‌حرمت می‌سازند. | ۶ 6 |
If they shall fall away, to renew them again unto repentance; seeing they crucify to themselves the Son of God afresh, and put him to an open shame.
| زیرا زمینی که بارانی را که بارها بر آن می‌افتد، می‌خورد و نباتات نیکو برای فلاحان خود می‌رویاند، از خدا برکت می‌یابد. | ۷ 7 |
For the earth which drinketh in the rain that cometh oft upon it, and bringeth forth herbs meet for them by whom it is dressed, receiveth blessing from God:
| لکن اگر خار و خسک می‌رویاند، متروک و قرین به لعنت و در آخر، سوخته می‌شود. | ۸ 8 |
But that which beareth thorns and briers is rejected, and is nigh unto cursing; whose end is to be burned.
| اما‌ای عزیزان در حق شما چیزهای بهتر وقرین نجات را یقین می‌داریم، هر‌چند بدینطورسخن می‌گوییم. | ۹ 9 |
But, beloved, we are persuaded better things of you, and things that accompany salvation, though we thus speak.
| زیرا خدا بی‌انصاف نیست که عمل شما و آن محبت را که به اسم او از خدمت مقدسین که در آن مشغول بوده و هستید ظاهرکرده‌اید، فراموش کند. | ۱۰ 10 |
For God is not unrighteous to forget your work and labour of love, which ye have shewed toward his name, in that ye have ministered to the saints, and do minister.
| لکن آرزوی این داریم که هر یک از شما همین جد و جهد را برای یقین کامل امید تا به انتها ظاهر نمایید، | ۱۱ 11 |
And we desire that every one of you do shew the same diligence to the full assurance of hope unto the end:
| و کاهل مشوید بلکه اقتدا کنید آنانی را که به ایمان و صبروارث وعده‌ها می‌باشند. | ۱۲ 12 |
That ye be not slothful, but followers of them who through faith and patience inherit the promises.
| زیرا وقتی که خدا به ابراهیم وعده داد، چون به بزرگتر از خود قسم نتوانست خورد، به خود قسم خورده، گفت: | ۱۳ 13 |
For when God made promise to Abraham, because he could swear by no greater, he sware by himself,
| «هرآینه من تو رابرکت عظیمی خواهم داد و تو را بی‌نهایت کثیرخواهم گردانید.» | ۱۴ 14 |
Saying, Surely blessing I will bless thee, and multiplying I will multiply thee.
| و همچنین چون صبر کرد، آن وعده را یافت. | ۱۵ 15 |
And so, after he had patiently endured, he obtained the promise.
| زیرا مردم به آنکه بزرگتراست، قسم می‌خورند و نهایت هر مخاصمه ایشان قسم است تا اثبات شود. | ۱۶ 16 |
For men verily swear by the greater: and an oath for confirmation is to them an end of all strife.
| از اینرو، چون خدا خواست که عدم تغییر اراده خود را به وارثان وعده به تاکید بی‌شمار ظاهر سازد، قسم در میان آورد. | ۱۷ 17 |
Wherein God, willing more abundantly to shew unto the heirs of promise the immutability of his counsel, confirmed it by an oath:
| تا به دو امر بی‌تغییر که ممکن نیست خدادر مورد آنها دروغ گوید، تسلی قوی حاصل شود برای ما که پناه بردیم تا به آن امیدی که در پیش ما گذارده شده است تمسک جوییم، | ۱۸ 18 |
That by two immutable things, in which it was impossible for God to lie, we might have a strong consolation, who have fled for refuge to lay hold upon the hope set before us:
| وآن را مثل لنگری برای جان خود ثابت و پایدارداریم که در درون حجاب داخل شده است، | ۱۹ 19 |
Which hope we have as an anchor of the soul, both sure and stedfast, and which entereth into that within the veil;
