عبرانیان 4

۱ 1 پس بترسیم مبادا با آنکه وعده دخول درآرامی وی باقی می‌باشد، ظاهر شود که احدی از شما قاصر شده باشد.

We may fear, then, lest a promise being left of entering into His rest, anyone of you may seem to have come short,

۲ 2 زیرا که به ما نیز به مثال ایشان بشارت داده شد، لکن کلامی که شنیدند بدیشان نفع نبخشید، از اینرو که باشنوندگان به ایمان متحد نشدند.

for we also are having good news proclaimed, even as they, but the word heard did not profit them, not being mixed with faith in those who heard,

۳ 3 زیرا ما که ایمان آوردیم، داخل آن آرامی می‌گردیم، چنانکه گفته است: «در خشم خود قسم خوردم که به آرامی من داخل نخواهند شد.» و حال آنکه اعمال او از آفرینش عالم به اتمام رسیده بود.

for we enter into the rest—we who believed, as He said, “So I swore in My anger, They will [not] enter into My rest”; and yet the works were done from the foundation of the world,

۴ 4 ودر مقامی درباره روز هفتم گفت که «در روز هفتم خدا از جمیع اعمال خود آرامی گرفت.»

for He spoke in a certain place concerning the seventh [day] thus: “And God rested in the seventh day from all His works”;

۵ 5 و بازدر این مقام که «به آرامی من داخل نخواهند شد.»

and in this [place] again, “They will [not] enter into My rest”;

۶ 6 پس چون باقی است که بعضی داخل آن بشوند و آنانی که پیش بشارت یافتند، به‌سبب نافرمانی داخل نشدند،

since then, it remains for some to enter into it, and those who first heard good news did not enter in because of unbelief—

۷ 7 باز روزی معین می‌فرماید چونکه به زبان داود بعد از مدت مدیدی «امروز» گفت، چنانکه پیش مذکور شدکه «امروز اگر آواز او را بشنوید، دل خود راسخت مسازید.»

again He limits a certain day, “Today,” in David saying, after so long a time, as it has been said, “Today, if you may hear His voice, you may not harden your hearts,”

۸ 8 زیرا اگر یوشع ایشان را آرامی داده بود، بعد از آن دیگر را ذکر نمی کرد.

for if Joshua had given them rest, He would not have spoken after these things concerning another day;

۹ 9 پس برای قوم خدا آرامی سبت باقی می‌ماند.

there remains, then, a Sabbath rest to the people of God,

۱۰ 10 زیراهر‌که داخل آرامی او شد، او نیز از اعمال خودبیارامید، چنانکه خدا از اعمال خویش.

for he who entered into His rest, he also rested from his works, as God from His own.

۱۱ 11 پس جد و جهد بکنیم تا به آن آرامی داخل شویم، مبادا کسی در آن نافرمانی عبرت آمیز بیفتد.

May we be diligent, then, to enter into that rest, that no one may fall in the same example of the unbelief,

۱۲ 12 زیرا کلام خدا زنده و مقتدر و برنده تر است ازهر شمشیر دودم و فرورونده تا جدا کند نفس وروح و مفاصل و مغز را و ممیز افکار و نیتهای قلب است،

for the Word of God is living, and working, and sharper—beyond every two-edged sword—and piercing as far as [the] division of soul and spirit, of joints and also marrows, and a discerner of thoughts and intents of the heart;

۱۳ 13 و هیچ خلقت از نظر او مخفی نیست بلکه همه‌چیز در چشمان او که کار ما باوی است، برهنه و منکشف می‌باشد.

and there is not a created thing hidden before Him, but all things [are] naked and open to His eyes—with whom is our reckoning.

۱۴ 14 پس چون رئیس کهنه عظیمی داریم که ازآسمانها درگذشته است یعنی عیسی، پسر خدا، اعتراف خود را محکم بداریم.

Having, then, a great Chief Priest having passed through the heavens—Jesus the Son of God—may we hold fast the profession,

۱۵ 15 زیرا رئیس کهنه‌ای نداریم که نتواند همدرد ضعفهای مابشود، بلکه آزموده شده در هر چیز به مثال مابدون گناه.

for we do not have a Chief Priest unable to sympathize with our weaknesses, but [One] tempted in all things in like manner, [yet] without sin;

۱۶ 16 پس با دلیری نزدیک به تخت فیض بیاییم تا رحمت بیابیم و فیضی را حاصل کنیم که در وقت ضرورت (ما را) اعانت کند.

we may come near, then, with freedom, to the throne of grace, that we may receive kindness, and find grace—for seasonable help.