ਜ਼ਬੂਰ 121
| سرود درجات چشمان خود را به سوی کوههابرمی افرازم، که از آنجا اعانت من می‌آید. [ترجمه درست این آیه اینست: «چشمان خودرا بسوی کوهها برمی افرازم. اعانت من از کجا می‌آید؟» ] | ۱ |
| اعانت من از جانب خداوند است، که آسمان و زمین را آفرید. | ۲ |
| او نخواهد گذاشت که پای تو لغزش خورد. او که حافظ توست نخواهدخوابید. | ۳ |
| اینک او که حافظ اسرائیل است، نمی خوابد و به خواب نمی رود. | ۴ |
| خداوند حافظ تو می‌باشد. خداوند به‌دست راستت سایه تو است. | ۵ |
| آفتاب در روز به تو اذیت نخواهد رسانید و نه ماهتاب در شب. | ۶ |
| خداوندتو را از هر بدی نگاه می‌دارد. او جان تو را حفظخواهد کرد. | ۷ |
| خداوند خروج و دخولت را نگاه خواهد داشت، از الان و تا ابدالاباد. | ۸ |
